Την νύκτα της 15/16 Ιουνίου του 1945 αφήνει την τελευταία του πνοή,αυτοκτονώντας κατά την πιθανότερη εκδοχή,στην Μεσούντα,κάπου στα βουνά της Άρτας,ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ Άρης Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας)…
Έχουν γραφεί πάρα πολλά για την δράση του,αρνητικά και θετικά ασφαλώς όπως για κάθε επαναστάτη,και για τις τελευταίες στιγμές της ζωής του….Γι αυτό,μόνο να εικάσουμε μπορούμε σχετικά με τις σκέψεις του της τελευταίας στιγμής,που τον οδήγησαν σε αυτό το εγχείρημα…Ο κάθε ένας έδωσε και την δική του εκδοχή,από συναισθηματισμό αλλά ίσως και σκοπιμότητα…Να παραθέσω και εγώ εδώ, την δική μου άποψη,που την έχω ξαναγράψει:
Κοιτάξτε,εμμονικός ήταν,όχι αναγκαστικά ανόητος,όμως….Συνειδητοποίησε το αδιέξοδο του κινήματος,παραλυμένος όχι από μια ενδεχόμενη αποτυχία αλλά από τυχόν επιτυχία και επικράτησή του…
Εγκαταλελειμμένος και ουσιαστικά αποκηρυγμένος από το Κόμμα ασφαλώς θα αναλογίσθηκε ότι μάταιες ήταν οι θυσίες αλλά και οι υπερβάσεις στην επαναστατική δραστηριότητα,και οι προσωπικές του ευθύνες σ΄αυτό,που έφθαναν μέχρι το έγκλημα….έστω και επενδεδυμένο ιδεολογικά!
-Το “αύριο” που ονειρευόταν και για το οποίο αγωνίστηκε σίγουρα θα ήταν πιο σκοτεινό από το “σήμερα’,ακόμη και το “χθές”…..Οι νέοι δυνάστες,σύντροφοι και συναγωνιστές υποτίθεται,τα αυριανά αφεντικά,ήταν πιο ύπουλα,σκληρά και αδίστακτα από αυτά που είχε πολεμήσει…
Και έτσι,αυτοκτονώντας, έδωσε προσωπική “διέξοδο” στα αδιέξοδα που βίωνε….