Συζητούσα τις προάλλες με τη κοπέλα μου. Αυτό το καιρό συνήθως βγαίνω για τρέξιμο 9-10 το βράδυ, να έχει πέσει η ζέστη, και συχνά πηγαίνω για τρέξιμο σε ένα κοντινό πάρκο. Φώτα μηδέν. Με ρώταγε, λοιπόν, πώς είναι το να πηγαίνεις μόνος σε ένα σκοτεινό χώρο, μόνος, χωρίς φόβο.
Σε αυτό το πάρκο συχνά-πυκνά βλέπω κόσμο να τρέχει/αθλείται τέτοιες ώρες στα σκοτάδια. Αποκλειστικά άντρες. Αυτό, φίλοι άντρες, είναι “προνόμιο”. Το να μπορείς πολύ απλά να πεις “παω να τεντώσω τα πόδια μου” χωρίς να φοβάσαι, να μη σου περνάει καν απο το μυαλό ότι δε θα γυρίσεις.
Και ούτε σφίχτης είμαι, ούτε καμια δίμετρη ντουλάπα. Αλλά αυτή η ασπίδα με καλύπτει κι εμένα, απλά επειδή είμαι άντρας και σχεδόν σίγουρα είμαι ασφαλής σε τέτοιες καταστάσεις.
Οι ελάχιστες γυναίκες που έχω δει βράδυ ένα χρόνο τώρα τρέχουν συνήθως σε παρέες. Όταν τις βλέπω στρίβω δια του αραβώνος, ειδικά όταν πλησιάζω απο πίσω. Δεν χρειάζονται άλλη μια πηγή άγχους. Εσείς που λέτε not all men, θα αρχίζατε να τις κυνηγάτε φωνάζοντας ότι είστε ακίνδυνοι;
Γιατί εκείνη τη στιγμή, μέσα στα σκοτάδια, συνειδητοποιώ ότι είμαι μια πηγή φόβου. Βλέπουν έναν τύπο να πλησιάζει, δεν ξέρουν αν είμαι το καλύτερο παιδί ή ένας σαλεμένος που θα θέλει να τις “φλερτάρει” στα σκοτάδια, ή να κάνει κάτι χειρότερο. Και ποιος μπορεί να τις κατηγορήσει;
Γι’αυτό και το not all men είναι εκτός αντικειμένου. Ναι δεν είμαστε όλοι βιαστές, αλλά το αποτέλεσμα είναι ότι ολόκληροι δημόσιοι χώροι είναι αποκλεισμένοι για το μισό ανθρώπινο πληθυσμό αφού πέσει το σκοτάδι, λόγω φόβου για το τί μπορεί να συμβεί από ένα μέλος του άλλου μισού.
Θέλουμε να αλλάξει αυτό; Θέλουμε να ελευθερώσουμε το άλλο μισό από το φόβο; Το not all men δεν θα το κάνει αυτό. Μας προσβάλλουν οι γενικεύσεις; Τότε ας δουλέψουμε -όλοι μαζί- για ένα κόσμο που ένας άντρας που τρέχει στην άλλη ακρη ενός μονοπατιού δεν είναι έυλογη πηγή φόβου.
/fin Addendum: ναι, οι συνθήκες της γυναικοκτονίας στη φολέγανδρο είναι διαφορετικές, διαπράχθηκε από τον “σύντροφο” της κοπέλας, όχι απο εναν αγνωστο. Μη τολμήσει κανείς να το φέρει αυτό ως αντίρρηση, θα πέσει χριστοπαναγία και μπλοκ γιατί τώρα δε γουστάρω παιχνίδια με τις έννοιες.
Συζητούσα τις προάλλες με τη κοπέλα μου. Αυτό το καιρό συνήθως βγαίνω για τρέξιμο 9-10 το βράδυ, να έχει πέσει η ζέστη, και συχνά πηγαίνω για τρέξιμο σε ένα κοντινό πάρκο. Φώτα μηδέν. Με ρώταγε, λοιπόν, πώς είναι το να πηγαίνεις μόνος σε ένα σκοτεινό χώρο, μόνος, χωρίς φόβο.
— giorgosmit (@giorgosmit) July 18, 2021