Γιατί το Μνημονιακό Καθεστώς εγκαθιδρύθηκε επί Κυβερνήσεως Γεωργίου Παπανδρέου και όχι του Κώστα Καραμανλή; Τυχαίο ή επιλογή; (Κάποιες Υποθέσεις που Ζητούν Απάντηση)…
Γράφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης
I
ΤΑ ΠΡΟΔΡΟΜΑ ΕΩΛΑ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΣΤΡΩΣΑΝ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΧΑΛΙ ΓΙΑ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ
Εξ αρχής, ας διευκρινίσω ένα πολύ σημαντικό -για μένα τουλάχιστον- ζήτημα.
Και το ζήτημα αυτό, είναι πως ούτε για μια στιγμή δεν είχα πιστέψει ότι μπήκαμε στα Μνημόνια λόγω της «αναξιοπιστίας» των ελληνικών στατιστικών στοιχείων, ή του μεγέθους του «μαγειρεμένου» (ή έστω : «αποκαλυφθέντος») μεγέθους του ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού (14%) ή του μεγέθους του δημοσίου χρέους (άλλωστε, «επισήμως», τούτο το τελευταίο, και έως ότου η σχετική άποψη μεταβληθεί λίγο αργότερα, εξ αιτίας άλλων σκοπιμοτήτων, αρχικώς θεωρούνταν «διαχειρίσιμο» από τους ίδιους τους Δανειστές (δηλαδή το Βερολίνο και το ΔΝΤ), εξ ου και δεν γίνονταν λόγος για την αναδιάρθρωσή του, πέραν του ότι, όταν πλέον άρχισε να διογκώνεται έτι περαιτέρω (ως ποσοστό του ΑΕΠ) ΑΚΡΙΒΩΣ λόγω των Μνημονιακών πολιτικών, αποτελεί ειρωνεία το γεγονός ότι ετίθετο ως στόχος να επανέλθει ακριβώς εκεί που βρίσκονταν το 2010 -ώστε να είναι προφανώς και πάλι διαχειρίσιμο!) Κι αυτός ο πολύς Πολ Τόμσεν, μόλις τέσσερις μήνες και κάτι από την είσοδο της Ελλάδας στο Μνημονιακό Καθεστώς, (6/5/2010), δήλωνε σε ξένους επενδυτές στο Λονδίνο, πως το πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν το χρέος και το έλλειμμα, αλλά τα διαρθρωτικά της προβλήματα! (Χρήστου Ζιώτη : Π. Τόμσεν : Οι Διαρθρωτικές αλλαγές θα οδηγήσουν την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση, έτοιμο το Ταμείο να στηρίξει τη Χώρα και μετά το… 2013, http://www.enet.gr/?i=news.el. politikh&id=203921)
Εξάλλου, τα πλέον εμβληματικά Μνημονιακά επιχειρήματα, πως αν δεν υπήρχαν τα Μνημόνια, δεν θα είχε το Κράτος να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, ενώ ταυτόχρονα τα δυο αυτά στοιχεία ενοχοποιήθηκαν και ως οι περίπου αποκλειστικές αιτίες δημιουργίας ΚΑΙ του δημοσίου χρέους ΚΑΙ των ελλειμμάτων, καταρρίφθηκαν από τα ίδια τα γεγονότα. Διότι, από τα χρήματα των Μνημονίων, ελάχιστα ποσά πήγαν στον κρατικό προϋπολογισμό και καθόλου για την πληρωμή μισθών και συντάξεων, ως προς δεν το ότι αυτά είναι οι αιτίες της δημιουργίας του χρέους και των ελλειμμάτων, αυτό ΟΥΔΕΠΟΤΕ τόλμησαν να το διερευνήσουν στα πλαίσια μιας ad hoc Επιτροπής ώστε ΜΕ ΣΤΟΙΧΕΙΑ να θεμελιώσουν τον όποιο τους ισχυρισμό. Και δεν το τόλμησαν, ΑΚΡΙΒΩΣ διότι γνώριζαν ότι κάτι τέτοιο ΔΕΝ ίσχυε.
