*Γράφει ο Χρήστος Κ. Μακρίδης
“Κάθε προσπάθεια να αντικατασταθεί η ατομική συνείδηση από μια συλλογική συνείδηση ασκεί βία στο άτομο και είναι το πρώτο βήμα προς τον ολοκληρωτισμό” Έρμαν Έσσε, Γερμανός συγγραφέας
Το να μείνουν τα παιδιά δίχως το δάσκαλο ή τον καθηγητή τους, επειδή δεν εμβολιάζεται ο εκπαιδευτικός για τους δικούς του λόγους, ασφαλώς δεν είναι ότι καλύτερο. Κατόπιν τούτου ανακύπτουν τα κάτωθι ερωτήματα: 1) γιατί πρέπει να διαταραχτεί η ζωή της σχολικής κοινότητας, δεν είναι προς το συμφέρον του μαθητή η συχνή αλλαγή δασκάλου/καθηγητή, γιατί πρέπει να αποκοπεί από τα “παιδιά του” ο εκπαιδευτικός της τάξης; 2) γιατί πρέπει να τεθεί σε υποχρεωτική αργία ο εκπαιδευτικός, όταν δεν υπεκφεύγει των υποχρεώσεων του απέναντι στην υπηρεσία, ούτε η σύνολη συμπεριφορά του κρίνεται επίμεμπτη σύμφωνα με τον πειθαρχικό κώδικα; 3) γιατί πρέπει να απομακρυνθεί από την εκπαιδευτική διαδικασία ένας άνθρωπος με ανεπίληπτη υπηρεσιακή διαδρομή, όταν στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει δυνατότητα να παρέχει το διδακτικό του έργο με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο ήτοι μέσω τηλεκπαίδευσης; 4) γιατί πρέπει να στερηθεί το μισθό του, τη σταθερή πηγή εσόδων της ζωής του, να περιέλθει σε κατάσταση κοινωνικό-οικονομικής εξαθλίωσης; 5) γιατί πρέπει να υποστεί αυτή την ταπείνωση σε βάρος της σύνολης αξιοπρέπειάς του, συνιστά τη βάση όλων των δικαιωμάτων του ανθρώπου, να τεθεί υπό αίρεση ο προγραμματισμός της ζωής του και οι συνθήκες διαβίωσης των μελών της οικογένειάς του; 6) γιατί τέλος υπό το βάρος αυτής της πρωτόγνωρης απειλής, που επέχει θέση ενός ιδιότυπου εκβιασμού συνείδησης, το κράτος δεν εκδικείται τον πολίτη για τις επιλογές του, να συρθεί σε ένα επώδυνο συμβιβασμό σε βάρος της συνείδησής του; Σε κάθε περίπτωση, όπως είναι γνωστό, τα σχολεία της χώρας διαθέτουν μια αίθουσα πολλαπλών χρήσεων με άρτια τεχνολογική οργάνωση (προτζέκτορα, υπολογιστή, κλπ.). Συνεπώς, αυτό που έχει αξία, αυτό που προέχει, είναι η τροποποίηση του προγράμματος της σχολικής μονάδας και η μετατροπή της αίθουσας αυτής σε τάξη για τη διδασκαλία του μαθήματος, προκειμένου ο ανεμβόλιαστος εκπαιδευτικός να συνεχίσει απρόσκοπτα να παρέχει το διδακτικό και παιδαγωγικό του έργο, προς όφελος των μαθητών και της κοινωνίας, μέσω της τηλεκπαίδευσης. Το ευνομούμενο κράτος δεν εκδικείται, ούτε επιδεικνύει κυνισμό και αδιαφορία εναντίον των δικαιωμάτων των πολιτών του. Αντίθετα, σέβεται, ακούει, κατανοεί κι εξαντλεί κάθε δυνανατότητα για την εξεύρεση ιδανικής λύσης…
*Πολιτικός Επιστήμων – Τ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός