Να που ξαναβρισκόμαστε αγάπες μου!
Κι αυτή τη φορά όμως,πάλι γιατί έφυγε ένας αγαπημένος μου.
Πάνω από…60 χρόνια,από μικρά παιδιά κιόλας δεθήκαμε με μιαν αντρίκια αγάπη της γειτονιάς..Μου τραγούδησε τα ζειμπέκικα που γουστάριζα,του χόρεψα τα ζεϊμπέκικα που γουστάριζε και του έγραψα λίγα αλλά εντελώς δικά του τραγούδια,περπατήσαμε παρέα και στα αλώνια και στα σαλόνια.
Ήταν ένας άρχοντας,που μου εμπιστεύτηκε πράγματα απ τη ζωή του κι έτσι μέσα σε διάφορα άλλα,του έγραψα κι αυτό το τραγούδι με το οποίο θέλω να τον αποχαιρετήσω..Κάποια στιγμή μάλιστα είπε κάπου,πως ο Ποιητής μου,(έτσι με αποκαλούσε)έπιασε όλη μου τη ζωή σ’ αυτό το τραγούδι..
Το είπε καταπληκτικά,με τέτοιο πάθος,Θεέ μου..
Σας το χαρίζω στη μνήμη του να τ ακούστε..
Τόλη μου,αντίο..Σε ευχαριστώ για όλα σου.Και υποκλίνομαι ταπεινά στην σεπτή σου σορό,όμορφε και τρισαγαπημένε Ελληνα..
Στίχοι: Δημήτρης Ιατρόπουλος
Μουσική: Αντώνης Στεφανίδης
*Τη μια μ’ ανοίγεις το παράθυρο για τ’ άστρα,
την άλλη σαν σκουπίδι με πετάς.
Τη μια με πας ταξίδι στα ψηλά τα κάστρα,
την άλλη, όμως, φαρμάκι με κερνάς.
*Όμως χαλάλι σου,
κι αν με σπασμένα τα φτερά ξαναπετάω,
ζωή, γυναίκα είσαι κι εσύ,
και σ’ αγαπάω..
*Ήταν η αγάπη σου σταυρόλεξο μοιραίο,
δυο λέξεις μόνο, “χάδι” και “καημός”.
Η κάθε νύχτα σου χαμόγελο ωραίο,
μα η κάθε μέρα σου καινούργιος σπαραγμός.
*Κι όμως χαλάλι σου,
κι αν με σπασμένα τα φτερά ξαναπετάω,
ζωή, γυναίκα είσαι κι εσύ,
και σ’ αγαπάω..
Σε αγαπάω.