Μάλιστα, είναι ΕΞΟΧΩΣ ΥΠΟΠΤΗ η ΕΧΟΥΣΑ ΚΑΘΑΡΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ εμμονή, (Δανειστών -δηλαδή, Βερολίνου- και της πρώτης Μνημονιακής Κυβέρνησης (αυτής του Γεωργίου Παπανδρέου), ότι ΚΑΙ το έλλειμμα ΚΑΙ το χρέος, οφείλονταν στη τελευταία διετία της Κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, κάτι που σταδιακά αποσύρθηκε τουλάχιστον ως «επίσημο» αφήγημα, αφού στη συνέχεια η επαναμόχλευση του σχετικού επιχειρήματος θα δημιουργούσε προβλήματα στη (επόμενη) Κυβέρνηση τόσο του Λουκά Παπαδήμου όσο και του Αντώνη Σαμαρά, στις οποίες συνέπραττε, μεταξύ άλλων και το ΠΑΣΟΚ μαζί με τη Νέα Δημοκρατία).
Είναι εδώ, χαρακτηριστική η τοποθέτηση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της Νέας Δημοκρατίας κατά τη συζήτηση του πρώτου Μνημονίου στη Βουλή (6/5/2010), Εμμανουήλ Κεφαλογιάννη, ο οποίος δήλωνε, αναφερόμενος στη τοποθέτηση του τότε υπουργού Οικονομικών Γεωργίου Παπακωνσταντίνου, ότι η Κυβέρνηση Καραμανλή αύξησε το χρέος κατά 100 δις ευρώ, ότι «…από τα 100.000.000.000 ευρώ του χρέους, του οποίου καταλογίζει η σημερινή Κυβέρνηση στη Νέα Δημοκρατία, τα 62.000.000.000 είναι τόκοι. Από το 2004 έως το 2009 πληρώσαμε 62.000.000.000 ευρώ για τόκους, πληρώσαμε 10.000.000.000 ευρώ, τα οποία μας είπε η Ευρωπαϊκή Ένωση ότι δεν είχε γράψει στους προϋπολογισμούς το ΠΑΣΟΚ από το 1996 έως το 2004, για τα 15.000.000.000 ευρώ των προμηθειών των ενόπλων δυνάμεων. Εάν θέλετε να σας το πω και παραστατικά, για τα υποβρύχια τα οποία γέρνουν. Και 6.000.000.000 ευρώ για τους ισολογισμούς των νοσοκομείων…, τα οποία μας υποχρέωσε η Ευρωπαϊκή Ένωση και φέραμε νόμο μετά το 2004 για να νομιμοποιήσουμε τους ισολογισμούς των νοσοκομείων και να πληρωθούν αυτά τα 6.000.000.000. Για μετρήστε τα όλα αυτά. Μετρήστε τα και θα τα βγάλετε 93.000.000.000 και 7 το πρωτογενές έλλειμμα που δημιουργήθηκε λόγω της μεγάλης οικονομικής κρίσης διεθνώς, που είναι το έλλειμμα που είχε κάθε χώρα…» (Εμμανουήλ Κεφαλογιάννης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, Βουλή : Πρακτικά της συνεδρίασης της 6.5.2010, σελ. 6744)). Σε ό,τι δε αφορά το έλλειμμα, είχε δηλώσει, ο ίδιος ανωτέρω, ότι αυτό «…δημιουργήθηκε λόγω της μεγάλης οικονομικής κρίσης διεθνώς, που είναι το έλλειμμα που είχε κάθε χώρα. Εμείς…, είχαμε έλλειμμα 8,2% πραγματικό, η Αγγλία είχε 11,5%, η Ισπανία 11,5%, η Γαλλία 8%, η Ιταλία 6%…» (Εμμανουήλ Κεφαλογιάννης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, Βουλή : Πρακτικά της συνεδρίασης της 6.5.2010, σελ. 6744)).
