Γραφει ο Γιώργος Βενετσανος
Εμείς οι Έλληνες έχουμε αναγάγει σε επίτευγμα κάτι που θα έπρεπε να είναι κανόνας στην πολιτική της Ελλάδος χωρίς να μας δημιουργεί ευχάριστη έκπληξη, όταν ακούμε πολιτικούς μας να λένε δημόσια και χωρίς το φοβικό σύνδρομο αλήθειες στα διεθνή και μη φόρα.
Αυτό όμως ξεκινάει από παλαιά, όταν ως νεοελληνικό κράτος δεν κοιτάξαμε την δυναμική του έθνους μας και το πώς να το αναπτύξουμε όπως ακριβώς ήταν φτιαγμένα τα πρώτα επαναστατικά συντάγματα που μας έδειχναν το δρόμο προς τα που έπρεπε να κινηθεί η χώρα πολιτικά, αντ΄ αυτού ακολουθήσαμε την δυτική λογική των ευρωπαϊκών κρατικών οντοτήτων, δημιουργώντας έτσι ένα περιχαρακωμένο έθνος-κράτος. Η λογική αυτή είχε ως αποτέλεσμα να κλειστούμε σε σύνορα που κάναμε αγώνες για να τα μεγαλώσουμε απελευθερώνοντας κατακτημένες περιοχές μας. Βασικό όργανο σε αυτόν τον αγώνα έπαιξε η Μεγάλη Ιδέα. Το ιδανικό της Μεγάλης Ιδέας προϋπήρχε ως πηγή έμπνευσης για τη Φιλική Εταιρεία, η οποία οργανώθηκε στην Οδησσό το 1814 και σχεδίασε την Ελληνική Επανάσταση, ενώ ως όρος στο νεοελληνικό κράτος πρωτοεμφανίστηκε στις 14 Ιανουαρίου του 1844 με την ομιλία του Ιωάννη Κωλέττη στην Εθνοσυνέλευση. Έκτοτε και μέχρι την Μικρασιατική καταστροφή υπήρξε η διαρκής ιδεολογική αναφορά του νεαρού ελληνικού κράτους, καθώς έθετε την προοπτική της εθνικής ολοκλήρωσης, την οποία ίσως και να την κάναμε πραγματικότητα αν οι «συμμαχικές» χώρες δεν έκαναν τα πάντα για να συγκρατήσουν την ορμή του έθνους που είχε αρχίσει να πιστεύει ότι έφτασε η ώρα της απελευθέρωσης της πρωτεύουσας των Ελλήνων, της Κωνσταντινούπολης η οποία έκτοτε παραμένει σκλαβωμένη. Μάλιστα ήταν τέτοια η πρεμούρα τους να μας σταματήσουν που αθέτησαν και τις ίδιες τους τις υπογραφές στην διεθνή συνθήκη των Σεβρών. Η εθνική καταστροφή του 1922 που ακολουθησε, μας περιόρισε στα σημερινά σύνορα αφήνοντας απέξω ελληνικές πατρίδες.
Οι τούρκοι σήμερα επαίρονται για την λεγομένη «mavi vatan» (γαλάζια πατρίδα). Για να θυμίσουμε λοιπόν σε γνωστούς και φίλους ποιοι είμαστε. Και μετά ας ξαναμιλήσουν για γαλάζιες πατρίδες και καλό είναι να θυμηθούμε και εμείς οι ίδιοι, γιατί έτσι όπως μας το πάνε σε λίγο δεν θα αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας.
· Είναι λοιπόν αλήθειά ή ψέμα, ότι το Αιγαίο πέλαγος υπήρξε λίκνο και κέντρο του Ελληνισμού, το οποίο με τις αποικίες του είχε απλωθεί από την Κασπία Θάλασσα και σχεδόν σε όλα τα παραλία της Μεσογείου σε ευρωπαϊκή και αφρικανική ακτή, μεταφέροντας τον ελληνικό πολιτισμό και την τέχνη του, απομεινάρια της οποίας υπάρχουν ακόμη και σήμερα και τα παρουσιάζουν οι λαοί που κατοικούν εκεί με περηφάνια.
· Μήπως είναι ψέμα ότι η Ελληνική Σκέψη, που την θαυμάζουν και την διδάσκουν οι δυτικές και όχι μόνο χώρες, ξεκίνησε από την περιοχή της Μιλητου και την Ιωνία;
· Άραγε το Αιγαίο δεν υπήρξε ο γενέθλιος τόπος της Δύσης; Και που μέχρι το 1922 ανθούσε και στις δύο ακτές του ο ελληνισμός; Και σήμερα έρχονται κάποιοι Νέο Οθωμανοί και μας μιλάνε για γαλάζια πατρίδα, ποια πατρίδα των Ελλήνων;
Θα μπορούσαμε να γράφουμε κατεβατά για την προσφορά των Ελλήνων στην παγκόσμια κοινότητα, ας περιοριστούμε όμως σε αυτά τα λίγα και να δούμε γιατί ενώ η πατρίδα μας που σήμερα βρίσκεται σε μια γεωστρατηγική θέση που θεωρείται ως κρίσιμη, για τον διεθνή περίγυρο και θα έπρεπε να έχει λόγο και ρόλο, στην διεθνή σκηνή ή τουλάχιστον στην ευρύτερη της περιοχή, μια και ότι συμβαίνει την αφορά άμεσα, δυστυχώς δεν είναι ακριβώς έτσι. Μια μικρή αναδρομή στο ιστορικό μας παρελθόν θα το αποδείξει. Από τον 19ο αιώνα οι τότε μεγάλες δυνάμεις είχαν καταλάβει το πόσο σημαντική γεωπολιτικά ήταν η νεοσύστατη Ελλάδα, έπρεπε λοιπόν να ασκήσουν τις κατάλληλες επιρροές τους, για να πετύχουν αυτό που ήθελαν, δηλαδή το νεοελληνικό κράτος να ιδρυθεί ως αποικία.
