Ο ελληνισμός ήταν αυτός που έφερε το φως σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ήταν αυτός που γέννησε την πραγματική ισότητα των ανθρώπων, που έδωσε πραγματικά δικαιώματα στο παιδί και τη γυναίκα. Τα οποία μέχρι τότε ακόμα και στους υποτιθέμενους έτερους προηγμένους πολιτισμούς, εξακολουθούσαν να θεωρούνται ως «αντικείμενα».
Η έννοια του δικαίου ήταν η πραγματική επανάσταση. Ήταν το ατσάλινο χέρι που εμπόδιζε το ξίφος του ισχυρού να πέσει στον αδύναμο.
Ο σκοταδισμός και ο εφιάλτης επέστρεψε με την ήττα του ελληνισμού το 1453. Διότι η πτώση της Βασιλεύουσας, ήταν άλωση του ελληνισμού. Ότι κι αν πρεσβεύουν οι Παραχαράκτες της ιστορίας, γερμανικής προέλευσης, το Βυζάντιο ήταν η αδιάλειπτη συνέχεια του ελληνισμού. Ήταν η παγκόσμια αυτοκρατορία του δικαίου, όπου η αρχαία ελληνική δημιουργία συνάντησε την ορθοδοξία.
Όταν λοιπόν βλέπουμε τα τεχνουργήματα σαν την Αφροδίτη της εικόνας, από τον δεύτερο αιώνα προ Χριστού, και σήμερα τις γυναίκες με την μπούργκα, οφείλουμε να αντιλαμβανόμαστε το δυσβάστακτο βάρος το οποίο έχουμε κληρονομήσει. Ο Έλληνας οφείλει να ζει ως πολεμιστής του δικαίου και υπερασπιστής του αδύναμου. Όχι ως λαμόγιο, εφιάλτης, νεοφιλελεύθερη λέρα, διεθνιστής της κακιάς ώρας.
Διότι άλλο η γιαγιά της Λέσβου και άλλο ο δουλέμπορος τις ΜΚΟ.