Κυριακή του τυφλού
ΟΣΙΟΣ ΙΛΑΡΙΩΝ ο νέος, ηγούμενος Μονής Δαλμάτων
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΤΤΑΛΟΣ, ο Θαυματουργός
ΟΙ ΑΓΙΕΣ πέντε Παρθένες, ΜΑΡΘΑ, ΜΑΡΙΑ, ΚΥΡΙΑ (ή Κυρα), ΒΑΡΕΡΙΑ (ή Βαλερία) και ΜΑΡΚΙΑ
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΛΑΣΙΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΝΟΥΒ, ο σημειοφόρος
Ο ΟΣΙΟΣ ΦΩΤΑΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΝΑΣ, επίσκοπος Ρώσος (+ 1470)
Αναλυτικά:
Κυριακή του τυφλού
Εορτάζει 35 ημέρες μετά το Άγιο Πάσχα.
Φωτὸς χορηγός, ἐκ φάους πέλων φάος,
Τὸν ἐκ γενετῆς ὀμματοῖς Τυφλόν, Λόγε.
Το ευαγγέλιο της Κυριακής του Τυφλού, αποτελεί μια αδιάψευστη απόδειξη ότι ο Χριστός δεν ήταν μόνο τέλειος άνθρωπος αλλά και τέλειος Θεός.
Όπως διαβάζουμε στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο (κεφ. 9, 1-38), ο Χριστός, περνώντας μέσα από την Ιερουσαλήμ, συναντάει έναν εκ γενετής τυφλό. Ο Κύριος, έκανε πυλό, αφού έφτυσε στο χώμα, του άλειψε τα μάτια και τον έστειλε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Ο τρόπος αυτός θεραπείας, μας υπενθυμίζει τον τρόπο που ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, πλάθοντάς τον. Ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη, πλάθει τον άνθρωπο από χώμα, τώρα ο Χριστός, πλάθει τα μάτια του εκ γενετής τυφλού πάλι από χώμα. Ο ίδιος Θεός! Δοκιμάζει την πίστη του τυφλού και τον στέλνει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου, και ζητάει τη δική του εκούσια και ελεύθερη συμμετοχή του στο θαύμα. Ο τυφλός όμως με πίστη, υπακούει στην εντολή του Θεού, πηγαίνει και πλένεται και επιστρέφει βλέποντας.
Όμως, η ζωή του θεραπευμένου τυφλού, δε έγινε ευκολότερη. Γίνεται στόχος της κακίας και του μίσους των Φαρισαίων, των ανθρώπων εκείνων που με ζήλο πίστευαν στο Θεό και στην τήρηση του Νόμου Του. Ανακρίνουν τον τυφλό κι αντί να πιστέψουν κι εκείνοι βλέποντας ζωντανό το θαύμα μπροστά τους, κλείνουν τα μάτια της ψυχής τους. Ο θρησκευτικός φανατισμός τους, όχι μόνο τους κλείνει τα μάτια της ψυχής και εξαφανίζει από την ψυχή τους τη διάκριση αλλά τους απομακρύνει τελικά και από το Θεό.
Οι γονείς του τυφλού, φοβούνται να ομολογήσουν το θαύμα που έγινε στο παιδί τους που γεννήθηκε τυφλό, για να μην γίνουν αποσυνάγωγοι. Τόση ήταν η πίστη τους και η χαρά τους που απέκρυψαν αποφεύγοντας με μαεστρία να ομολογήσουν ένα αληθινό γεγονός. «Έχει ηλικία αυτόν να ρωτήσετε»! Ίσως ο Χριστός να τους χάλασε τα σχέδια, αφού ο εκ γενετής τυφλός γιος τους ζητιάνευε. Ίσως τους χάλασε την ησυχία τους αφού έπρεπε να παρουσιαστούν στη συναγωγή και να ανακριθούν με τον κίνδυνο να γίνουν αποσυνάγωγοι. Κι εμείς οι χριστιανοί που ευεργετούμαστε καθημερινά από το Θεό, ντρεπόμαστε ή φοβόμαστε να ομολογήσουμε το Θεό από την ολιγοπιστία μας. Βάζουμε τα συμφέροντά μας πάνω από το Θεό, πιστεύοντας ενδόμυχα πως Εκείνος θα μας καταλάβει! Εκείνος θα μας καταλάβει αλλά θα δει και την πίστη μας και τις προτεραιότητες που έχουμε βάλλει στη ζωή μας. Θα δει ποιους θεούς έχουμε βάλλει στη θέση Του και με το δικό του τρόπο δε θα πάψει να μας υπενθυμίζει πως Εκείνος είναι το φως του κόσμου.
