Διερωτάται κανείς: Πώς είναι δυνατόν, οι καταστροφείς και οι διεφθαρμένοι να ηγηθούν μιας ζείδωρης εκτίναξης του τόπου προς τα εμπρός, όταν απέτυχαν εγκληματικά να αντιμετωπίσουν τα κρίσιμα προβλήματά του; Πώς μπορούν αυτοί οι ανίκανοι και ανάξιοι να προετοιμάσουν το παρόν και να σχεδιάσουν το μέλλον της Κύπρου; Πώς είναι δυνατόν η πυώδης και δυσώδης γάγγραινα να αποτελέσει τη θεραπεία στην κοινωνική, πολιτική και θεσμική κρίση;
Γραφει ο Σάββας Ιακωβιδης απο το simerini.sigmalive.com
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μετά την άσκηση του εκλογικού δικαιώματός του, την περ. Κυριακή, υποστήριξε ότι οι εκλογές είναι «η γιορτή της Δημοκρατίας» και κάλεσε όλους να μεταβούν στις κάλπες. Επικαλέστηκε τον Αμερικανό Πρόεδρο, Αβραάμ Λίνκολν, που είπε: «Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου».
Θα ανέμενε κανείς πως οι ψηφοφόροι θα χρησιμοποιούσαν την ψήφο τους ώστε αυτή να λειτουργήσει, επιτέλους, ως καθαρτήριον πυρ, ως δίστομος σπάθη και ως τυφώνας για να σαρώσει και να κατακάψει το σαθρό, διεφθαρμένο και ελεεινό κομματικο-πολιτικό κατεστημένο. Κυρίως, μετά από 60 και πλέον χρόνια μέσα στο δυσώδες και βορβορώδες τέλμα της κομματοκρατίας, της ανικανοκρατίας, της λαμογιάς και της ασύλληπτης λεηλασίας του τόπου, οι πολίτες ΟΦΕΙΛΑΝ να ΤΙΜΩΡΗΣΟΥΝ τους καταστροφείς του.
Φευ! Η αφύπνιση δεν έγινε. Το θαύμα δεν συντελέστηκε. Η τιμωρία δεν επιβλήθηκε. Η εκτίναξη προς τα εμπρός δεν πραγματοποιήθηκε. Παρατηρήθηκε ακριβώς το αντίθετο: Πάνω από 191.000 συμπατριώτες μας δεν άσκησαν το εκλογικό δικαίωμά τους. Δηλ. διαμήνυσαν ότι δεν τους ενδιαφέρει το παρόν και κυρίως το μέλλον της Κύπρου. Έχουν μιαν ισχυρή δικαιολογία: Ποιον να εμπιστεύονταν και ποιον να ψήφιζαν; Η κομματικο-πολιτική συμμορία, που νέμεται ασύδοτη και ατιμώρητη τον τόπο, δεν άφησε επιλογές και εμπόδισε προοπτικές.
Από την άλλη, μια μερίδα πολιτών αντάμειψαν ουσιαστικά τα τρία μεγάλα κόμματα. Πώς; Αντί να τα συρρικνώσουν σε αμελητέα μονοψήφια ποσοστά, με την ψήφο τους επιβράβευσαν τη διαφθορά, τη διαπλοκή, τη ρουσφετοκρατία, την αχρηστοκρατία, τη μαφιόζικη άσκηση της κομματοκρατίας. Αποτέλεσμα: Ενώ ο ΔΗΣΥ και το ΔΗΚΟ έχασαν πάνω από 10.000 ψηφοφόρους το καθένα και το ΑΚΕΛ πάνω από 20.000, ο μεν ΔΗΣΥ πανηγυρίζει για την… πρωτιά του, που τον κατακρήμνισε όχι στο 27,77% επί των ψηφισάντων, αλλά στο 17,8% επί του συνόλου του εκλογικού σώματος!
Το ΔΗΚΟ πανηγυρίζει επειδή με ένα γελοίο εκλογικό σύστημα, κομμένο και ραμμένο από τους μεγάλους, ανέδειξε ξανά 9 βουλευτές, ενώ η δύναμή του μειώθηκε κατά 3,2%! Το δε ΑΚΕΛ δεν έπεισε, λέγει ο κύριος υπεύθυνος της κατρακύλας, Άντρος Κυπριανού, αλλά θα αναλύσουν τα αποτελέσματα με νηφαλιότητα… Αν ζούσαμε σε πραγματικά δημοκρατική χώρα, ο Αβ. Νεοφύτου, ο Άντρος Κυπριανού και ο Ν. Παπαδόπουλος από τη νύχτα της περ. Κυριακής όφειλαν να είχαν υποβάλει τις παραιτήσεις τους, από σεβασμό προς τους πολίτες και ως απόδειξη ευθιξίας, με ένα εδαφιαίο mea culpa για τη βροντερή ήττα τους.