Επίσης, ΟΛΩΣ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ, μεταξύ πλήθους άλλων σχετικών αναφορών, αν εστιάσουμε στα δύο πρώτα Μνημόνια, τότε, σύμφωνα με μελέτη της Σχολής Μάνατζμεντ και Τεχνολογίας του Βερολίνου, που απεκάλυψε η εφημερίδα Handelsblatt, (https://newpost.gr/oikonomia/531824/ handelsblatt-ta-xrhmata-apo-ta-mnhmonia-phgan-stis-trapezes-oxi-sthn-ellada) (4/5/2016), «…το 95% των μνημονιακών δανείων διατέθηκαν για να σωθούν ευρωπαϊκές τράπεζες και μάλιστα σε βάρος του συνόλου. «Η έρευνα αποδεικνύει ότι η Ευρώπη και το ΔΝΤ έσωσαν τα περασμένα χρόνια κυρίως τις τράπεζες και άλλους ιδιώτες πιστωτές» προσθέτει η Handelsblatt… Σύμφωνα με την έρευνα, 86,9 δισ. ευρώ πήγαν στην εξόφληση παλαιών χρεών, 52,3 δισ. για εξόφληση τόκων και 37,3 δισ. για την επανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών… Το συμπέρασμα είναι αποκαλυπτικό: μόνο 9,7 δισ., δηλαδή λιγότερο από το 5% μπήκαν στον ελληνικό προϋπολογισμό και επομένως ήταν προς όφελος των πολιτών. Το μεγαλύτερο μέρος χρησιμοποιήθηκε για την εξυπηρέτηση παλαιών οφειλών και την πληρωμή των τόκων… H αιτία της αποτυχίας βρίσκεται όμως προφανώς λιγότερο στην πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης και περισσότερο στο σχεδιασμό των προγραμμάτων βοήθειας» σημειώνει η γερμανική εφημερίδα… Ιδίως η σωτηρία των ελληνικών τραπεζών αποδείχθηκε καταστροφική για τους φορολογούμενους. Συνολικά, διοχετεύθηκαν από τα δύο πακέτα βοήθειας 37,2 δισ. ευρώ στις ελληνικές τράπεζες. Η βοήθεια όμως αυτή εκμηδενίσθηκε εν τω μεταξύ πλήρως, αφού από την ανακεφαλαιοποίηση του 2013 έχασαν σχεδόν το 98% της αξίας τους στο χρηματιστήριο…» Όμως, κι αυτά τα 9,7 δις ευρώ που αναφέρονται ανωτέρω ότι μπήκαν στον ελληνικό προϋπολογισμό, όπως σημειώνει ο Δημήτρης Καζάκης, αναφερόμενος στην ίδια παραπάνω μελέτη, ουσιαστικά χρηματοδότησαν το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), και μέσω αυτού τις ελληνικές τράπεζες (Δημήτρη Καζάκη : Πού πήγαν τα λεφτά από τα προγράμματα στήριξης; https://www.epamhellas.gr/ pou-phgan-ta-lefta-apo-ta-programmata-sthrikshs/).
Έτσι, ΓΙΑΤΙ Η ΧΩΡΑ ΕΙΣΗΛΘΕ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΠΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΣΥΝΙΣΤΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ, και για τον πρόσθετο λόγο, διότι η Κυβέρνησή του, είχε ήδη λάβει μέτρα το πρώτο τρίμηνο του 2010 περιορισμού του ελλείμματος της Χώρας, μέτρα που επικρότησαν με Δηλώσεις τους, τα Θεσμικά Όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πράγματι, στη Κοινή τους Δήλωση της 25ης Μαρτίου 2010, οι Αρχηγοί Κρατών και Κυβερνήσεων της Ζώνης του Ευρώ, (η Δήλωση αυτή είναι ενσωματωμένη ως Παράρτημα Ι στον Νόμο 3845/2010 (Πρώτο Μνημόνιο) – ΦΕΚ 65/6.5.2010, σελ. 1330 κι εξής), επικροτούσαν τα μέχρι τότε μέτρα, χαρακτηρίζοντάς τα ως «επαρκή» «…για τη διασφάλιση των δημοσιονομικών στόχων του 2010», και επί πλέον ως «…φιλόδοξα και αποφασιστικά μέτρα τα οποία αναμένεται να επιτρέψουν στην Ελλάδα να ανακτήσει την πλήρη εμπιστοσύνη των αγορών». Και συνεχίζει η Δήλωση ότι τα μέτρα εκείνα, «…επαρκούν για τη διασφάλιση των δημοσιονομικών στόχων του 2010. Η ελληνική κυβέρνηση δεν ζήτησε χρηματοδοτική υποστήριξη…».
