Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΙΜΗΝ
Ο ΑΓΙΟΣ ΛΙΒΕΡΙΟΣ, ο Ομολογητής, Πάπας Ρώμης
Ο ΑΓΙΟΣ ΟΣΙΟΣ, επίσκοπος Κορδούης της Ισπανίας
ΒΑΠΤΙΣΗ ΤΟΥ ΑΙΘΙΟΠΑ Ευνούχου από τον Άγιο Φίλιππο
Η ΑΓΙΑ ΑΝΘΟΥΣΑ, η νέα
Ο ΑΓΙΟΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ, ο Νεοφανής, ο Μεγαλομάρτυρας
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΚΑΔΙΟΣ, ο βασιλιάς
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ
Αναλυτικά:
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΙΜΗΝ
Μαζί με τα άλλα αδέλφια του έκαναν μικρή μοναχική αδελφότητα σε μια μικρή σκήτη στην Αίγυπτο. Ηγούμενος αυτής της αδελφότητας ήταν ο Ποιμήν, που είχε όλα τα προσόντα πραγματικού ποιμένος ψυχών. Η φήμη του είχε φθάσει σε μακρινές περιοχές και πολύς κόσμος ερχόταν να τον δει και να τον συμβουλευθεί. Αυτός, όμως, δεχόταν μόνο τους μικρούς και ταπεινούς. Όσοι έρχονταν από περιέργεια, δεν τους δεχόταν, ακόμη κι αν ήταν άρχοντες. Κάποτε ένας απ’ αυτούς θύμωσε που δεν τον δέχθηκε. Και επειδή ήταν δικαστής, συνέλαβε το μοναχογιό της αδελφής του οσίου, με την ιδέα ότι τώρα θα ερχόταν ο ίδιος ο Ποιμήν σ’ αυτόν. Ο όσιος, όμως, έγραψε προς αυτόν: “Έξέτασον τον ανεψιόν μου κατά τους νόμους. Είναι ένοχος; Τιμώρησε τον. Εάν όμως δεν είναι, κάμε όπως θέλεις”. Ο δικαστής θαύμασε τα γραφόμενα του οσίου και αμέσως απέλυσε τον ανεψιό του. Όλα αυτά, βέβαια, τα κατάφερνε ο Ποιμήν, διότι καλλιεργούσε το θεμέλιο των αρετών, την ταπεινοφροσύνη. Συχνά μάλιστα έλεγε: ‘Ό άνθρωπος έχει ανάγκη από την ταπείνωσιν, όσην από τον αέρα τον οποίον εισπνέει. Η ταπεινοφροσύνη του πνεύματος είναι η ζωή της ψυχής”. Ο όσιος Ποιμήν πέθανε ειρηνικά, προκύπτοντας σε όλες τις χριστιανικές αρετές.
Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείων έργων σου, τη δαδουχία, λαμπρυνόμενος, τη διάνοια, διακρίσεως φωστήρ ώφθης άδυτος, διασκεδάζων παθών την σκοτόμαιναν, και καταυγάζων ημών τα νοήματα. Ποιμήν Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Ο ΑΓΙΟΣ ΛΙΒΕΡΙΟΣ, ο Ομολογητής, Πάπας Ρώμης
Διαδέχτηκε στον επισκοπικό θρόνο της Ρώμης τον Πάπα Ιούλιο. Όπως αυτός έτσι και ο Αιθέριος ήταν συνήγορος του Αθανασίου του Μεγάλου στους αγώνες που ο πρόμαχος εκείνος της ορθοδοξίας διεξήγαγε κατά του Αρειανισμού και υπέρ του Ορθοδόξου Συμβόλου. Ακόμα, ο Αιθέριος προστάτεψε τον Αρχιεπίσκοπο Κων/πολης Παύλο τον Α’, όταν ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος (337 μ. Χ.) επανειλημμένα καταδίωξε για την ορθόδοξη συμπεριφορά του. Και όταν ο Πάπας Λιβέριος ήλθε την Κων/πολη και διαφώνησε στα εκκλησιαστικά ζητήματα με τον προστάτη του Αρειανισμού αυτοκράτορα Κωνστάντιο, αυτός τον εξόρισε στη Θεσσαλονίκη. Κατόπιν όμως επανήλθε στο θρόνο του και ο θάνατος τον βρήκε να ποιμαίνει πάντοτε θεάρεστα την εκκλησία του. Ο Σ. Ευστρατιάδης, για τον άγιο Αιθέριο, αναφέρει ότι ήταν “εκ των ορθοδόξων πάπων της Ρώμης, των πολεμησάντων τον Αρειανισμόν. Από του 352 επίσκοπος της Ρώμης, συνετέλεσε να καταλάβωσι τους οικείους θρόνους οι προς αυτόν καταφυγόντες Αλεξανδρείας Αθανάσιος και Παύλος ο όμολογητής· αλλά ο Αρειανός αυτοκράτωρ Κωνστάντιος μετά τον θάνατον του αδελφού αυτού Κώνσταντος, μετεκάλεσεν αυτόν εις Κωνσταντινούπολη και προσεπάθησε να τον έλκυση εις την αϊρεσιν του Αρείου, και μη πεισθέντα έξώρισεν εις Θράκην (354) έπανήλθεν εις τον θρόνον τω 358, τη αξιώσει των χριστιανών της Ρώμης, και άπέθανεν εν ειρήνη τω 365 (κατ’ άλλους το 366)”.
Ο ΑΓΙΟΣ ΟΣΙΟΣ, επίσκοπος Κορδούης της Ισπανίας
Έζησε ατά χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου και διακρίθηκε για την αρετή και τη γενναία συμμετοχή του στους αγώνες υπέρ της Ορθοδοξίας. Πήρε μέρος στην Α’ Οίκ. Σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια, καθώς και σ’ αυτή της Σαρδικής το έτος 347. Επίσης συνέπραξε στο ν’ αθωωθεί ο Μέγας Αθανάσιος από τις εναντίον του κατηγορίες εκ μέρους των Αρειανών. Αλλά επειδή ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος καταδίωκε αμείλικτα τον Αθανάσιο, το ίδιο έκανε και στον Ιεράρχη της Κορδούης, Όσιο που υπέβαλε σε πολλές εξορίες και κακοπάθειες. Ο Όσιος όμως κράτησε όρθιο το ορθόδοξο φρόνημα του μέχρι τέλους. Δίκαια λοιπόν τον εγκωμιάζει γι’ αυτά ο Θεοδώρητος ενώ ο Μέγας Αθανάσιος τον τιτλοφορεί πατέρα των Επισκόπων.
ΒΑΠΤΙΣΗ ΤΟΥ ΑΙΘΙΟΠΑ Ευνούχου από τον Άγιο Φίλιππο
Βλέπε Η’ Κεφάλαιο των Πράξεων των Αποστόλων, στίχοι 5 έως 12.
Η ΑΓΙΑ ΑΝΘΟΥΣΑ, η νέα
Μαρτύρησε, αφού της έβαλαν τρίχινο κουρέλι και μια μεγάλη πέτρα στο λαιμό και την έριξαν μέσα σ’ ένα πηγάδι.
Ο ΑΓΙΟΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ, ο Νεοφανής, ο Μεγαλομάρτυρας
Άγνωστος στους αρχαίους Συναξαριστές. Έγινε γνωστός από τυχαία εύρεση της εικόνας του τον 14ο αιώνα στη Ρόδο, όταν έσκαβαν παλιά σπίτια στο νότιο μέρος του παλιού τείχους. Εκεί βρέθηκε αρχαίος ναός με πολλές κατεστραμμένες εικόνες και μεταξύ αυτών και η καλά διατηρημένη εικόνα επί της οποίας ο τότε μητροπολίτης Ρόδου Νείλος ο Β’, ο Διασπωρινός(;) (1355-1369), διάβασε το όνομα του Αγίου “ο άγιος Φανώ”. Ο Άγιος παριστανόταν ως νεαρός στρατιώτης, κρατώντας στο δεξιό του χέρι σταυρό, πάνω στον όποιο ήταν λαμπάδα αναμμένη, γύρω δε από την εικόνα τα 12 μαρτύριά του. Τον αρχαίο αυτό ναό ανοικοδόμησε ο Νείλος και τον αφιέρωσε στο όνομα του αγίου Φανουρίου, που όπως φαίνεται συνέταξε και την Ακολουθία του. (Η αναφορά στο Νέο Λειμωνάριο ότι η εικόνα του Αγίου βρέθηκε το 1500 είναι λανθασμένη. Διότι ο επίσκοπος Ρόδου Νείλος υπήρξε τον 14ο αιώνα).
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΚΑΔΙΟΣ, ο βασιλιάς
Κανείς από τους Συναξαριστές δεν αναφέρει τον βασιλιά Αρκάδιο (395-408) σαν Άγιο. Συναντάται η μνήμη του μόνο στο Ιεροσολυμιτικό Κανονάριο (σελ. 105 έκδ. Καλλίστου άρχιμ.) μαζί με τον άγιο Μαρτύριο. Ίσως η Εκκλησία των Ιεροσολύμων να είχε κάποιους σημαντικούς λόγους να τον κατατάξει μεταξύ των Αγίων της.
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ
Άγνωστος στους Συναξαριστές. Συναντάται στον Πατμιακό Κώδικα 266 ως εξής: “Τη αύτη ημέρα του οσίου Θεοκλήτου. Ούτος ην από Κωνσταντινουπόλεως, άξίαν έχων μαγίστρου, και καταλιπών τον κόσμον άνήλθεν εν τω όρει του Ολύμπου, κακείσε αποταξάμενος και ασκήσας έτεσι πλείστοις εκοιμήθη”.