Δεν είναι εύκολο να ζεις στη χώρα αυτή όντας Έλληνας συνειδητός κι όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο. Ακόμα χειρότερα όμως είναι τα πράγματα αν ζεις στην εσχατιά της Θράκης. Εκεί όπου στα μύρια προβλήματα που σου δημιουργεί (δημιουργεί, όχι απλώς δεν λύνει!) το λεγόμενο και ελληνικό κράτος προστίθεται άλλο ένα, διόλου δευτερεύον: το ασίγαστο “ενδιαφέρον” της βαρβαρικής γείτονος.
Ζώντας σε μιαν άλλη ελληνική περιφέρεια μπορεί κανείς να υποφέρει από την μαφία του κομματισμού, από τον άνωθεν ορχηστρωμένο αφελληνισμό, από την ενδημική εξαχρείωση της κοινωνίας, από τον επιδοτούμενο λαθροεποικισμό, από την οικονομική υπανάπτυξη… Πολλά μπορεί κανείς δικαίως να αναφέρει. Όμως, τουλάχιστον δεν νιώθει να τον απειλεί και κάποια “κοσοβάρικη” προοπτική – αυτόν ή τα παιδιά του!
Τα πράγματα είναι τόσο σοβαρά; Είναι πολύ σοβαρότερα. Γιατί στο Κόσοβο υπήρχε ένας έξωθεν σχεδιασμός για την ήττα των Σέρβων, ένας αντίπαλος πολύ ισχυρός για να τον παλέψει οποιαδήποτε κυβέρνηση του Βελιγραδίου. Και βεβαίως η γεωπολιτική πραγματικότητα σε συνδυασμό με την δημογραφία δεν άφηναν πολλά περιθώρια αντίστασης. Εδώ όμως; Σήμερα σε ό,τι αφορά τη Θράκη το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η εξουσία που κατοικοεδρεύει στην Αθήνα, τελεία.
Δεν λέω “η Κυβέρνηση”, γιατί είναι ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας εντός κι εκτός αυτής που μας οδηγεί όλους, αργά αλλά σταθερά, προς ένα ντροπιαστικό τέλος. Αυτή η παρακμιακή κατρακύλα, μετά τα επαχθή Μνημόνια και τον διασυρμό των Πρεσπών, μας έφερε στο πλαίσιο των ελληνοτουρκικών σχέσεων κοντά σε μιαν ακόμη πιο ολέθρια εξέλιξη: την δικαίωση των τουρκώνυμων σωματείων της Θράκης στον Άρειο Πάγο. Μιλάμε για τη ντε φάκτο αποδοχή των ισχυρισμών της Άγκυρας περί “τουρκικής μειονότητας”, τίποτε λιγότερο.
Βαδίζουμε στον 8ο μήνα μετά τη συζήτηση της υπόθεσης της “Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης” και η απόφαση ακόμη δεν έχει βγει. Παράλληλα καθυστερεί και το από εξαμήνου αναμενόμενο πόρισμα της Διακομματικής Επιτροπής για τη Θράκη – άραγε να συσχετίζονται οι δύο υποθέσεις; Σύμφωνα με τον πάντα καλά πληροφορημένο Μανώλη Κοττάκη επίκειται η έκδοση απόφασης που θα θάψει τα ελληνικά συμφέροντα, λόγῳ των πολιτικών πιέσεων που ασκούνται. Δεν γνωρίζω αν αυτό ισχύει, όμως το κρίνω πολύ πιθανό με βάση το πρόσφατο κλίμα της ελληνοτουρκικής ευωχίας και την παρουσία του μητσοτακέϊκου στα πράγματα. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι η πρώτη ήττα της χώρας μας στο συγκεκριμένο ζήτημα έλαβε χώρα το 2008, με τη Ντόρα Μπακογιάννη στο ΥΠΕΞ. Τότε που 2-3 ενέργειες/αποφάσεις οδήγησαν στην απώλεια της υπόθεσης ενώπιον του Ευρωδικαστηρίου, υπόθεση της οποίας τα απόνερα λουζόμαστε σήμερα, όπως γράφαμε και πέρυσι.
Οι Θρακιώτες έχουν το λόγο
Όλες οι πρόσφατες ενδείξεις είναι στην αρνητική κατεύθυνση και το γενικό πολιτικό σκηνικό, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη δίχως αντίπαλο, δεν ευνοεί. Αν μάλιστα υπάρχει και ξένη πατρωνεία που σπρώχνει την Κυβέρνηση σε μια υποχώρηση χάριν της “εξομάλυνσης” των σχέσεών μας με την Τουρκία, ζήτω που καήκαμε.
Κι όλα αυτά σε μια συγκυρία όπου η μεν Ελλάδα βρίσκει έτοιμους συμμάχους σε (Μέση) Ανατολή και Δύση χωρίς να κουνήσει το δαχτυλάκι της, η δε Τουρκία έχει τα μεγαλύτερα προβλήματα που είχε ποτέ εντός του ΝΑΤΟϊκού στρατοπέδου και η οικονομία της πλήττεται σοβαρά! Προστρέχει λοιπόν ο πιεσμένος νεοσουλτάνος στον καϊμακάμη της Αθήνας για ανέξοδες φιοριτούρες και ανέλπιστες επιτυχίες…
Ο τελευταίος λόγος ανήκει σ΄ εμάς, στους Έλληνες της Θράκης, να δηλώσουμε την “κόκκινη γραμμή” μας. Ενδεχομένως μια πρωτοβουλία που θα συσπειρώσει τις όποιες ζωντανές δυνάμεις του τόπου μας θα διαμήνυε στο εξουσιαστικό σύστημα της πρωτεύουσας ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να ζήσουμε νέα προσφυγιά. Οι παππούδες μας ήρθαν από την ανατολική Θράκη με έναν “μποχτσά” στην πλάτη, χωρίς να έχει πέσει μία ελληνική σφαίρα για να υπερασπιστεί τον τόπο τους, και δυστυχώς δεν έριξαν στον Καιάδα το κοτζαμπάσικο σύστημα του παλιοελλαδιτισμού. Αν εκατό χρόνια μετά υποχρεωθούμε εμείς, τα εγγόνια τους, να ακολουθήσουμε τον ίδιο δρόμο, ας βγάλουμε τουλάχιστον αληθινούς τους φόβους των Γουναραίων.
Κώστας Καραΐσκος
(KK, slpress, 3-6-21)
Υ.Γ. Στή φωτογραφία εἶναι ἡ δήλωση τῆς προγιαγιᾶς μου γιά τήν περιουσία πού “διηρπάγη ὑπό τῶν Τούρκων” στίς Σοφίδες τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης, παίρνοντας τόν δρόμο τῆς προσφυγιᾶς γιά τήν Κομοτηνή. tourkikanea.gr