Ας σημειωθεί, κι αυτό είναι σημαντικό, ότι η ανωτέρω Δήλωση διατυπώνονταν δύο περίπου εβδομάδες, από την προηγούμενη Δήλωση του ίδιου Οργάνου (11/2), που ζητούσε από την Ελλάδα, «…να κάνει ό,τι χρειαστεί, περιλαµβανοµένης, µεταξύ άλλων, και της θέσπισης πρόσθετων µέτρων, προκειµένου να εξασφαλίσει ότι θα επιτευχθούν οι φιλόδοξοι στόχοι, οι οποίοι τέθηκαν µε το πρόγραµµα σταθερότητας για το 2010 και τα επόµενα χρόνια…» («Δήλωση των Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων της Ζώνης του Ευρώ, 11.2.2010), σε εφαρμογή των υποδείξεων του Ecofin της 16/2/2010, το οποίο (Ecofin). Τι ζητούσε το Ecofin στις 16/2/2010 από την Ελλάδα; Σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου της 16/2/2010 του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιβεβαίωνε τον στόχο του επικαιροποιημένου προγράμματος σταθερότητας της Ελλάδας «…ότι το 2012 το έλλειµµα θα µειωθεί κάτω από την τιµή αναφοράς του 3% . Καθορίζει ως στόχο µείωση του ελλείµµατος στο 8,7% του ΑΕΠ για το 2010, το οποίο αντιπροσωπεύει µείωση κατά 4 εκατοστιαίες µονάδες σε σχέση µε το έλλειµµα του 2009 που υπολογίζεται στο 12,7%… Το Συµβούλιο καλεί συνεπώς την Ελλάδα να εκπονήσει και να εφαρµόσει, το συντοµότερο δυνατόν, αρχής γενοµένης από το 2010, µια δέσµη τολµηρών και διεξοδικών διαρθρωτικών µεταρρυθµίσεων. Καθορίζει συγκεκριµένα µέτρα που αφορούν τους µισθούς, τη µεταρρύθµιση του συνταξιοδοτικού συστήµατος, τη µεταρρύθµιση του τοµέα της υγείας και της κοινωνικής ασφάλισης, τη µεταρρύθµιση της δηµόσιας διοίκησης, τις αγορές προϊόντων, το επιχειρηµατικό περιβάλλον, την παραγωγικότητα και την αύξηση της απασχόλησης» (σελ. 7-8 Δελτίου Τύπου ανωτέρω).
Όμως, έχουμε και συνέχεια. Διότι στις 11 Απριλίου 2010 υπάρχει Δήλωση του Eurogroup, δύο περίπου εβδομάδες μετά την προηγούμενη της 25/10 των Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων της Ζώνης του Ευρώ, η οποία ενσωματώθηκε κι αυτή στο Νόμο 3845/2010 (Πρώτο Μνημόνιο), ως Παράρτημα ΙΙ (ΦΕΚ 65/6.5.2010, σελ. 1332 κι εξής). Και τι περιλαμβάνεται στην άνω Δήλωση της 11/3/2010 (εκτός από το ότι το πρόγραμμα, που σε λίγο θα συγκεκριμενοποιούταν περαιτέρω ως το «Πρώτο Μνημόνιο», θα συνταχθεί από την Επιτροπή (σε συνεργασία με την ΕΚΤ), το ΔΝΤ και τις «ελληνικές αρχές», σημείο επί του οποίου ήδη τοποθετηθήκαμε ανωτέρω); Ότι το Eurogroup, «…χαιρετίζει την εκτέλεση του προϋπολογισμού κατά τους πρώτους μήνες του τρέχοντος έτους, το οποίο καταδεικνύει ότι τα ληφθέντα μέχρι σήμερα μέτρα αποδίδουν καρπούς».