Δυστυχώς είναι γεγονός ότι μέχρι σήμερα δεν καταφέραμε να ξεφύγουμε από αυτήν την προδιαγραφή που μας επιβλήθηκε. Μπορείτε να το προσέξετε και στην λεγόμενη «Επιτροπή για τον εορτασμό του 1821», που ιδρύθηκε από την κυβέρνηση, η οποία ενδιαφέρεται για την ιστορία μας μόνο από το 1821 και μετέπειτα. Τα προεπαναστατικά χρόνια, η προετοιμασία της εθνεγερσίας, οι διωγμοί των Ελλήνων, οι σφαγές, τα ολοκαυτώματα, τα πρωτοποριακά ακόμη και για σημερινά δεδομένα συντάγματα των επαναστατημένων Ελλήνων που είναι; Να μην μιλήσουμε για πανεπιστημιακούς μας που τους ακούς να ταυτίζουν το έθνος με το κράτος. Να με συγχωρήσουν οι φίλτατοι διδάσκαλοι αλλά θα έπρεπε να έχουν μάθει να ξεχωρίζουν το έθνος, που όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος «όμοιο αίμα και όμοια γλώσσα έχουν οι Έλληνες και τους ίδιους ναούς θεών και θυσίες κάνουν κοινές και τα ήθη τους μοιάζουν» και αφορά τον απανταχού ελληνισμό, από το κράτος που είναι οργανωμένη πολιτική οντότητα που κατέχει το μονοπώλιο της χρήσης νόμιμης εξουσίας σε μια καθορισμένη γεωγραφική περιοχή και μπορεί να αντιστοιχεί σε εθνικά κράτη, ή πολυεθνικά κράτη. Επίσης εντύπωση προκαλούν άρθρα στον ημερήσιο ή ηλεκτρονικό τύπο που με τα γραφόμενα τους (θέλω να πιστεύω όχι εσκεμμένα) υιοθετούν θέσεις από την τουρκική προπαγάνδα.
· Με όλα αυτά τα ανώτερο είναι δυνατόν να υπάρξουμε ως ανεξάρτητη κρατική οντότητα;
· Έχουμε την δυνατότητα να διαπραγματευτούμε το ρόλο μας και την γεωπολιτική ισχύ μας;
· Είναι δυνατόν να απαιτήσουμε να σεβαστούν την ιδρυτική διακήρυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για κοινή άμυνα, όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες, αντί να πληρώνουμε μόνοι μας τους εξοπλισμούς και να καλούμαστε να προστατεύσουμε τα σύνορα (που είναι και δικά μας) της ευρωπαϊκής Ένωσης;
· Μπορούμε να ανακηρύξουμε την υπόλοιπη ΑΟΖ και την ένωσή της με την αντίστοιχη της Κύπρου;
Σίγουρα θα βρεθούν κάποιοι να πουν ότι είναι πρακτικός αδύνατον να κάνουμε ως κράτος ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, (κάτι Όμως που κάνει η Κύπρος) και αυτό γιατί η θέση που έχουμε στον γεωστρατηγικό χάρτη είναι σημαντικότατη μεν, πλην όμως άλλοι κάνουν για αυτήν παιχνίδι μεταξύ τους. Μεγαλύτερο λάθος δεν μπορεί να υπάρξει, μιας και αυτός είναι ο λόγος που μας δίνει τα κατάλληλα όπλα για να μπορέσουμε να ασκήσουμε ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Βέβαια όλα αυτά θα παραμείνουν επί χάρτου και θα έχουμε δίπλα μας μια Τουρκία να διεκδικεί ΑΟΖ, μισό Αιγαίο, αποστρατικοποίηση νησιών, βράχους, βραχονησίδες, ακόμη και νησιά και να θέλει δύο κράτη στην Κύπρο. Όσο δεν συναντά σθεναρή αντίσταση από τις δημοκρατικές δυνάμεις της Ευρώπης τόσο θα αποθρασύνεται, γιατί μην ξεχνάμε η Τουρκία έχει πάψει προ πολλού να είναι δημοκρατία με την έννοια που γνωρίζουμε. Όσο για την Ελλάδα όλα εξαρτώνται από τις πολιτικές μας ηγεσίες και από την θέληση τους κατά πόσο θέλουν να κάνουν την αποικία, ανεξάρτητο πολιτικά κράτος.