Ο ΑΓΙΟΣ ΔΟΜΕΤΙΟΣ, ο Πέρσης, και οι δύο μαθητές του
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΣΤΕΡΙΟΣ οσιομάρτυρας και θαυματουργός
Ο ΟΣΙΟΣ ΩΡΟΙ, ΟΣΙΟΙ ΜΥΡΙΟΙ (10.000) ΑΣΚΗΤΕΣ ΘΗΒΑΙΟΙ
Η ΟΣΙΑ ΠΟΤΑΜΙΑ, η Θαυματουργή
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ, ο Ιερομάρτυρας, Πατριάρχης Ιεροσολύμων
Ο ΟΣΙΟΣ ΥΠΕΡΕΧΙΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΩΖΩΝ από τη Νικομήδεια
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ ο νέος, ο ιαματικός
Ο ΟΣΙΟΣ ΔΟΜΕΤΙΟΣ, ο σημειοφόρος
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΑΝΩΡ, ο θαυματουργός
ΜΝΗΜΗ ΒΑΡΒΑΡΙΚΗΣ ΕΠΙΔΡΟΜΗΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΡΤΑΝ, ο εξ Αρμενίας μάρτυρας
Εγκαίνια ναού της Θεοτόκου “εν Γοργιαναίς”
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΙΜΗΝ εν τω σπηλαίω (+ 1110), ο Πολύπαθης (Ρώσος)
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΙΜΗΝ, ο Νηστευτής (Ρώσος, 114ος αι.)
[Η ΟΣΙΑ ΚΑΝΔΙΔΑ, η Βυζαντία]
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ, ο Γεροντόγιαννης
Ο Άγιος Μίκαλλος
Αναλυτικά:
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΟΜΕΤΙΟΣ ο Πέρσης και οι δύο μαθητές του
Ό οσιομάρτυρας Δομέτιος ήταν Πέρσης και έζησε στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Διδάχθηκε τη χριστιανική πίστη από κάποιο χριστιανό που ονομαζόταν Άβαρος. Όταν το έμαθαν αυτό οι άνθρωποι του σπιτιού του, εξεγέρθηκαν εναντίον του και ο Δομέτιος αναγκάσθηκε να τους εγκαταλείψει. Κατέφυγε στην πόλη Νίσιβη στα βυζαντινά σύνορα, όπου κλείστηκε σε κάποια μονή. Αναχώρησε, όμως, κι από κει, για να έλθει στη Θεοδοσιούπολη, στη μονή Σεργίου και Βάκχου, όπου ο Δομέτιος καλλιέργησε σε μεγάλο βαθμό τις αρετές του Ευαγγελίου. Ο προϊστάμενος της μονής Ουρβέλ, βλέποντας την πνευματική ανωτερότητα του Δομετίου, θέλησε να τον κάνει πρεσβύτερο. Αλλά ο αγώνας του Δομετίου δεν ήταν πώς θα αρπάξει αξιώματα, αλλά πώς θα τα αποφύγει. Διότι έμαθε από τον Κύριό του Ιησού Χριστό, να είναι “ταπεινός τη καρδία”, που σημαίνει ταπεινός στο φρόνημα και την εσωτερική διάθεση. Γι’ αυτό και έφυγε στα όρη και ζούσε μέσα σε μια σπηλιά με δύο μαθητές του. Όταν κάποτε περνούσε από κει ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, διέταξε να τον σκοτώσουν. Οι στρατιώτες του Ιουλιανού βρήκαν το Δομέτιο και τους μαθητές του να ψάλλουν μέσα στη σπηλιά, όπου τους φόνευσαν με λιθοβολισμό. 1. Ευαγγέλιο Ματθαίου, ία’ 29.