Και πότε λέγονται αυτά; Μόλις δώδεκα μέρες από την δήλωση του Έλληνα πρωθυπουργού στο Καστελόριζο (23/4) όταν η Ελλάδα ζήτησε και επισήμως την προσφυγή στο Μηχανισμό Στήριξης και το ΔΝΤ. Αφορμή για εκείνο το μήνυμα του Έλληνα πρωθυπουργού, στάθηκε η ανακοίνωση από την ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία του «πραγματικού» μεγέθους του ελλείμματος του 2009 (13,6%), σημειώνοντας ανάμεσα σε άλλα ότι «Μετά από έναν πραγματικό μαραθώνιο, διεκδικήσαμε και καταφέραμε να οδηγηθούμε σε μια ισχυρή απόφαση της Ε.Ε. για την στήριξη της χώρας μας, με ένα πρωτόγνωρο, για την ιστορία και τα δεδομένα της Ε.Ε. μηχανισμό. Και εμείς και οι εταίροι μας στην Ε.Ε., ελπίζαμε ότι αυτή η απόφαση θα αρκούσε για να ηρεμήσει και να συνετίσει τις αγορές, ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη χρηματοδότηση της χώρας μας… Οι αγορές δεν ανταποκρίθηκαν. Είτε γιατί δεν πίστεψαν στη βούληση της Ε.Ε. είτε γιατί κάποιοι αποφάσισαν να συνεχίσουν την κερδοσκοπία…», και ότι οι εταίροι μας θα συνδράμουν «…ώστε να παράσχουν στην Ελλάδα το απάνεμο λιμάνι που θα μας επιτρέψει να ξαναχτίσουμε το σκάφος μας με γερά και αξιόπιστα υλικά. Αλλά και να στείλουν ένα ισχυρό μήνυμα στις αγορές, ότι η Ε.Ε. δεν παίζει και προστατεύει το κοινό μας συμφέρον και το κοινό μας νόμισμα».
Όμως, το πρωθυπουργικό μήνυμα, δεν είναι πειστικό, όταν συναξιολογηθεί με τις Δηλώσεις των Αρχηγών Κρατών της Ευρωζώνης, του ECOFIN και του Eurogroup, στις οποίες αναφερθήκαμε παραπάνω. Δηλώσεις εμπιστοσύνης, όχι μονάχα στα μέτρα που είχαν ληφθεί μα και στο πώς εξελίσσονταν από την άποψη της εφαρμογή τους, από την ίδια την Κυβέρνησή του. Δηλώσεις όχι πολλών μηνών πριν, ώστε να θεωρηθεί πως κάτι το εξαιρετικά σημαντικό είχε εν τω μεταξύ προκύψει, μα λίγων μονάχα ημερών η μία από την άλλη. Η μεθόδευση είναι κάτι παραπάνω από προφανής.
Η αναφορά στην ανακοίνωση του «πραγματικού» ελλείμματος την προηγουμένη του μηνύματός του στο Καστελόριζο, από την ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία, ως ο λόγος που φαίνεται να ώθησε τον πρωθυπουργό και την Κυβέρνησή του, στο αίτημα της στήριξης των «εταίρων» ΚΑΙ του ΔΝΤ, προσωπικά, αυτή η δικαιολογία, δεν είναι τίποτα άλλο, από μια ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ δικαιολογία! Το ότι το «έλλειμμα» «φλέρταρε» σε ποσοστό άνω του 12%, η Κυβέρνηση το δήλωνε ήδη με την ανάληψη των καθηκόντων της, και άρα το γνώριζαν όλοι όσοι ανωτέρω (Αρχηγοί Κρατών της Ευρωζώνης, ECOFIN και Eurogroup) εξέφραζαν πολλούς μήνες αργότερα -και λίγο πριν την είσοδό μας στο πρώτο Μνημόνιο, την «εμπιστοσύνη» τους ότι η Ελλάδα βρίσκονταν στο σωστό δρόμο για την αντιμετώπιση της Κρίσης. Ενδεικτικά μονάχα αναφέρω πως στις 18.10.2009 (δύο εβδομάδες μετά την νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009), ο υπουργός Οικονομικών στη Βουλή, κατά τη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων της (νέας) Κυβέρνησης, δήλωνε : «…Πριν από μερικές εβδομάδες η προηγούμενη κυβέρνηση δήλωνε στην Ευρωπαϊκή Ένωση ότι το έλλειμμα θα είναι 6% του ΑΕΠ. Η ανεξάρτητη Τράπεζα της Ελλάδος -όχι η σημερινή Κυβέρνηση- προβλέπει για φέτος το διπλάσιο…» (Γεώργιος Παπακωνσταντίνου, Υπουργός Οικονομικών, Βουλή : Πρακτικά της συζήτησης στις 18.10.2009, σελ. 185).