Το αποτέλεσμα των εκλογών επιβεβαιώνει, δυστυχώς, την ανάλυσή μας της περ. Κυριακής. Οι μεγάλοι νικητές ήσαν: Η αποχή του 34,28%, η διαφθορά, η κομματικο-πολιτική συμμορία και ο… Αναστασιάδης! Οι κάλπες ανέδειξαν πλέον ξεκάθαρα την κατάρρευση του ΔΗΣΑΚΕΛικού δικομματισμού. Οι πραγματικοί νικητές είναι το ΕΛΑΜ και η ΔΗΠΑ. Το πρώτο συγκέντρωσε ψήφους διαμαρτυρίας απ’ όλα σχεδόν τα κόμματα που απηύδησαν από τη διαφθορά και την αναξιοκρατία που επέβαλαν οι μεγάλοι.
Η Δημοκρατική Παράταξη είναι το υβριδικό δημιούργημα που ο Ν. Αναστασιάδης εκκόλαψε για να διασπάσει το ΔΗΚΟ και να απομειώσει την αλαζονεία του Ν. Παπαδόπουλου. Όμως, φαίνεται να μη υπολόγισε την πληθώρα μικρών σχηματισμών που αφαίρεσαν πολύτιμες ψήφους από τα τρία μεγάλα κόμματα. Ο γνωστός κομματικός πατριωτισμός λειτούργησε μόνο στην περίπτωση του ΔΗΣΥ, ενώ στο ΔΗΚΟ και στο ΑΚΕΛ έγινε ακόμα ένας χαλασμός. Δεν χρειάζεται να επισημανθεί ότι το επίπεδο της προεκλογικής εκστρατείας ήταν πιο κάτω από τον πάτο.
Οι κομματικοί μαντατοφόροι απέτυχαν παταγωδώς να κατανοήσουν, πρώτον, ότι η κυπριακή κοινωνία άλλαξε. Ιδιαίτερα οι νέοι, που δεν βλέπουν αχτίδα φωτός για το μέλλον τους. Δεύτερον, αντί συγκεκριμένων εισηγήσεων και λύσεων στα κρίσιμα ζητήματα του τόπου, πλεόνασαν οι ύβρεις, οι χαρακτηρισμοί, η λάσπη, η παρελθοντολογία, το αναμάσημα αποτυχημένων συνθημάτων και ένα τοξικό κλίμα αντιπαράθεσης. Τρίτον, οι σκεπτόμενοι πολίτες απελπίστηκαν από την ασχετοσύνη, την αχαμπαροσύνη και την έκδηλη ανικανότητα εκφοράς σοβαρού λόγου και προτάσεων από την πλειοψηφία των εκατοντάδων υποψηφίων και κομμάτων.
Διερωτάται κανείς: Πώς είναι δυνατόν, οι καταστροφείς και οι διεφθαρμένοι να ηγηθούν μιας ζείδωρης εκτίναξης του τόπου προς τα εμπρός, όταν απέτυχαν εγκληματικά να αντιμετωπίσουν τα κρίσιμα προβλήματά του; Πώς μπορούν αυτοί οι ανίκανοι και ανάξιοι να προετοιμάσουν το παρόν και να σχεδιάσουν το μέλλον της Κύπρου; Πώς είναι δυνατόν η πυώδης και δυσώδης γάγγραινα να αποτελέσει τη θεραπεία στην κοινωνική, πολιτική και θεσμική κρίση;
Παραφράζοντας το γνωστό τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι για τον Κεμάλ, έναν νεαρό πρίγκιπα της Ανατολής «που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο», καταλήγουμε με τον στίχο του Νίκου Γκάτσου: «Νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,/ με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί./ Καληνύχτα, Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ/ Καληνύχτα…». Καληνύχτα, Έλληνα Κύπριε, αδιόρθωτε, θλιβερέ υμνητή της συμμορίας των καταστροφέων σου…