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Τον της χάριτος λόγον είσποιησάμενος, πυρσολατρών τάς τερθρείας άπεποιήσω σοφώς, τω Χριστώ ανατεθείς Πάτερ Δομέτιε· και εν άθλήσει άκλινής, ως οσίων μιμητής, έδείχθης Όσιομάρτυς· διό σε ύμνοις τιμώμεν, συν φοιτητών σου τη δυάδι σοφέ.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΣΤΕΡΙΟΣ οσιομάρτυρας και θαυματουργός
Πότε και πού μαρτύρησε δεν αναφέρουν οι Συναξαριστές. Στους περισσότερους από τους Κώδικες αναγράφεται ως “μάρτυς και συγκλητικός, δια ξίφους τελειωθείς”. Στον Συναξαριστή του Αγίου Νικόδημου αναφέρεται ως “οσιομάρτυς και θαυματουργός”.
Ο ΟΣΙΟΣ ΩΡ
Ό Όσιος αυτός ασκήτευε στο όρος της Νιτρίας. Στην αρχή και για λίγα χρόνια έκανε ερημίτης με νηστεία, προσευχή και μελέτη του θείου λόγου. Κατόπιν όμως τον ανακάλυψαν χριστιανοί που επιζητούσαν πνευματικό οδηγό και από τότε η φήμη της αγιότητάς του απλώθηκε παντού. Χιλιάδες επισκέπτες πήγαιναν κοντά του για να ωφεληθούν από τη διδασκαλία και την ταπεινοφροσύνη του. Στη συνέχεια ο όσιος Ώρ ανέπτυξε αδελφότητες και ίδρυσε μοναστήρια, στα οποία με πολύ ζήλο καλλιεργούνταν η πνευματική και η σωματική εργασία. Επίσης ο Όσιος είχε το χάρισμα του λόγου και ήξερε πότε να σιωπά και πότε να μιλάει. Απεβίωσε ειρηνικά 90 χρονών, διατηρώντας τη διαύγεια του μυαλού του μέχρι τελευταίας του πνοής.
ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΜΥΡΙΟΙ (10.000) ΑΣΚΗΤΕΣ ΘΗΒΑΙΟΙ
Απεβίωσαν ειρηνικά.
Η ΟΣΙΑ ΠΟΤΑΜΙΑ, η Θαυματουργή
Μαρτύρησε δια ξίφους.
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ, ο Ιερομάρτυρας, Πατριάρχης Ιεροσολύμων
Αναδείχτηκε 30ός ή κατ’ άλλους 31ος επίσκοπος Ιεροσολύμων, από τον πρώτο, που ήταν ο Ιάκωβος ο αδελφόθεος. Ήταν άνδρας εγκρατής, φιλάνθρωπος, διδακτικός και άκαμπτος στην εκτέλεση του καθήκοντός του, χωρίς να εμποδίζεται από την αντίδραση των μοχθηρών εχθρών του. Σε κάποια συκοφαντία που κάποτε οργανώθηκε εναντίον του, παρουσιάστηκαν τρεις ψευδομάρτυρες. ο πρώτος για να επιβεβαιώσει την ψευδοκατάθεσή του, είπε ότι αν λέει ψέματα να πέσει φωτιά και να τον κάψει. Ο δεύτερος είπε να γίνει σκωληκόβρωτος και ο τρίτος να τυφλωνόταν. Δεν πέρασε λοιπόν πολύς καιρός και οι ψευδομάρτυρες τιμωρήθηκαν όπως τους άρμοζε. Ο πρώτος κάηκε από κεραυνό, ο δεύτερος αρρώστησε βαριά και το λεπρό σώμα του έτρωγαν σκουλήκια και ο τρίτος τυφλώθηκε. Ο Νάρκισσος ανέβηκε δύο φορές στο θρόνο και πατριάρχευσε συνολικά 26 χρόνια. Απεβίωσε ειρηνικά σε ηλικία 116 χρονών.
Ο ΟΣΙΟΣ ΥΠΕΡΕΧΙΟΣ
Υπήρξε από τους μοναχούς που μαζί με την πίστη κατείχαν και τους θησαυρούς της χριστιανικής φιλοσοφίας. Ήταν ήρεμος, γλυκός και σπάνια τον πλησίαζε η φλόγα της οργής. Έλεγε δε συχνά: “ό μη κρατών γλώσσης αυτού εν καιρώ οργής, ουδέ παθών κρατήσει ο τοιούτος”. Απεβίωσε ειρηνικά, γεμάτος χάρη από τον Θεό.
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΩΖΩΝ από τη Νικομήδεια
Τον έριξαν στη φωτιά και θαυματουργικά με τη θεία χάρη βγήκε αβλαβής. Στη συνέχεια απεβίωσε ειρηνικά.
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ, ο νέος , ο ιαματικός
Γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς ευσεβείς χριστιανούς το 862. Από μικρός είχε θερμή πίστη και αγάπη προς τον πλησίον. Αφού έδωσε όλη του την περιουσία στους φτωχούς, αποφάσισε ν’ αποσυρθεί στον ησυχαστικό βίο, λίγο έξω από την Αθήνα. Αλλά επειδή εκεί τον ενοχλούσαν πολλοί γνώριμοί του, κατέφυγε στο Άργος, όπου έστησε το ησυχαστήριό του. Εκεί, επίσης, έκτισε και ναό στο όνομα του τιμίου Προδρόμου, όπου έτρεχαν πολλοί και τον συμβουλεύονταν. Τον φθόνησαν όμως μερικοί ιερείς, γιατί νόμιζαν ότι ελάττωνε τα εισοδήματά τους και τον κατάγγειλαν στον Αρχιεπίσκοπο Άργους, άγιο Πέτρο (3 Μαΐου). Ο Αρχιεπίσκοπος, όμως, Πέτρος, κατάλαβε την αφιλοκέρδεια και την ευσέβεια του Θεοδοσίου, με αποτέλεσμα να τον ενισχύει συνεχώς στο θεάρεστο έργο της ελεημοσύνης. Έτσι ο Θεοδόσιος απεβίωσε ειρηνικά σε βαθιά γεράματα και στην κηδεία του θρήνησε όλος ο λαός και ο κλήρος του Άργους.
Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως δόσιν θεόδεκτον, την καθαράν σου ζωήν, Θεώ καθιέρωσας, τω ίαμάτων πηγήν, τον τάφον σου δείξαντι · συ γαρ δι’ εγκράτειας, καθαρθείς των προσύλων, έλαμψας εν τω κόσμω, δι’ ασκήσεως πόνων διό σε Θεοδόσιε, εν ύμνοις γεραίρομεν.
Ο ΟΣΙΟΣ ΔΟΜΕΤΙΟΣ, ο σημειοφόρος
Ό όσιος αυτός ήταν Αγιορείτης ασκητής που ασκήτευε στα όρια της Μονής Φιλόθεου, έκανε μάλιστα και θαύματα και απεβίωσε ειρηνικά. Αυτός είχε μαθητή τον οσιομάρτυρα Δαμιανό.
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΑΝΩΡ, ο θαυματουργός
Ό όσιος Νικάνωρ ήταν από τη Θεσσαλονίκη και έζησε τον 14ο αιώνα. Οι γονείς του ονομάζονταν Ιωάννης και Μαρία. Ήταν πολύ πλούσιοι αλλά και πολύ πνευματικοί άνθρωποι. Απόκτησαν μόνο ένα παιδί που το ονόμασαν Νικόλαο και από την αρχή προσπάθησαν να το αναθρέψουν σύμφωνα με τα διδάγματα του Ευαγγελίου. Αλλά ενώ ο Νικόλαος ήταν 20 χρονών, πεθαίνει ο πατέρας του και μετά από λίγα χρόνια και η μητέρα του. Τότε αυτός, διαμοίρασε όλη του τη μεγάλη κληρονομιά στους φτωχούς και έγινε μοναχός με το όνομα Νικάνωρ. Κατόπιν, με την επιμονή του Αρχιερέα Θεσσαλονίκης, δέχτηκε να γίνει και Ιερέας. Στο όρος Βέρμιον Γρεβενών, που αλλιώς το έλεγαν του Καλλιστράτου, υπήρχε Μονή που έκτισε ομώνυμος μοναχός. Εκεί λοιπόν πήγε και ο Νικάνωρ για να μονάσει και από κει κατέβαινε και εμψύχωνε το λαό των γύρω πόλεων και χωριών, να μένουν σταθεροί στην πίστη τους ακόμα και με θυσία της ζωής τους. Κάποια νύκτα και ενώ ο Νικάνωρ προσευχόταν, άκουσε φωνή να του λέει να πάει στην κορυφή του όρους και ότι εκεί θα βρει την εικόνα του Κυρίου. Πράγματι, την επόμενη ήμερα τα λεγόμενα της φωνής επαληθεύτηκαν και ο Νικάνωρ στο σημείο εκείνο έκτισε εκκλησία και μοναστήρι στο όνομα της Μεταμόρφωσης του Κυρίου. Η Αγία ζωή του οσίου Νικάνορα, τερμάτισε την 7ή Αυγούστου 1419 (κατ’ άλλους το 1519). Το σεβάσμιο λείψανό του τάφηκε στο παρεκκλήσι του τιμίου Προδρόμου.
