Πάλι χθες “τέλειωσες” πάνω μου….Κρυμμένος πίσω από τον “θάμνο” του πληκτρολογίου σου έστησες ενέδρα στην αθωότητά μου….
Μία στιγμή χαράς, μια έκφραση λύπης, μια εικόνα συντροφικότητας, μια άποψη στοιχειοθετημένη, μια γνώμη διαφορετική “διέγειρε” πάλι την ταπεινότητα των ενστίκτων σου…
Και εκτόξευσες….
Την χολή σου, πικρή, μαύρη, χυδαία “εκσπερμάτιση” για να βρωμίσεις την λάμψη μου…
Σκοτεινός ηδονοθήρας της προσβολής και της ύβρης “φτιάχτηκες” πάλι από το τσαλάκωμα της ύπαρξής μου….
Εκεί στα σκοτεινά της κοινωνικής δικτύωσης παραμονεύεις σαν “μαύρη τρύπα” καταστροφής και ισοπέδωσης….
Δημιουργία σου η κατεδάφιση και τόνοι τα “μπάζα” των χαλασμάτων σου σωρευονται σε ιστοσελίδες και δίκτυα…..
Μια “σκόνη” διαχέεται πια στην επικοινωνία μας είναι η παρεμβολή της ρύπανσης σου….
Θόλωσε το γυαλί και η σκέψη μας από τους “λεκέδες” που αφήνεις πίσω σου…..
Πολλοί φύγανε…
Ντροπιασμένοι….
Τόσο ευαίσθητοι για να αναμετρηθούν με την χυδαιότητά σου….
Άλλοι…. –
Νικολόπουλος Βασίλης Θ.
ΥΓ:”Τον κράξανε στο TWITTER” βόμβα ρυπαρότητας σε δημοσιογραφικό αμπαλάζ.
Μην ανοίγετε ποτέ κίνδυνος αναπαραγωγής της ύβρης ως (και εις βάρος της) είδησης.