Θεωρώ κατά κάποιο τρόπο τύχη (λόγω θητείας) το να παρακολουθήσω την παράσταση δύο μεγάλων ονομάτων, σε μια περίοδο που βίωναν αλήθειες της ζωής τους
Γι αυτό θέλω να δώσω κάποια “ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ” της παράστασης.
.
Η παράσταση στην οποία αναφέρομαι ήταν λίγο ΜΕΤΑ το Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, όπου
έγιναν τα γνωστά με την ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΩΔΗ συμμετοχή του Βοσκόπουλου εκείνη την χρονιά (1972).
.
Δείτε λοιπόν ΤΙ ΕΓΙΝΕ, ΜΕΣΑ στο ΘΕΑΤΡΟ, σε ΕΚΕΙΝΗ την συγκεκριμένη ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ:
.
Κλίμα φορτισμένο.
Στο θέατρο δεν έπεφτε καρφίτσα. Μόνο που η παράσταση αργούσε. Σφυρίγματα
φωνές….!
.
Κάποια στιγμή, από το βάθος της σκηνής, εμφανίζεται ένας κουλ τύπος. Ήρεμη περπατησιά και…
.
“Με λένε Μίμη ΠΛΕΣΣΑ και είμαι καλό παιδί”. Εξήγησε την αιτία της καθυστέρησης και (λόγω Μίμη Πλέσσα) όντως τα πράγματα ηρέμησαν.
.
Και ξεκινάει η παράσταση, με τον Τόλη ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΟ να κατεβαίνει “από μηχανής” κατά πως λέμε, τραγουδώντας την “ξανθή αγαπημένη Παναγιά”.
.
Υστερία με τις πρώτες νότες. Χαμός στην πλατεία. Συνθήματα του τύπου “Οι σαμποτέρ πεθάνανε” και άλλα που παρέπεμπαν στα όσα έγιναν τότε στο Φεστιβάλ. Με αρκετούς να θέλουν να ανέβουν στην σκηνή, με την ασφάλεια του θεάτρου με πολλή δυσκολία να προσπαθεί να τους συγκρατήσει. Κάτι που επαναλήφθηκε και στην διάρκεια της παράστασης.
.
Θυμάμαι την χαρακτηριστική έκφραση έκπληξης, ακόμη και των ίδιων των ηθοποιών της Παράστασης, όπως του Λευτέρη ΒΟΥΡΝΑ και νομίζω και της Μαρίας ΜΠΟΝΕΛΟΥ, νεότατης τότε, για τις αντιδράσεις θαυμασμού του κόσμου στο πρόσωπο του Τόλη Βοσκόπουλου και της Ζωής ΛΑΣΚΑΡΗ
.
Και αρχίζει η καθαυτή παράσταση.
.
Το ΣΚΗΝΙΚΟ, λίγο πολύ γνωστο, από την μετέπειτα κινηματογραφική εκδοχή, με τον Δημήτρη ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ. (Καμία σχέση όμως με την αυθεντική θεατρική παράσταση).
.
Έξω από ένα ισόγειο σπίτι, ο Τόλης προσπαθεί να συνετίσει τον μικρότερο αδελφό του, κλεφτάκο (Τάσος ΜΑΣΜΑΝΙΔΗΣ) για τον… κακό δρόμο που διάλεξε.
.
Ακολουθούν πολλά ενδιαφέροντα έξω και μέσα στο σπίτι, το οποίο σπίτι κατά σύμπτωση είναι της Ζωής Λάσκαρη, μόνο που “κλέφτης” αυτήν την φορά θα είναι ο Τόλης Βοσκόπουλος.
.
Ο ρόλος ΟΜΩΣ απαιτεί ΛΑΪΚΟΤΗΤΑ του χαρακτήρα. Και ο Βοσκόπουλος πείθει και ως προς αυτό.
.
Ενώ κάνει “αναγνώριση” του χώρου (μάλλον της κοιμώμενης Λάσκαρη) με το κλεφτοφάναρο, η στροφή προς τους θεατές και το κλείσιμο του ματιού….
.
…και ο σταρ, το είδωλο, ο άρχοντας του Ελληνικού τραγουδιού, ΓΙΝΕΤΑΙ μέρος της πλατείας του θεάτρου. Ένας από το κοινό. Ένας λαϊκός τύπος.
.
Με δυο λόγια: Μια αυθεντική παράσταση με αλήθειες προσώπων και της ΕΠΟΧΗΣ, που ενδεχομένως την θυμούνται όσοι έτυχε να την δουν.
.
Ντοκουμέντα; Μερικές…σπάνιες (!) φωτογραφίες. Κι εδώ η απορία.
.
Υ.Γ Γιατί δεν κινηματογραφούνται οι θεατρικές πρεμιέρες, για λόγους ιστορικής καταγραφής, δεν το γνωρίζω.