ΜΝΗΜΗ ΒΑΡΒΑΡΙΚΗΣ ΕΠΙΔΡΟΜΗΣ
Ή επιδρομή αυτή των Περσών δεν αναφέρεται από τον Άγιο Νικόδημο, την αναφέρουν όμως αρκετοί Κώδικες. Εδώ παραθέτουμε ακριβώς τα γραφόμενα στον Λαυρωτικό Κώδικα Ι 73: Τη αύτη ήμερα (ζ’ Αυγούστου) μνήμην έπιτελούμεν της υπέρ λόγον και παρά πάσαν ελπίδα δωρήθείσης ήμίν τελείας βοηθείας παρά Χριστού του αληθινού Θεού ημών κατά των πανταχόθεν δια τε γης και θαλάσσης κυκλωσάντων ημάς άθεων εχθρών, μεσιτευσάσης την σωτηρίαν της θεοφύλακτου ταύτης και βασιλίδος πόλεως της άσπόρως Αυτόν τεκούσης παναγίας αχράντου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και άειπαρθένου Μαρίας. Τούτο δε γέγονε κατά τους χρόνους Ηρακλείου του Βασιλέως, ότε Χοσρόης ο των Περσών βασιλεύς Σάρβαρον τον αύτοϋ στρατηλάτην μετά δυνάμεως βαρείας κατά της θεοφύλακτου ταύτης πόλεως έξέπεμψεν ός πάσαν την Άνατολήν ληϊσάμενος τον εν Χαλκήδόνι πορθμόν κατέλαβε, προσδοκών και την εν πόλεσι μεγίσιην έλεΐν. Ταύτα ίδών Ηράκλειος δια του Ευξείνου Πόντου τη Περσίδι κατέλαβε, πλείονα εν αύτη έργασάμενος η ων ο’ Πέρσαι των Ρωμαίων γήν διερχόμενοι, τους υιούς αύτοϋ ενταύθα καταλιπών μετά του Σεργίου Πατριάρχου και Βώνου του θαυμάσιου. Χαγάνος δε ο των Άβάρων ηγούμενος και αυτός μεν των ομόρων εθνών παραλαβών πλήθος δια γης και θαλάσσης και αυτός την Κωνσταντινούπολιν προσέβαλεν ώστε εξ ανατολών δε τους Σκύθας, και αυτήν πάντοθεν περιληφθείσα ν είτα τα εαυτών ποιούντες έλεΐν ήλπιζαν πόλιν τω σταυρώ και τοις πάθεσι Χριστού σεμνυνομένην και τη Θεοτόκω υπ’ αυτού δώρον δεδομένην. Πάσα ούν έλέπολιν και τειχομαχίαν την μεν δρώντες, την δε μελετώντες βαρβαρικώτε-ροι γενναίως ήσαν άνθιστάμενοι. Βώνος δε τούτους ην ο προς μάχην διεγείρων και πολύς φόνος εξ έκατέρου μέρους έγένετο. Οϋτως ούν τρις και τετράκις συμβαλόντες και τη της Θεοτόκου συμμαχία, άπρακτοι διαμείναντες εις θυμόν διεγείρονται μέγιστον. Όθεν τούτο οι την πόλιν οικούντες διαγνόντες, πρεσβείας προς Χαγάνον στέλλουσι μετά χρημάτων συχνών ειρηνικά γενέσθαι σπονδάς έξαιτούμενοι· ο δε φιλάργυρος την γνώμην και τον τρόπον ων, τα μεν χρήματα έλαβε, τους δε πρέσβεις άπρακτους απέστειλε, “αϋριον, φήσας, την