Από τόν Πειραιά καί μετά κόκκινη σημαία δέν κυμάτιζε πρός τιμήν τού πρός Κρήτη κατευθυνομένου Μεγάλου. Όπως καί ο ίδιος ίσως ποτέ δέν τήν κράτησε διότι ποτέ δέν δημοσιεύθηκε νά αποθανατίζεται μέ αυτήν τήν σημαία κρατώντας την στά τεράστια χέρια του·ποτέ, δημόσια τουλάχιστον.
Αντιθέτως ξεχείλιζε η χαρά του στό πρόσωπό του κραδαίνοντας τήν Γαλανόλευκή βαρυσήμαντα δηλώνοντας πώς «εγώ ανήκω σέ όλους τούς Έλληνες» πράγμα πού άλλωστε φαινόταν σέ όλες τίς εμφανίσεις του. Σήμερα όμως καταδείχθηκε πώς όποιος ανήκει σέ ΟΛΟΥΣ τούς Έλληνες ανήκει καί στόν κόσμο όλο.
Τώρα μέ έναν από τούς συμπεθέρους του, τόν Μέγιστο Ρίτσο παρέα τή Ρωμιοσύνη τους θά θυμούνται. Αφού όπως ο Μουσουργός μας δήλωνε πόσο κόπιασε γιά νά παντρέψει τούς στίχους της Ρωμιοσύνης μέ τήν μελωδία του. Τό πόσο δυνατά τό ζούσε όποτε αναλάμβανε ο ίδιος καί τά φωνητικά τό ζούσαν καί οί ακροατές/θεατές μαζί του.
Είναι ποτέ δυνατόν εις το διηνεκές νά σταματήσεις νά γεμίζεις μέ τήν Ρωμιοσύνη σου καρδιές;
Δεν είναι. Οι καρδιές δέν σταματούν να χτυπούν όταν συγκινούνται στ αλήθεια