Ο τυφλός, τελικά δε θεράπευσε μόνο τα μάτια του σώματός του αλλά και της ψυχής του. Αναγνωρίζει και προσκυνεί τη θεότητα του Ιησού και δε διστάζει να το ομολογήσει στους θρησκευτικούς άρχοντες με θάρρος που θα το ζήλευαν πολλοί από μας. Δεν αρκεί μόνο η πίστη, χρειάζεται και η ομολογία πίστεως για να γίνουμε γνήσια παιδιά του Ιησού. Όταν ομολογήσουμε το Χριστό μπροστά στους ανθρώπους, θα μας ομολογήσει και Εκείνος μπροστά στον Πατέρα Του, μας έχει υποσχεθεί ο Κύριος.
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΛΑΡΙΩΝ ο νέος, ηγούμενος Μονής Δαλμάτων
Η καταγωγή του ήταν από την Καππαδοκία και έζησε τον 9ο αιώνα μ. Χ. (γεννήθηκε περί το 775). Η μητέρα του ονομαζόταν Θεοδοσία και ο πατέρας του Πέτρος, και ήταν προμηθευτής άρτου των ανακτόρων. Ευσεβείς γονείς καθώς ήταν, ανάλογα ανέθρεψαν και το γιο τους. Όταν ο Ιλαρίων ενηλικιώθηκε, με τη φλόγα της πίστης στην καρδιά του, πήγε στο μοναστήρι του Ξηρονησίου στην Κων/πολη. Εκεί αφοσιώθηκε στην μελέτη και την πνευματική άσκηση. Κατόπιν πήγε στη Μονή Δαλμάτων, όπου έγινε μεγαλόσχημος και για μια δεκαετία που πέρασε εκεί υπήρξε παράδειγμα ταπεινοφροσύνης και μεγαλοψυχίας. Μάλιστα, με κοινή ψήφο τον ανέδειξαν ηγούμενο της Μονής. Άλλα μεγάλη καταιγίδα ξέσπασε στην Εκκλησία με τους εικονομάχους και ο Λέων ο Αρμένιος με τον Πατριάρχη Θεόδοτο, τον Μελισσηνό, προσπάθησαν να κάμψουν το φρόνημα του Ιλαρίωνα. Άλλα αυτός, με χαρακτηριστικό θάρρος, στάθηκε στο ύψος του ορθοδόξου φρονήματός του. Τότε άρχισε ο διωγμός του Αγίου με περιορισμούς σε μοναστήρια, φυλακίσεις, ξυλοδαρμούς και εξορίες, όπου πέρασε οκτώ ολόκληρα χρόνια. Τελικά, σε όλες αυτές τις δοκιμασίες άντεξε, εμπνεόμενος από τα λόγια του θεοκίνητου Απ. Παύλου: “Σύ ούν κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού… εάν δε και αθλή τις, ου στεφανούται, εάν μη νομίμως άθληση”1. Σύ, λοιπόν, κακοπάθησε σαν καλός στρατιώτης του Ιησού Χρίστου. Έπειτα, όταν παίρνει κανείς μέρος σε αθλητικούς αγώνες, δε στεφανώνεται, αν δεν αγωνιστεί σύμφωνα με τους αθλητικούς κανόνες.” Ο Ιλαρίων μετά το θρίαμβο της Ορθοδοξίας επανήλθε στη Μονή του. Έζησε άλλα τρία χρόνια και πέθανε ειρηνικά σε ηλικία 70 χρονών (το 845).
1. Β ‘προς Τιμόθεον, β’ 3,5.
Απολυτίκιο. Ήχος α’. Του λίθου σφραγισθέντος.
Των λόγων του Κυρίου την χάριν γεωργήσας, ήνθησας καθάπερ έλαια, παμμάκαρ Ίλαρίων, έλαίω των θείων αρετών, και της ομολογίας σου σοφέ, ίλαρύνων τάς καρδίας και τας ψυχάς, των πίστει σοι έκβοώντων δόξα τω δεδωκότι σοι ίσχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντη, δόξα τω ένεργούντι διά σου, πάσιν ιάματα.