πόλιν υμών ως νοσσιάν τη χειρί μου καταλήψομαι και πάντας μονοχίτωνας έξελθεϊν έάσως πλεΐον γαρ τούτου ου φιλανθρωπεύσομαι προς υμάς”, πολλά πρότερον κατά Χριστού του Θεοϋ ημών και της Αυτόν τεκούσης βλασφημήσας. Ταϋτα οι την πόλιν οικούντες άκούσαντες και όσον Ίερατικόν, όσον τε λαϊκόν και συγκλητικόν εις τους θείους ναούς έλιτάνευον, τάς χείρας εις ουρανούς αϊροντες και “Κύριε εξ αγίου κατοικητηρίου”, λέγοντες, “έπιδε επί τω μιαρώ Χαγάνω και επί πάσι τοις υπ’ αύτοϋ τολμωμένοις και κατάβαλε αυτό, ο υπερασπιστής ημών, Όπως μη είπη, που εστίν ο Θεός αυτών”, και οι μεν ηϋχοντο κλαίοντες, οι δε δια τε γης και θαλάσσης εν μια έγνων συρρηγνύειν τον πόλεμον ο δε υπ’ αυτών βλασφημούμενος Κύριος, τη πρεσβεία της Αυτόν τεκούσης, ανέμους σφοδρούς και στροβίλους τη θαλασσή έκπέμψας και πάσαν διαταράξας, αϋτανδρα τα σκυθικά πλοία τη θαλασσή παρέπεμψεν ένθείς δε και τοις εν πόλει θάρσος, όσον τούτοις δέος κατά των βλάσφημων έξέπεμψεν εις τους βαρβάρους δε τοσούτον φόνον είργάσαντο, όσον ουδέ άριθμήσαί τις δύναται. Ταύτα ουδέ τους Πέρσας έλαβεν ούτω πραχθέντα, οϊ χείρα – ως λόγος – επί στόματος θέντες ύπέστρεψαν άπρακτοι· ο δε Ιεράρχης και άπαν της εκκλησίας το πλήρωμα συν δάκρυσιν έπινίκια ήδον και χαριστήρια. “Ή δεξιά σου, Κύριε, δεδόξασται εν ίσχύϊ η δεξιά σου χειρ, Κύριε, έθραυσεν εχθρούς και τω πλήθει της δόξης σου συνέτριψας τους ύπεναντίους· πάντα τα έθνη έκύκλωσαν ημάς και τω ονόματι σου, Κύριε, ήμυνάμεθα ταύτα”. Ούτως η παναγία και ύπεράμωμος Θεοτόκος, η των Χριστιανών άντίληψις, περί ημάς την ίσχύν αυτής άπεδείξατο και την μεγάλην και παράδοξον σωτηρίαν ταύτην ήμΐν έδωρήσατο. Δια ταύτα την παροϋσαν άνάμνησιν ετησίως πανήγυρίζομεν εν τω σεβασμίω αυτής οίκω, τω όντι εν Βλαχέρναις.
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΡΤΑΝ, ο εξ Αρμενίας μάρτυρας
Εγκαίνια ναού της Θεοτόκου “εν Γοργιαναίς”
Κατά τον Πατμιακό Κώδικα 266.
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΙΜΗΝ εν τω σπηλαίω (+ 1110), ο Πολύπαθης (Ρώσος)
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΙΜΗΝ ο Νηστευτής (Ρώσος, 114ος αι.)
