Του Χρυσόστομου Τσιρίδη.
Ο Πύργος Άιφελ έχει (έτσι γράφεται) 7.500.000 επισκέπτες τον χρόνο. Μια…λέμε τώρα “σιδηροκατασκευή” (προφανέστατη η σκοπιμότητα της πεζολογίας), πλην ελεύθερη από… οσιότητες και ιερότητες και άλλα βαρύγδουπα ομφαλοσκοπικά, γοητεύει,ως ΕΥΦΥΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, θαυμάζεται ως ΕΡΓΟ Τέχνης και συγκεντρώνει τόσους επισκέπτες, όσους όλα τα… αρχαιολογικά της Ελλάδας. Ας μας προβληματίσει…!
.
Δεν μιλώ (απαράδεκτη εξ ορισμού, στην Τέχνη, έτσι κι αλλιώς) για σύγκριση Μνημείων. Αυτό που ΑΝΑΛΟΓΙΚΑ θέλω να πω είναι σαφέστατο
.
Μήπως “αδικούμε” εντέλει τα μνημεία μας, αποκλείοντάς τα από ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ευρύτερης προβολής τους, λόγω…οσιότητας;
.
Σε απλά Ελληνικά τώρα.
.
Μάλλον ΥΠΕΡΒΑΛΛΟΥΜΕ και κάπου γίνεται λάθος.
.
Ο κάθε αρχαιολογικός χώρος, μετά τον επιστημονικό του προσδιορισμό (ταυτοποίηση- αξιολόγηση- δημοσίευση), είναι πλέον ένας ΕΠΙΣΚΕΨΙΜΟΣ χώρος, που έχει ΑΝΑΓΚΗ την ΔΙΕΘΝΗ προβολή του.
.
Ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, το διαδίκτυο, ο Τύπος, η ΕΚΛΑΐΚΕΥΣΗ (!) έχουν ΤΩΡΑ τον πρώτο λόγο.
.
Να λοιπόν μία ακόμη πλευρά της υπόθεσης “Τουρισμός”. Οι ΕΤΕΡΟΕΘΝΕΙΣ επισκέπτες δεν έρχονται… “Εκπαιδευτική Εκδρομή”. Δεν είναι του σεμιναρίου (για να δανειστούμε μια ατάκα από το Ελληνικό σινεμά), δεν είναι “προσκυνητές”.
.
Στην τελική. Πώς ορίζεται (τουριστικώς) η… ιερότητα ενός (όποιου) αρχαιολογικού χώρου;
.
Κάνω το παραπάνω ερώτημα πιο συγκεκριμένο.
Οι σκηνές με τους ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ (“προσωπα”) μιας κινηματογραφικής- λογοτεχνικής ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑΣ, οι οποίοι θα κινούνται στον ΧΩΡΟ και ΜΕΤΑΞΥ των ΚΙόΝΩΝ του ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ, που θα δουν 10άδες,100άδες ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ θεατών, δεν ξέρω (ειλικρινά το λέω) με ποια έννοια θα…πρόσβαλαν την “ιερότητα” του όντως ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ χώρου.
.
Κατά συνέπεια, ΑΝΑΓΚΗ τήρησης τυπικών κανόνων ΣΕΒΑΣΜΟΥ του ΧΩΡΟΥ (ρύπανση, καταστροφή, κακοπροαίρετη- σκόπιμη οπτική αισθητική αλλοίωση του χώρου κλπ) και ΜΟΝΟ.
.
Εδώ ΝΑΙ (!). Να συμφωνήσουμε χωρίς εκπτώσεις.