Η πανδημία ήταν μία κρίση αλλά ήταν και μία ευκαιρία ταυτόχρονα. Μία ευκαιρία να διορθώσουμε και παθογένειες του παρελθόντος. Αν δεν κοιταχτούμε ειλικρινά στον καθρέφτη τώρα, να δούμε ποιες είναι η αδυναμίες του Εθνικού Συστήματος Υγείας αναρωτιέμαι πότε άλλοτε θα το κάνουμε. Και όταν μιλάμε για έναν εξορθολογισμένο υγειονομικό χάρτη της χώρας, αυτό ακριβώς εννοούμε: ποιος κάνει τι και που. Αν χρειαζόμαστε ας πούμε νοσοκομεία που κάνουν τα ίδια πράγματα σε μία πολύ κοντινή απόσταση ή αν πρέπει να κάνουμε μία διαφοροποίηση, να δούμε ζητήματα της ημερήσιας νοσηλείας, που βάζουμε το Τεχνητό Νεφρό πχ, είδα σήμερα τη Μονάδα και μου έκανε εντύπωση ότι έχουμε μία μονάδα Τεχνητού νεφρού μέσα στο κέντρο του Νοσοκομείου , σχεδόν δίπλα στην Εντατική. Δεν θα έπρεπε να είναι εκεί, θα μπορούσε να είναι κάπου αλλού” (από το 16.12).
Κάνουμε πάντα μία προσπάθεια να ενισχύουμε το Εθνικό Σύστημα Υγείας με μόνιμο προσωπικό. Είναι μία διαδικασία όπως ξέρετε επίπονη, διαδικαστικά περίπλοκη, την έχουμε δρομολογήσει όμως και θα συνεχιστεί αλλά τονίζω, η δυνατότητα να παρέχουμε ποιοτικές υπηρεσίες υγείας, δεν είναι μόνο ζήτημα προσώπων. Έχω κουραστεί σε αυτή τη χώρα να ακούω ότι η λύση σε κάθε πρόβλημα είναι παραπάνω προσλήψεις. Είναι και παραπάνω προσλήψεις εκεί που χρειάζονται, αλλά δεν είναι μόνο παραπάνω προσλήψεις” (από το 12.12)