Σε Πανεπιστήμιο της Νότιας Κορέας “τρέχει” project που μετατρέπει τα ανθρώπινα απόβλητα σε βιοαέριο και επιτρέπει στους συμμετέχοντες φοιτητές να αγοράσουν ό,τι επιθυμούν.
Αν τραβήξετε το καζανάκι σε μία τουαλέτα θα ακούσετε έναν ήχο σαν κάποιος να ρίχνει μια κατσαρόλα με νερό στο έδαφος. Αν κάνετε το ίδιο σε μία από τις τρεις τουαλέτες σε ένα επιστημονικό κτίριο στο Εθνικό Ινστιτούτο Επιστήμης και Τεχνολογίας της Νότιας Κορέας, θα ακουστεί πολύ διαφορετικό – μόνο μια μικρή σταγόνα νερού, σχεδόν πνιγμένη από στροβιλισμό. “Χρησιμοποιούμε ένα κενό”, εξήγησε ο Jaeweon Cho, ο εγκέφαλος των τουαλετών και μηχανικός περιβάλλοντος στο πανεπιστήμιο, σε ένα βίντεο που περιγράφει την εφεύρεσή του. Λίγο πριν πατήσει το κουμπί έκπλυσης, ο Cho προετοίμασε τους θεατές για έναν ήχο που θα μπορούσε να τους τρομάξει. φανταστείτε την αναρρόφηση μιας τουαλέτας αεροπλάνου, σε ένα μέρος που δεν θα περιμένατε να το ακούσετε. “Σας παρακαλώ μην εκπλαγείτε”, είπε ο Cho.
Ο ήχος δεν είναι το μόνο ασυνήθιστο πράγμα στις τουαλέτες του Cho. Ονομάζονται BeeVi, λιμάνι «μέλισσας» και «όρασης» και χρησιμοποιούν πολύ λιγότερο νερό – περίπου το ένα τέταρτο του γαλόνι για περιττώματα και το μισό για τα ούρα, σε σύγκριση με έξι γαλόνια στις παλιές συμβατικές τουαλέτες. Αντί να ξεπλένουν τα απόβλητα σε σωλήνες που τα μεταφέρουν μέσω αποχέτευσης και σε μονάδα επεξεργασίας, αυτά μεταφέρονται σε χωνευτήρες όπου τα μικρόβια τα διασπούν σε χρήσιμο προϊόν: βιοαέριο. Παρόμοιες τουαλέτες βασισμένες σε κενό και συστήματα κοπράνων-βιοαερίου υπάρχουν αλλού, αλλά σε αντίθεση με τις περισσότερες επιχειρήσεις κοινής ωφελείας, οι οποίες τελικά περνούν το κόστος στους καταναλωτές μέσω λογαριασμών, οι τουαλέτες του Cho πληρώνουν τους ανθρώπους για τα απόβλητά τους.
Το έργο BioVi είναι ένα σύστημα κλειστού βρόχου με δύο μέρη: Το βιοαέριο που συλλέγεται από ανθρώπινα απόβλητα χρησιμοποιείται για τη θέρμανση νερού στο κτίριο και οι μονάδες νομισμάτων που κερδίζονται από τα απόβλητα μπορούν να δαπανηθούν σε αγαθά ή να μοιραστούν με άλλους συμμετέχοντες στο έργο.
Με κάθε έκπλυση, οι σωλήνες στέλνουν περιττώματα, ούρα και λύματα στο υπόγειο του κτιρίου και καταλήγουν σε ένα λαμπερό, ασημένιο χωνευτήρι, όπου τα αναερόβια βακτήρια περιμένουν. Τα μικρόβια καταβροχθίζουν τα κόπρανα και παράγουν αέριο μεθάνιο. Μέχρι ένα κυβικό μέτρο του αερίου αποθηκεύεται σε δεξαμενή πρώτου ορόφου, μετά, το μεθάνιο μεταφέρεται γύρω από το κτίριο με σωλήνες – είτε θαμμένους είτε στερεωμένους στους τοίχους – έτοιμο να ζεστάνει τις εγκαταστάσεις ντους ή να πυροδοτήσει τις εστίες σε μια παρακείμενη κοινόχρηστη κουζίνα. Ο χώρος της κουζίνας έχει θέα στο εργαστήριο όπου η αναερόβια πέψη εκτελείται, επιτρέποντας στους μαθητές και το προσωπικό να βρουν το αποθηκευμένο αέριο και να βράσουν νερό για τσάι, κοιτάζοντας τον εξοπλισμό που το επέτρεψε!
Κάθε συμμετέχων κερδίζει λίγες μονάδες ενός νομίσματος, του Feces Standard Money και μπορεί να χρησιμοποιήσει τα χρήματα, ο ίδιος, να τα μοιραστεί με άλλους, να τα ξοδέψει σε διαδικτυακές αγορές για οτιδήποτε.
Ο Cho δηλώνει ότι, ενώ ο μετασχηματισμός των περιττωμάτων σε ενέργεια «φαίνεται περίεργος για το κοινό», πιστεύει ότι η ιδέα δεν χρειάζεται να απωθεί τους ανθρώπους. Σε θερμοκρασία δωματίου, το μεθάνιο είναι άοσμο και η ομάδα του Cho φιλτράρει τη μυρωδιά του θείου νωρίς στη διαδικασία παραγωγής του αερίου, ώστε να μην καταστρέφεται ο εξοπλισμός. “Όταν χρησιμοποιούμε βιοαέριο, σπάνια μυρίζουμε οσμές”, σύμφωνα με τον Cho.
Και είναι μια καλή στιγμή για να σκεφτείτε τρόπους βελτίωσης των τουαλετών και των συστημάτων λυμάτων. Πολλές σημερινές τουαλέτες είναι άχρηστες – όχι μόνο σε ό,τι αφορά τη σπατάλη του νερού, αλλά και επειδή απορρίπτουν τα ούρα και τα κόπρανα, δυνητικά πολύτιμους πόρους ενέργειας και θρεπτικών συστατικών που συχνά αντιμετωπίζονται ως «κάτι που θέλετε να πάρετε όσο το δυνατόν πιο μακριά σας», λέει η Chelsea Wald, επιστημονικός δημοσιογράφος και συγγραφέας του Pipe Dreams: The Urgent Global Quest to Transform the Toilet.
Τα συστήματα αστικών λυμάτων, επίσης, είναι παλιά, υπερφορολογούνται και υπολειτουργούν σε πολλά μέρη σε όλο τον κόσμο. σε άλλα, σχεδόν δεν υπάρχουν καθόλου. Πολλά συστήματα λυμάτων καλούνται να λειτουργήσουν πέρα των δυνατοτήτων τους εξυπηρετώντας μεγαλύτερους πληθυσμούς από ότι είχαν σχεδιαστεί για να υποστηρίζουν και να αλληλεπιδρούν.
Φωτογραφία: COURTESY JAEWEON CHO