Ένα σύντομο αφιέρωμα στην μνήμη (η μοναδική λέξη-αναφορά στο τραγικό γεγονός) του συμφοιτητή Ιωάννη ΚΑΖΑΖΗ.
.
Με τον Καζάζη μπήκαμε την ίδια χρονιά στο Πανεπιστήμιο. Το 1965 εφαρμόζεται το ΠΡΩΤΟ (ηλεκτρονικό) ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟ ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΟ, το οποίο (το ξαναγράφω) ως ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ σύστημα εισαγωγής ουσιαστικά είναι αυτό που και σήμερα ισχύει.
.
Πρώτος των πρώτων, στις Εισαγωγικές Εξετάσεις, ο Ιωάννης Καζάζης, ήταν ήδη “οντότητα” μεταξύ των συμφοιτητών του. Ενδεικτικό το γεγονός ότι 8-9 χρόνια μετά την αποφοίτησή του, επέστρεψε στο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ, ως καθηγητής.
.
ΑΛΛΑ ο λόγος που γράφω αυτό το σύντομο σημείωμα, βρίσκεται ΗΔΗ στον τίτλο, όπως (για τον ίδιο λόγο) είχα γράψει παλιότερα για τον Εμμανουήλ ΚΡΙΑΡΑ.
.
“Ιωάννης Καζάζης. Ένας κλασικός Φιλόλογος που πίστεψε στην ΑΞΙΑ της δυναμικά εξελισσόμενης ΟΜΙΛΟΥΜΕΝΗΣ Γλώσσας”. Ένας άριστος κλασικός Φιλόλογος που όμως δεν αυτοπαγιδεύτηκε (!) στην…μαγεία του “λελυκώς”, της “γραός”, του “εξελώεν” και της “οξυβαρείας”.
.
Μια αυτοπαγίδευση που δυστυχώς καθήλωσε(!) την ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ της ΑΜΥΘΗΤΗΣ Ελληνικής Γλώσσας, ΔΕΣΜΙΑ Χρονικών και Εγκλιτικών…. αντιλήψεων (αντικαταστάσεων).
.
Ως Πρόεδρος του «Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας» (ΚΕΓ), άφησε, με την συμβολή βέβαια και της σύγχρονης Τεχνολογίας, πολύτιμη παρακαταθήκη, για την “ΕΝΙΑΙΑ” Ελληνική Γλώσσα.
.
Την γλώσσα της μιας-ενιαίας ΔΕΞΑΜΕΝΗΣ, χωρίς πολυώνυμα “γραφειοκρατικά της επιστήμης” ΣΤΕΓΑΝΑ(Ομηρική, αρχαία γενικώς, Αττική, Αλεξανδρινή-Ελληνιστική, Μεσαιωνική λόγια, Μεσαιωνική λαϊκή,δημοτική, λόγια- καθαρεύουσα…) στην αναπόφευκτα ΕΞΕΛΙΣΣΟΜΕΝΗ, ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ με την ΖΩΗ, πορεία της.
.
Ο τίτλος και μόνο μιας διάλεξης το 2015, ΕΝΤΟΠΙΖΕΙ το μόνιμο γλωσσικό πρόβλημα, στην ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ (!!!) της μοναδικά ΠΑΜΠΛΟΥΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ γλώσσας, από τους Κληρονόμους της. (Δείτε τον τίτλο λέξη λέξη).
.
«Η διαχρονική εξέλιξη της Ελληνικής γλώσσας: μια κληρονομία με αμύθητο πλούτο, που μαγεύει, αλλά και δυσκολεύει τους σύγχρονους κληρονόμους»