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΤΤΑΛΟΣ, ο Θαυματουργός
Έλαμψε στις μοναχικές τάξεις και φρόντισε να γνωρίσει το νόμο του Θεού, για να τον φυλάξει με κάθε προσοχή και ακρίβεια. Και ήξερε να λατρεύει εν αληθεία και να προσεύχεται εν πνεύματι. Ήταν υπερβολικά ελεήμων και εγκρατής. Ποτέ δεν έτρωγε δύο φορές την ήμερα, μάλιστα ευχαρίστησή του ήταν να τρώει μια φορά στις δύο μέρες. Στον ύπνο του ήταν ακόμα πιο εγκρατής. Το κρεβάτι, έλεγε, είναι ένα είδος φέρετρου, γι’ αυτό περισσότερες ώρες ύπνου είναι περισσότερες ώρες νεκρότητος. Και ενώ είχε τόσο σκληρή ασκητική ζωή και μορφή, μέσα του φώλευε ψυχή πολύ τρυφερή. Κάθε πρωί τα πουλιά έρχονταν άφοβα κοντά του και μαζί έστελναν ορθρινή δοξολογία στον πλάστη Θεό. Ο Θεός χάρισε στον Άτταλο και τη δύναμη να θαυματουργεί. Η προσευχή του θεράπευε ασθένειες σωμάτων και πνευμάτων. Όταν προαισθάνθηκε το θάνατό του, ζήτησε, ζωντανός ακόμα, τον τελευταίο ασπασμό από τους συμμοναστές του. Ο θάνατος τον βρήκε μέσα σε πνευματικό φως.
ΟΙ ΑΓΙΕΣ πέντε Παρθένες, ΜΑΡΘΑ, ΜΑΡΙΑ, ΚΥΡΙΑ (ή Κυρα), ΒΑΡΕΡΙΑ (ή Βαλερία) και ΜΑΡΚΙΑ
Όλες κατάγονταν από την Καισαρεία της Παλαιστίνης. Αφού διδάχτηκαν τη χριστιανική πίστη από έναν ευσεβή χριστιανό, κατόπιν δέχτηκαν το Άγιο Βάπτισμα. Από τότε κάθονταν όλες μαζί σ’ ένα σπίτι και περνούσαν τη ζωή τους με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή, για να λάμψει η πίστη των Χριστιανών σ’ όλη την οικουμένη. Κάποιοι όμως τις πρόδωσαν στον άρχοντα της Καισαρείας και επειδή δε δέχτηκαν να θυσιάσουν στα είδωλα, βασανίστηκαν τόσο σκληρά, ώστε η μία μετά την άλλη, παρέδωσαν την αγία τους ψυχή στον στεφανοδότη Χριστό.
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΛΑΣΙΟΣ
Ο Άγιος αυτός, όταν άρχισε ο διωγμός κατά των χριστιανών, μοίρασε όλα του τα υπάρχοντα στους φτωχούς, φόρεσε λευκό ρούχο και πήγαινε στους Μάρτυρες του Χριστού. Βλέποντας τα φρικτά τους βασανιστήρια, φιλούσε τις πληγές τους, ζητούσε τις ευχές τους και τους παρακινούσε να σταθούν ανδρείοι στο μαρτύριο. Οπότε, τον συνέλαβαν οι ειδωλολάτρες και τον οδήγησαν στον άρχοντα. Εκεί, ομολόγησε με θάρρος τον Χριστό και κήρυξε την πλάνη των ειδώλων. Στην αρχή ο άρχοντας τον περιφρόνησε αλλά κατόπιν πρόσταξε και τον έδειραν και στη συνέχεια τον αποκεφάλισαν.
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΝΟΥΒ ο σημειοφόρος
Από τους διάσημους ασκητές της ερήμου, του οποίου σοφά αποφθέγματα βρίσκονται στο Λαυσαϊκό και στον Εύεργετινό. Απεβίωσε ειρηνικά.
Ο ΟΣΙΟΣ ΦΩΤΑΣ
Απεβίωσε ειρηνικά.
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΝΑΣ επίσκοπος Ρώσος (+ 1470)