Κι επειδή, αυτές οι «ξαφνικές» αλλαγές, δεν πρέπει να μένουν ασχολίαστες και ανερεύνητες, προσωπικά, τις ερμήνευσα ως μια τακτική των Δανειστών (δηλαδή του Βερολίνου), προκειμένου, μαζί με την τυπική συμμετοχή της ελληνικής Κυβέρνησης, να ολοκληρώσουν το περιεχόμενο των Μνημονίων τους, τα οποία θα εισήγαγαν σταδιακά, γνωστά στον δημόσιο λόγο, ως Μνημόνιο 1, 2, 3 και ως PSI. Επρόκειτο για μια ΠΡΟΕΙΛΗΜΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ, και απλώς, έψαχναν το κατάλληλο περιτύλιγμα, ώστε να αποκρύψουν το ΑΚΡΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ του Μνημονιακού Καθεστώτος. ΔΕΝ ενδιαφέρονταν ΜΟΝΟ να ελέγξουν την ελληνική οικονομία, ενδιαφέρονταν ΚΑΙ, αν όχι ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ, να ελέγξουν το ίδιο το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ της Ελλάδας και να ασκήσουν και ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ στα ελληνικά πράγματα, πράγμα που έγινε ασφαλώς εμμέσως, ενίοτε δε, και χωρίς να κρατούν ούτε καν τα προσχήματα.
Εδώ, παραμένει ένα ερώτημα : γιατί η ελληνική Κυβέρνηση απεμπόλησε το δικαίωμά της, μα και την υποχρέωσή της έναντι του εθνικού συμφέροντος, το 2010 και πριν την 6/5/2010 όταν ψηφίστηκε το πρώτο Μνημόνιο, να επιδιώξει και πιέσει τους ΙΔΙΩΤΕΣ δανειστές της, που τότε κατείχαν την πλειοψηφία του ελληνικού χρέους, ώστε να προσέλθουν σε διαπραγματεύσεις, προκειμένου να αναδιαρθρωθεί, έστω μερικώς το χρέος, (δεν πηγαίνω καν στην πολύ λογική άποψη της μερικής του διαγραφής, εκείνου δηλαδή του τμήματος που θα μπορούσε να αποδεχτεί ότι είναι επαχθές και παράνομο, τουλάχιστον στο επίπεδο των τόκων); Ή για να το πω αντίστροφα, τι ήταν εκείνο ώστε οι ΙΔΙΩΤΕΣ δανειστές να μην σπεύσουν ΟΙ ΙΔΙΟΙ σε διαπραγματεύσεις με έναν οφειλέτη τους, την ελληνική Κυβέρνηση, ώστε να συζητήσουν με ποιον τρόπο θα εξασφάλιζαν ΤΟ ΚΑΘΟΛΟΥ ΕΥΚΑΤΑΦΡΟΝΗΤΟ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥΣ, ΑΚΟΜΑ ΔΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΦΕΡΕΓΓΥΌΤΗΤΑ ΤΟΥΣ ΑΝ ΕΧΑΝΑΝ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ, και πώς προέκυψε να εμφανιστούν στη θέση τους οι ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις πρωτοστατούντος βεβαίως του Βερολίνου (αρχικώς δε, και της Γαλλίας), και ουσιαστικά, ΝΑ ΤΕΘΟΥΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΕΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΩΝ ΠΙΣΤΩΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΕΝΟΣ ΔΗΛΑΔΗ ΚΡΑΤΟΥΣ-ΜΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΕΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΝΕ; Εδώ, φαίνεται, ως εάν οι ΙΔΙΩΤΕΣ δανειστές, μάλλον να μην ανησυχούν ιδιαίτερα ότι υπήρχε περίπτωση η Ελλάδα να αποφύγει τις προς αυτούς υποχρεώσεις της. Και ασφαλώς ΔΕΝ έπεσαν έξω!