[Η ΟΣΙΑ ΚΑΝΔΙΔΑ, η Βυζαντία]
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ, ο Γεροντόγιαννης
Οι γονείς του οσίου, Εμμανουήλ και Ζαμπία, ευσεβείς και ενάρετοι άνθρωποι, ζούσαν στις Λίθινες, ονομαστό χωριό της Σητείας Κρήτης. Ο όσιος γεννήθηκε το 1799 στα ερειπωμένα κελάκια της Μονής Κάψα, όπου είχαν καταφύγει οι γονείς του, λόγω τουρκικής επιδρομής. Ο Ιωάννης Βιτσέντζος (όπως ήταν το κοσμικό όνομα και το επίθετο του οσίου) μέχρι να μεγαλώσει βοηθούσε τον πατέρα του στις αγροτικές εργασίες. Ζωηρός και ατίθασος στο χαρακτήρα. Λόγω απαγόρευσης της λειτουργίας σχολείων, δεν έμαθε γράμματα. Ήταν όμως φιλομαθής και έξυπνος. Σε νεαρή ηλικία παντρεύτηκε την χωριανή του Καλλιόπη, της οικογένειας Γεροντήδων, και απέκτησε τέσσερα παιδιά. Τρεις κόρες και ένα γιο. Η αγροτική ζωή και οι συχνοί διαπληκτισμοί με τους Τούρκους, τον ανάγκασαν να μένει στο μετόχι που είχε στην τοποθεσία “Κατσαρόλι”, κοντά στις Λίθινες. Αυτή η απομόνωση αγρίεψε περισσότερο τον ήδη δύστροπο χαρακτήρα του. Έγινε ευέξαπτος, σκληρός, ερειστικός και ανελεήμων. Ένα ατύχημα όμως, με τον θάνατο της μικρής του κόρης Ειρήνης, ήμερα Κυριακή, που αυτός είχε φύγει για να κάνει εμπόριο, άλλαξε ριζικά τη ζωή του. Και κατόπιν σαν μοναχός συμβούλευε: “Κι’ αν θες ζωήν παντοτεινή να δής εις βασιλείαν Κυριακάς και εορτάς πράσσε (= σύχναζε) στην ‘Εκκλησίαν”. Μετά από διάφορες περιπέτειες, αφήνει την οικογένειά του στην πρόνοια του Θεού και γίνεται μοναχός στη Μονή του Κάψα, την οποία ανακαινίζει και αφιερώνεται ολόψυχα στη λατρεία του Θεού. Αφού έζησε αρκετά χρόνια ζωή αγία, παρέδωσε οσιακά τη ψυχή του στον Θεό στις 8.00 το πρωί της 6ης Αυγούστου 1874. Σύμφωνα με παραδόσεις και μαρτυρίες ντόπιων κατοίκων, αλλά και άλλων, επετέλεσε πολλά θαύματα προ και μετά τον θάνατό του. Είναι τοπικός άγιος και η μνήμη του γιορτάζεται την 7η Αυγούστου. Η ανακομιδή των λειψάνων του έγινε με άδεια του οικείου Μητροπολίτη την 7η Μαΐου 1982 και η μνήμη του γιορτάζεται την Τρίτη προς Τετάρτη της Διακαινησίμου. Ακολουθία του οσίου αυτού συνέγραψε ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, την οποία, μαζί με το βίο του οσίου, εξέδωσε η Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Κάψα Σητείας Κρήτης, το 1993.
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον λόγον
Της μονής του Προδρόμου τον νέον κτίτορα, ασκητικής έποφθέντα εν τη έρήμω Καψά αγωγής άρτίως άστρον παμφαέστατον, στέψωμεν άνθεσιν ωδών και προσπέσωμεν αυτού λειψάνοις τοις πανιέροις’ ταις πρεσβείαις σου έκβοώντες σώσον ημάς εκ πειρασμών, Ιωσήφ.
Ο Άγιος Μίκαλλος