Αυτή είναι η αλήθεια για το προδοτικό σχέδιο Ανάν που σήμερα κάποιοι έχουν το θράσος να προσπαθούν να «ξεπλύνουν». Προφανώς για να ετοιμάσουν μία εξίσου προδοτική συνέχεια του.
Η μόνη λύση για την Κύπρο, είναι η απελευθέρωση. Ακριβώς ορίζει όχι μόνο το δίκαιο της ιστορίας, αλλά και το διεθνές δίκιο μαζί με το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Διαβάστε με προσοχή:
1. Το Σχέδιο του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Κόφι Ανάν για τη συνολική “λύση” του Κυπριακού αποσκοπούσε στην εξουδετέρωση της συνδυασμένης διπλωματικής ισχύος Ελλάδας και Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
2. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ήταν απόλυτα σαφές ότι η Κύπρος θα καθίστατο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γεγονός που θα ενίσχυε τη διεθνή θέση της και θα περιέπλεκε την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, που αποτελούσε διακηρυγμένη επιθυμία των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας.
3. Στις 11 Νοεμβρίου 2002, μάλιστα όχι τυχαία μετά από αναβολή, ώστε να διεξαχθούν στην Τουρκία οι γενικές εκλογές που ανέδειξαν πρώτη δύναμη το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP), κατατέθηκε η πρώτη εκδοχή του Σχεδίου, η οποία ακολουθήθηκε από άλλες 4 το επόμενο ενάμισι έτος.
Τάσσος Παπαδόπουλος: Ο μεγάλος ηγέτης του Ελληνισμού
4. Η δεύτερη και τρίτη εκδοχή του Σχεδίου κατατέθηκαν, και πάλι όχι τυχαία, 2 και 50 ημέρες αντίστοιχα πριν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Κοπεγχάγης του Δεκεμβρίου 2002 για τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την υπογραφή της Συνθήκης Προσχώρησης της Κύπρου στις 16 Απριλίου 2003.
5. Στη Νέα Υόρκη, το Φεβρουάριο 2004, λιγότερο από 3 μήνες πριν την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η κυπριακή πλευρά και η τουρκοκυπριακή κοινότητα συμφώνησαν σε νέες διαπραγματεύσεις, προκειμένου να καταλήξουν σε μία εκδοχή που θα εγκρινόταν με εκατέρωθεν δημοψηφίσματα.
6. Επομένως κάθε φορά που πλησίαζαν χρόνοι κρίσιμοι για την προώθηση της ενταξιακής διαδικασίας της Κύπρου, επανεμφανιζόταν μία νέα εκδοχή του Σχεδίου, η οποία συνοδευόταν από διεθνή πίεση για τη διαπραγμάτευση και την αποδοχή της, κατά προτίμηση σε περιορισμένο χρονικό ορίζοντα.
7. Η τελική εκδοχή του Σχεδίου είχε έκταση 9.000 σελίδων και περιλάμβανε την ιδρυτική συμφωνία, 3 συντάγματα, 3 συνταγματικούς και 35 ομοσπονδιακούς νόμους, 3 συμφωνίες συνεργασίας, 1.134 διεθνείς συμβάσεις, τα εδαφικά όρια και τη λειτουργία της επιτροπής για ζητήματα περιουσιών.
Κάποιοι προσπαθούν να ξεπλύνουν τις μαύρες σελίδες της ιστορίας
8. Το Σχέδιο προέβλεπε τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία της “Ενωμένης Δημοκρατίας της Κύπρου”, με κεντρική κυβέρνηση ελάχιστων αρμοδιοτήτων, λόγω των ενδοιασμών για εμπλοκή στη λειτουργία της, η οποία θα οφειλόταν στην πιθανολογούμενη απροθυμία των δύο πλευρών να συνεργαστούν.
9. Η Κυπριακή Δημοκρατία υποβιβαζόταν σε Ελληνοκυπριακή Πολιτεία και το ψευδοκράτος αναβαθμιζόταν σε Τουρκοκυπριακή Πολιτεία, παρακάμπτοντας την τρέχουσα αδυναμία διεθνούς αναγνώρισής του, που εδράζεται στο γεγονός ότι προέρχεται από απαγορευμένη χρήση βίας στις διεθνείς σχέσεις.
10. Ο Αρχηγός του Κράτους θα ήταν το εννεαμελές Προεδρικό Συμβούλιο, αποτελούμενο από 6 Ελληνοκύπριους και 3 Τουρκοκύπριους, του οποίου ο Πρόεδρος και ο Αντιπρόεδρος θα εναλλάσσονταν ανά 20 μήνες από τις ομόσπονδες πολιτείες, χωρίς αμφότεροι να προέρχονται συγχρόνως από την ίδια.