Και από την άλλη, όταν τα πράγματα στην Ελλάδα «χόντρυναν» με την απίστευτη σκληρότητα των Μνημονιακών μέτρων και την αποικιοκρατικού τύπου συμπεριφορά της Τρόικα και οι μάσκες έπεσαν, άρχισε η πολύ «ουσιαστική» (δημόσια) κουβέντα για το πού πήγε η «αλληλεγγύη των εταίρων» μας και άρχισαν να αναζητούν «άλλου είδους» σκοπιμότητες. Στο ερώτημα αυτό, η απάντηση, κατά την άποψή μου, πολύ απλά, είναι πως πρόκειται για άλλο πράγμα όταν μιλάμε για το Βερολίνο ή το Παρίσι (ή οποιαδήποτε άλλη Κυβέρνηση), και το ζήτημα της «αλληλεγγύης» προς ένα άλλο Κράτος – Μέλος της ΕΕ ή της ΟΝΕ, και είναι άλλο πράγμα η αλληλεγγύη τους προς μια μεγάλη τράπεζά τους, της οποίας θεωρείται πως απειλείται η φερεγγυότητά της, αν κάποιος οφειλέτης της, η ελληνική Κυβέρνηση εν προκειμένω, δεν μπορέσει να της επιστρέψει (στο ακέραιο ή μη αδιάφορο εν προκειμένω) τα χρήματα που της οφείλει. Εδώ, ασφαλώς, ζήτημα προτεραιοτήτων για την Ευρώπη που έχουμε μπροστά μας, δεν τίθεται. Το κάθε σοβαρό Κράτος – Μέλος, θα σπεύσει να υπερασπιστεί τα εθνικά του συμφέροντα, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΜΟΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, έναντι του ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ «ΕΝΙΑΙΟΥ» ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ, ΠΟΥ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΜΟΝΑΧΑ ΚΑΤΑ ΝΟΜΙΚΟ ΠΛΑΣΜΑ ΔΙΚΑΙΟΥ, εκ μέρους όσων φαντασιώνονται ότι ζουν εντός μιας «υπαρκτής» υπερεθνικής πολιτικής οντότητας, διότι αυτή η «οντότητα», είναι θεμελιωδώς αγοραία και οικονομική, μονάχα δε στον φλοιό της, υπάρχουν εδώ κι εκεί, νομικά κείμενα που ως πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι, επιχειρούν να φιλοτεχνήσουν ανεπιτυχώς ένα είδος «ενότητας» που μπορεί να χαίρει μεγάλης εκτιμήσεως από διάφορες ομάδες ευρωτεχνοκρατών και κάποιων ιδεοληπτικών, αλλά όμως, αποτελούν κάτι που ο πολίτης του κάθε Κράτους, ούτε γνωρίζει περί τίνος πρόκειται, αλλά και ούτε τον συγκινούν ιδιαίτερα όταν επιχειρείται να τον «ενημερώσουν» περί αυτών (των πλίνθων και κεράμων).
Και επειδή, όλοι μας θεωρούμαστε πως περπατάμε, με τα πόδια στη γη και το κεφάλι κάτω από τα σύννεφα, επίσης γνωρίζουμε, πως όταν αναφερόμαστε στα μεγέθη μιας ΕΘΝΙΚΗΣ οικονομίας και τις (διεθνείς) σχέσεις συναλλαγών της με τις «αγορές», και επειδή συχνά αυτές οι συναλλαγές, εκφεύγουν από το να επηρεάζουν ΜΟΝΟ τις συναλλασσόμενες μεταξύ των ΜΕΓΑΛΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ, αλλά, επηρεάζουν, άμεσα ή έμμεσα, και τις εθνικές τους οικονομίες, όχι δε σπάνια και τα ευρύτερα γεωστρατηγικά συμφέροντα των Χωρών τους, αυτός είναι και ο λόγος, ΠΟΥ ΠΑΝΤΟΤΕ, Κυβερνήσεις και Μεγάλες Επιχειρήσεις (εδώ και οι Τράπεζες ασφαλώς), σε ζητήματα διεθνών και παγκόσμιων οικονομικών συναλλαγών, ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΔΙΑΡΚΗ ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ, ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΝΑ ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ. Έτσι, προσωπικά, μου φαίνεται αδιανόητο, αυτή η «ανοικτή επικοινωνία», μεταξύ Βερολίνου και των Γερμανών