Από τον Απόστολο Αποστόλου
Ο κ. Τσίπρας «σήκωσε το γάντι» απέναντι στον κ. Μητσοτάκη γράφουν οι ειδησεογράφοι της συριζαϊκής κομματικής απόγευσης και κλείνει κοινωνικό συμβόλαιο με το λαό.
Χαρτονένιες υποσχέσεις σκέφτεσαι αμέσως.
Συμβόλαιο είχε κλείσει και το 2015. Όταν ακούς για πολιτικά συμβόλαια να ξέρεις ότι πρόκειται για χαώδεις χίμαιρες. Έχουμε μπουχτίσει χρόνια από κοινωνικά συμβόλαια με κουρασμένες λέξεις και απολέμιστες ψαλμωδίες.
Ο ένας κλείνει διάτρητα κοινωνικά συμβόλαια και ο άλλος δίνει άκυρες παροχολογίες.
Και όλους εμάς μας περιζώνει ο τρόμος και ο πανικός.
Ρεκλαμάρονται και οι δύο (Μητσοτάκης, Τσίπρας) με δόξα κοκόρου, λίγο πριν ξημερώσει η μεγάλη νυχτοημέρα (που έλεγε και ο Πλάτων).
Πίσω από όλα αυτά κρύβεται η έκταση του ρευστοποιημένου επιδοσιακού φαίνεσθαι. Έτσι και αλλιώς τα πράγματα έχουν χάσει τον ειδοποιό χαρακτήρα τους και περιέρχονται σε μια διαδικασία σύγχυσης και μόλυνσης.
Όπως ο κορωνοϊός μολύνει τα σώματα, κάπως έτσι μια μολυσματική διαδικασία μη διακριτότητας και αντίδικης σχέσης σαν κινούμενη άμμος καταπίνει τις πολιτικές εξελίξεις, τα κοινωνικά συμβόλαια και τις παροχολογίες.
Τώρα πια όλα πλήττονται ταυτόχρονα και εξίσου.
Πίσω από την επίσημη εικόνα των πολιτικών εξελίξεων κρύβεται μια άλλη που κάποιες φορές μέσα στις ρωγμές των γεγονότων περνά ως σκιά και χάνεται .
Ας δούμε λοιπόν την υποψία πίσω από την υποψία. Ο κ. Γεωργιάδης επαινεί τον κ. Χαρίτση του Σύριζα, ο κ. Καρανίκας διαμαρτυρήθηκε για τα γιούχα που δέχτηκε ο κ. Μητσοτάκης. Κάποιες κακές γλώσσες μιλούν για συνάντηση του κ. Τσίπρα με τον κ. Πρετεντέρη. Θυμόσαστε για τον κ. Πρετεντέρη ότι το κόμμα του Σύριζα δεν πήγαινε κάποτε στο Mega γιατί τον θεωρούσε εντεταλμένο δημοσιογράφο.
Οι μάγοι της πλέμπας λένε ότι οι συναντήσεις της ελίτ κάθε βράδυ μεταξύ Ψυχικού, Φιλοθέης και Εκάλης είναι πολλές και υπογράφουν συμβόλαια της αναδιανομής του εθνικού πλούτου.
Μπορεί ο κ. Γεραπετρίτης απαντώντας σε ερώτηση για το αν υπάρχει περιθώριο για πολιτική συναίνεση, να τόνισε «ότι στη χώρα δημιουργούνται δύο πόλοι, της λογικής που εκφράζει ο πρωθυπουργός και του αλόγου, που δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα, τις ανάγκες της χώρας και τις ανάγκες των επόμενων γενεών». Και συνεχίζοντας εξέφρασε την άποψη ότι «η συναίνεση προϋποθέτει τον κοινό ορθό λόγο, και δεν υπάρχει κοινός ορθός λόγος με τα κόμματα της αντιπολίτευσης».
Ωστόσο οι αράχνες της ελίτ δένουν όλο και νέους ιστούς ανάμεσα στους πολίτες και την εθνική περιουσία και οι απόψεις του κ. Γεραπετρίτη μοιάζουν με σύννεφα που ταξιδεύουν.
Εξάλλου το πολιτικό θερμοκήπιο αντιμετωπίζει προβλήματα που ξεπερνούν το ανάστημά του. Το χρέος που διογκώνεται, ακόμη και μέσα στην πανδημία αυξήθηκε κατά 26 δις, (είμαστε και πάλι πρώτοι, ακολούθησαν η Σιγκαπούρη και μετά η Ιταλία να διαγράφουν χρέος στα λοκντάουνς, αλλά εμείς πάντα πρωταθλητές), ο υπερπληθωρισμός που έρχεται, η τεχνητή κρίση των τροφίμων (βλέπετε τα τρόφιμα είναι πλέον στο χρηματιστήριο),η περιβαντολλογική κρίση και πιο συγκεκριμένα, οι ενεργειακές τιμές μέσω του χρηματιστηρίου των ρύπων, (με τη δενδροκτονία θα προστεθεί μια αύξηση των ρύπων κατά 25%,), η οικιστική καταστροφή, η αγροτική επίσης καταστροφή, η ερημοποίηση εεξ’ αιτίας των πυρκαγιών, η φιλανδοποίση της χώρας, η συνεκμετάλλευση της εθνικής κυριαρχίας, όλα μαζί αθροιστικά καθρεφτίζουν το ζοφερό μέλλον μας.
