Οι αποφάσεις της εξωτερικής πολιτικής δυστυχώς χαρακτηρίζουν ένα ολόκληρο έθνος και όχι μόνο την κυβέρνηση ή τον υπουργό που της παίρνει. Από τις Πρέσπες μέχρι το Κοσσυφοπέδιο, οι διπλωματικές κινήσεις της Ελλάδας αφήνουν αποτύπωμα που βαρύνει τον ελληνικό λαό και όχι τον Κοτζιά ή τον Δένδια.
Αυτές οι κινήσεις λοιπόν πρέπει να είναι πολύ προσεκτικές. Διότι ήδη η Ελλάδα έχει κάνει το ολέθριο σφάλμα να παριστάνει τον δεδομένο σύμμαχο, διαρρηγνύοντας τις σχέσεις της με την Ρωσία. Ενώ η ορθή οδός, είναι ναι στην συμμαχία με τις ΗΠΑ, ναι στον διάλογο με την Ρωσία, απόρριψη κάθε πρότασης για εμπάργκο στην Ρωσία και σπάσιμο του ψυχρού πολέμου που αναδύεται ως μπόχα και εξυπηρετεί μόνο την Τουρκία.
Η Ελλάδα λοιπόν υποχρεούται βάσει του πολιτισμού της, των αξιών της, αλλά και των διαχρονικών σχέσεων, να λειτουργεί ως γέφυρα ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία. Όχι να γίνεται Άβουλός χειροκροτητής κάθε παρανοϊκής αποφάσεις που βγάζουν οι εκάστοτε Κυβερνώντες της υπερδύναμης.
Εάν για παράδειγμα το ελληνικό κράτος κάνει το ολέθριο σφάλμα και αναγνωρίσει το κράτος – ναρκέμπορο του Κοσσυφοπεδίου, προδίδει τους αδελφούς μας Σέρβους. Και η Ελλάδα δεν πρέπει να προδίδει. Δεν επιτρέπεται να προδίδει. Δεν επιτρέπεται να επαναλάβει τα ολέθρια λάθη που οδήγησαν στις γενοκτονίες των ελλήνων. Οπότε η Ελλάδα πρόδωσε τις αρχές και τις αξίες της, έγινε υποχείριο μίας από τις υπερδυνάμεις, είτε αυτή ήταν Γερμανία ή οι άγγλοι, θρηνήσαμε εκατομμύρια νεκρούς.
Μπορεί λοιπόν σήμερα να μας χτυπούν φιλικά την πλάτη. Όταν όμως έρθει η ώρα του πολέμου, διότι έρχεται αυτή η ώρα, εμείς θα έχουμε προδώσει όλους τους φυσικούς συμμάχους μας. Και θα έχουμε μείνει απολύτως μόνοι. Με τους νατοϊκούς όπως έχουν διαμηνύσει, να νίπτουν τας χείρας τους.
Θα έχουμε δηλαδή την τύχη του προδότη. Αυτό μπορεί να το αξίζει το ελληνικό κράτος, δεν το αξίζει όμως το μεγάλο ελληνικό έθνος και ο υπέροχος ελληνικός λαός.