Έφυγε απο τη ζωη ο μαχητής δικηγορος της οικογένειας Φύσσα στη δίκη με την Χρυσή Αυγή.
Η οικογένεια του Παύλου Φύσσα εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:
Δεύτερη φορά που ο Σεπτέμβρης μας παίρνει αγαπημένο μας πρόσωπο
Ο Ανδρέας, ο άνθρωπος που στάθηκε το στήριγμά μας από την πρώτη στιγμή που χάσαμε τον Παύλο, δεν είναι πια ανάμεσά μας. Ο πόνος μας μεγάλος, μία που η παρουσία του ήταν για εμάς πάντα μία ασφάλεια, ήταν ο βράχος που μας προστάτευε από την δίνη του μίσους μέσα στην οποία βρεθήκαμε μετά την δολοφονία του παιδιού μας, ήταν ο άνθρωπος που μας οδήγησε στην δικαίωση και που υπέμεινε μαζί μας πεντέμιση χρόνια δικαστικής διαδικασίας.
Ήταν ο άνθρωπος που μας έδωσε κουράγιο να δώσουμε αυτόν τον πολύχρονο αγώνα, έγινε οικογένειά μας, πόνεσε, έκλαψε και γέλασε μαζί μας. Για μας δεν ήταν απλά ο δικηγόρος που τίμησε όσο λίγοι τον ρόλο του, αλλά ο δικός μας Ανδρέας. Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο χωρίς αυτόν και στις μάχες που έρχονται η απουσία του θα είναι ηχηρή.
Αυτός ο Σεπτέμβρης είναι του Παύλου μας και του Ανδρέα μας.
Οικογένεια Παύλου Φύσσα
Ο συνάδελφός του, επίσης σημαντικός παράγοντας στη δίκη της Χρυσής Αυγής Θανάσης Καμπαγιάννης έγραψε σχετικά:
“Ο Ανδρέας Τζέλλης, ο συνάδελφός μας που εκπροσώπησε από την πρώτη μέρα την οικογένεια Φύσσα μετά τη δολοφονία του Παύλου, ήταν ένας βράχος για την πολιτική αγωγή. Πολλά πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν δεν ήταν αυτός σ’ αυτό το κρίσιμο πόστο.
Ο Ανδρέας ήταν πολύ γνωστός και μάχιμος δικηγόρος στα δικαστήρια: δεν υπήρχε μέρα που να μην τον πετύχεις στην Ευελπίδων, στην κυριολεξία τον ήξεραν και οι πέτρες. Και όμως ένας τέτοιος δικηγόρος αποφάσισε να εγκαταλείψει τις δουλειές του και να αφοσιωθεί αμισθί στην υπόθεση της δίκης της Χρυσής Αυγής, από την πρώτη μέρα της προδικασίας όταν η υπόθεση ήταν ακόμα στην ανάκριση στον Πειραιά μέχρι την έκδοση της απόφασης στο Εφετείο της Αθήνας, παρά το χτύπημα της αρρώστιας.
Δεν φοβήθηκε, αν και πολλοί με τους οποίους μίλησε του το υπονόησαν («έχω παιδιά Ανδρέα», θυμάμαι πως ήταν μια φράση αυτών των συνομιλιών που μου μετέφερε). Και, πάντοτε συλλογικός, μοιράστηκε την ευθύνη της υπόθεσης, κύρια με την Ελευθερία Τομπατζόγλου και τη Χρύσα Παπαδοπούλου, αλλά και με τη Βιολέτα, την Ελλάδα, την Ειρήνη, και στη συνέχεια με όλους εμάς. Άδολα, πάντα αντιφασιστικά, με ανιδιοτέλεια, με χαμόγελο και με αστείρευτο χιούμορ, πάντα με κέντρο τον αγαπημένο του Παναθηναϊκό.
Η οικογένεια του Παύλου βρήκε στον Ανδρέα έναν ακλόνητο υπερασπιστή και έναν ακοίμητο φρουρό. Και του το ανταπέδωσε με μια βαθιά εμπιστοσύνη, που μας δίδαξε πόσο στενή μπορεί να είναι η σχέση ενός δικηγόρου με τους ανθρώπους που καλείται να εκπροσωπήσει.
Θα τα πουν κι άλλες και άλλοι, καλύτερα από εμένα. Τα συλλυπητήριά μας πηγαίνουν στους οικείους του. Μένει το παράδειγμά του, για να το συνεχίσουμε. Και έχουμε ακόμη δρόμο”.