Η κατεστημένη μονοκομματική δυνάστευση πρέπει να αλλάξει σύνθεση και να γίνει σύμπραξη κομματικής διακυβέρνησης. Μόνο μια συνεργασία μεταξύ ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ, (δηλαδή οι παλαιοί σερβιτόροι του παγκόσμιου συστήματος) θα μπορέσει να δώσει μια μικρή ελπίδα στο αόριστο μέλλον του τίποτα, σύμφωνα πάντα με τις εγχώριες ελίτ και τις παγκοσμιοποιημένες ολιγαρχίες.
Έτσι οι πολιτικοί της κοινωνικής μας δυστυχίας, ψάχνουν να βρουν πως θα είναι τα βράδια τους αλλάζοντας πιζάμες, και φορώντας πότε τις μπλε (ΝΔ) πότε τις πρασινοκόκκινομώβ (ΣΥΡΙΖΑ) και πότε τις πρασινοκόκκινογαλάζιες (ΚΙΝΑΛ( για το μεγάλο τους ύπνο, που θα κοιμίζουν μαζί και τη χώρα.
Αυτά τα τρία κόμματα που ξέρουμε τουλάχιστον από την τελευταία δεκαετία των μνημονίων ότι αποτέλεσαν εθνικά ναυάγια (αλλά βλέπετε ότι όλα τα ναυάγια είναι ασφαλισμένα) καλούνται να για ακόμη φορά να μας ταξιδέψουν και εμείς να πούμε εκείνο που έλεγε ο Νίτσε: «Το ταξίδι ήταν υπέροχο ευτυχώς ναυαγήσαμε».
Ναι είμαστε μέσα στην υστέρηση του πολιτικού, αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι η πολιτική θα πάψει να υπάρχει, απλούστατα θα μπει από τη πίσω πόρτα. Έρχεται ως πολιτικό λαϊκό μέτωπο, κάτι που οι καρεκλόδουλοι αρχολίπαροι παγκοσμιοποιημένοι πολιτικοί δεν μπορούν να το καταλάβουν.
Ο θίασος της καθεστωτικής βαρβαρότητας με τις οικονικό-πολιτικές συνταγές θανάτου και την κοινωνική του θεολογία πιστεύει πως έχει κλειδώσει το μέλλον στην αποπλανητική δύναμη των σημείων των καιρών.
Πλανώνται όμως όσοι το πιστεύουν.
Και αυτό γιατί η πολιτική πράξη τελειώνει πάντα με την τιμωρία. Οι λαοί ξέρουν να απομακρύνουν τις κάλπικες δημοκρατίες και τους ιεροεξεταστές της ιστορίας. Γι’ αυτό, ποτέ καμία αυτοκρατορία δεν κράτησε και κανένας δικτάτορας δεν άντεξε.
Η πολιτική καταφέρνει πάντα να κάνει τα μάτια των πασίχαρων διαχειριστών της εξουσίας να αλληθωρίζουν μπροστά σ’ αυτό που έρχεται.
Έτσι και τώρα οι κυβερνώντες, δε μπορούν να δουν τη λογική της ανταρσία των πολιτών, δε μπορούν να υποψιαστούν το αίσθημα της αηδίας που νοιώθουν οι πολίτες για τα πολιτικά πρόσωπα, δε μπορούν να καταλάβουν τον ίλιγγο των ανεξέλεγκτων πραγμάτων που φθάνουν με τη δύναμη του καταρράκτη.
Η εποχή μας φέρνει εκείνη την αναδιάταξη των πραγμάτων του 1939 και την εξέλιξη του, δηλαδή τις προκείμενες και τους παροξυσμούς, τις κλιμακώσεις και τις αποχρώσεις των στιγμών και χωρίς να θέλουμε να τα συναριθμήσουμε μας καλούν τα ίδια τα γεγονότα να τα αναγνωρίσουμε ως επανάληψη.
Ευγονική, αβιταμίνωση της δημοκρατίας, ορμή για νέα κανονικότητα, κυκλοθυμικό επιστημονισμό, αλλά μαζί με τα παραπάνω και μια βαριά κοινωνική σιωπή που είναι ανήμερη και που πιθανά θα φέρει την ανατροπή της σκηνοθετημένης τάξης.
Ιστορία τελειωμένη, ιστορία ατέλειωτη όπως έγραφε και ο Λουί Αλτουσέρ.
Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής φιλοσοφίας.