Τον Θοδωρή Ιακωβίδη τον γνώρισα το 2009 στο προπονητήριο Άρσης Βαρών του Πανελληνίου, όταν καθημερινά πήγαινα για να γυμναστώ. Ήταν τότε ένας αδύνατος πιτσιρικάς με κοτσίδα, που ξεχώριζε από τους υπόλοιπους συναθλητές του. Ήταν αυτό που λέμε στην γλώσσα της άρσης βαρών, “κλαρκ”: ανέβαζε τα κιλά με χαρακτηριστική ευκολία. Τελευταία φορά τον είδα από κοντά ήταν ως συναθλητή το 2013 στη Μερσίνη της Τουρκίας, στους Μεσογειακούς αγώνες.
https://twitter.com/alexandrosnik/status/1421368786687569921?s=21
Μάτωσε η καρδιά μου σήμερα με τις δηλώσεις του, δυστυχώς όμως δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος αθλητής που βλέπω να σταματάει με αυτόν τον τρόπο και -ιδίως- για αυτό τον λόγο. Η διαχρονική αδιαφορία της Πολιτείας σε αθλητές του ερασιτεχνικού αθλητισμού, έχει αναγκάσει εκατοντάδες, χιλιάδες αθλητές να ξεριζώσουν με βία το μοναδικό όνειρο που βλέπουν κάθε βράδυ στον ύπνο τους.
Αυτά τα δάκρυα και οι λυγμοί του Θοδωρή είναι “οι αριθμοί” στους προϋπολογισμούς κάθε χρόνου. Αυτά είναι τα 20.000 ευρώ που έβγαλε σαν κονδύλι ο Λευτέρης Αυγενάκης για την δική του φωτογραφική προώθηση στο Τόκιο, κι άλλα τόσα γελοία κονδύλια τόσα χρόνια από διάφορους Υπουργούς. Για κάθε ήσυχο βράδυ που κοιμήθηκε ο εκάστοτε Υφυπουργός Αθλητισμού, ένα δάκρυ σε κάποιο σπίτι οικογένειας αθλητή.
Θοδωρή, μη ζητάς σε κανέναν συγνώμη, δεν την αξίζει κανείς. Ελπίζω να βρεθεί θέληση για να αλλάξεις απόφαση, γιατί τρόπος σίγουρα υπάρχει. Απλά αυτός ο τρόπος συμπεριλαμβάνει προσοχή σε παιδιά σαν εσένα και δεν ξέρω αν ο κόσμος και οι υπεύθυνοι έχουν χρόνο για αυτό.
Το να ζητάς κάτι περισσότερο από ένα κομμάτι προσοχής κάθε 4 χρόνια, απαιτεί περισσότερο χρόνο από ένα ραντεβού με κάποιον ιδιοκτήτη ΠΑΕ και ένα χειροκρότημα στο ημίχρονο.