11. Κατά την τουρκική άποψη, η “Ενωμένη Δημοκρατία της Κύπρου” θα ήταν ένα παντελώς νέο κράτος, που δε θα αποτελούσε τη συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία θα καταλυόταν οριστικά, ενώ η έγκριση του Σχεδίου Ανάν θα ισοδυναμούσε με την έκδοση του πιστοποιητικού θανάτου της.
12. Διατηρούταν το καθεστώς των εγγυήσεων και προβλεπόταν ρητά ότι η Τουρκοκυπριακή Πολιτεία θα μπορούσε να ζητήσει επέμβαση της Τουρκίας, η οποία προφανέστατα θα αιτιολογούσε τη χρήση βίας με την αποδεκτή κατά το διεθνές δίκαιο επέμβαση με συναίνεση (intervention by invitation).
Το ηρωικό «όχι» του κυπριακού λαού έσωσε την Κύπρο!
13. Προβλεπόταν διάλυση της Εθνικής Φρουράς, πλήρης αποστρατιωτικοποίηση, αποχώρηση έως το 2018 των ολιγάριθμων πλέον δυνάμεων Ελλάδας και Τουρκίας και συγκατάθεση των Τουρκοκυπρίων για διάθεση του κυπριακού εδάφους σε κάθε στρατιωτική επιχείρηση, ακόμη και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
14. Η Τουρκοκυπριακή Πολιτεία θα καθίστατο άμεσα ομόσπονδο μέρος, αλλά θα επέστρεφε 7% του κατεχόμενου εδάφους όχι άμεσα, αλλά σε 42 μήνες, ώστε να μετακινηθούν 47.000 Τουρκοκύπριοι σε οικίες, των οποίων η ανέγερση θα βάρυνε στο συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό τους Ελληνοκύπριους.
15. Τη νομισματική πολιτική θα ασκούσε Κεντρική Τράπεζα, με διοικητικό συμβούλιο όπου θα είχαν ίση εκπροσώπηση οι δύο πλευρές, επομένως οι Τουρκοκύπριοι για πρώτη φορά θα συναποφάσιζαν με δικαίωμα άρνησης για τη δημοσιονομική διαχείριση των οικονομικών πόρων ολόκληρης της Κύπρου.
16. Το έγκλημα πολέμου του εποικισμού (άρθρο 8 παρ. 2 εδ. β’ περ. viii του Καταστατικού του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου) όχι απλά θα παρέμενε ατιμώρητο, αλλά λόγω πολιτογραφήσεων και εξαιρέσεων θα απομακρυνόταν ποσοστό εποίκων χαμηλότερο από το 10% του πραγματικού αριθμού τους.
17. Προβλεπόταν η αποκατάσταση των περιουσιών στο ⅓ της γης ή της αξίας της και αποζημίωση για το υπόλοιπο, όχι άμεσα, αλλά μετά από τριετία, καθώς και η παραίτηση των Ελληνοκυπρίων από όλες τις ατομικές προσφυγές τους ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
18. Φυσικά η αποστρατιωτικοποίηση δεν έθιγε τις βρετανικές βάσεις, το καθεστώς των οποίων αποσαφηνιζόταν και ισχυροποιούταν, ενώ επαναχαράσσονταν οι γραμμές πέραν των οποίων η Κύπρος δε θα είχε χωρική θάλασσα υπέρ των βάσεων, από εμπειρογνώμονα που θα διόριζε το Ηνωμένο Βασίλειο.
19. Συμπερασματικά η αποστρατιωτικοποιημένη Κύπρος θα παραχωρούσε άμεσα διεθνή αναγνώριση στο ψευδοκράτος, το οποίο θα είχε ισότιμο λόγο επί παντός ζητήματος, ακόμη και για τουρκική επέμβαση, και αυτά έναντι προσδοκιών για μελλοντική επιστροφή εδαφών και αποκατάσταση περιουσιών.
20. Η παρά τις συνεχείς παραινέσεις, συστάσεις και απειλές, απόρριψη του Σχεδίου Ανάν, από το 75,8% όσων ψήφισαν στο δημοψήφισμα της 24ης Απρλίου 2004 και υπό την εμπνευσμένη ηγεσία του Τάσσου Παπαδόπουλου, καταδεικνύει ότι ο μόνος λαός που δεν ηττάται είναι αυτός που δε φοβάται.
Η εκπληκτική ανάλυση από το ΕΥΨΥΧΟΝ