Κατόχων του Ελληνικού Χρέους, ή μεταξύ Παρισίων και Γάλλων Κατόχων του Ελληνικού Χρέους, να μην υπήρξε, και πως δήθεν, οι μεν ΙΔΙΩΤΕΣ δανειστές, έτσι «απλά» ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ αποφάσισαν να απόσχουν κάθε διαπραγματεύσεως με την Ελλάδα για το χρέος της, μια Ελλάδα που εξακολουθούσαν εν τούτοις να δανείζουν και εντός του 2010, ακόμα και λίγες εβδομάδες πριν την υπαγωγή της Χώρας στις 6/5/2010 στο Μνημονιακό Καθεστώς, (ΑΝ ΑΥΤΟ ΛΕΕΙ ΚΑΤΙ!!!), ΚΑΙ ως εάν να μπορούσαν να το πράξουν «έτσι απλά» αν το αποφάσιζαν (ασφαλώς και δεν θα μπορούσαν να το πράξουν «έτσι απλά»), ενώ, από την άλλη, ΕΠΙΣΗΣ «ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ», να εμφανιστούν οι «εταίροι» μας και -δια των Κυβερνήσεών τους-, ομοίως «έτσι απλά», να δηλώσουν στην Ελλάδα και στον Κόσμου όλο, ότι οι ΙΔΙΩΤΕΣ (τους) δανειστές θα φύγουν από τη μέση, και τη θέση τους θα πάρουν οι «Ευρωπαίοι φορολογούμενοι», μέσω των Μνημονίων που οι Κυβερνήσεις τους θα επέβαλαν στην Ελλάδα, δίνοντας τα ωραία τους χρήματα στη θέση των ιδιωτών! Τώρα το να πω, πως οι «αγορές», και τουλάχιστον οι ευρωπαϊκές «αγορές», με δική τους πρωτοβουλία ΑΓΝΟΗΣΑΝ τις Δηλώσεις Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων με τις οποίες επικροτούσαν τα μέτρα της ελληνικής Κυβέρνησης για την αντιμετώπιση του ελλείμματος, αυτό πράγματι με ξεπερνά, αυτό πράγματι μου είναι αδύνατο να το δεχτώ ως κάτι άλλο πέραν από ένα ψέμα που μου το πετάνε κατάμουτρα και απαιτούν να το «καταπιώ».
Η ελληνική Κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, όπως βλέπω και αξιολογώ τα πράγματα από τη θέση του απλού πολίτη, η Κυβέρνηση που «εγκαινίασε» τη διαδικασία εγκαθίδρυσης του Μνημονιακού Καθεστώτος, ΑΠΕΜΠΟΛΗΣΕ τις δυνατότητες που παρέχει αυτή καθαυτή η κρατική υπόσταση ενός Κράτους – οφειλέτη προς πιστωτές ιδιώτες ή άλλα κράτη, αδιάφορο. Αυτό ισχύει και για τις επόμενες Μνημονιακές Κυβερνήσεις. Ότι δηλαδή, ένα Κράτος, και μάλιστα ένα Κράτος αναπτυγμένο οικονομικά, όπως η Ελλάδα, ένα Κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ Η ΨΗΦΟΣ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΥΙΟΘΕΤΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΥΨΙΣΤΩΝ (ΕΝΩΣΙΑΚΩΝ Ή/ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΩΝ) ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ, ένα Κράτος μέλος του ΝΑΤΟ, ΟΠΟΥ ΚΙ ΕΚΕΙ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΤ’ ΑΝΑΛΟΓΙΑ Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΑΝΩΤΕΡΩ, ένα Κράτος με αδιαμφισβήτητη γεωπολιτική «αξία» για «εταίρους» και «συμμάχους», ΥΠΟΒΙΒΑΣΤΗΚΕ στο επίπεδο μιας (μεγάλης έστω) ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ, και ως τέτοια «διαπραγματεύτηκε», (αν και ούτε αυτό καν κατόρθωσε, ίσως δε και να μην το επιδίωξε), τους όρους (της αχρείαστης) υπαγωγής της Χώρας στο Μνημονιακό Καθεστώς, χωρίς να επιδιώξει, να χρησιμοποιήσει τα άνω «όπλα Κρατικής Ισχύος», ώστε να πείσει ή και εξαναγκάσει το Βερολίνο (και τη Γαλλία που κατά το πρώτο Μνημόνιο «ύψωνε» κι αυτή τον τόνο των απειλών της κατά της Ελλάδας). Ήταν οι ίδιες οι ελληνικές Μνημονιακές Κυβερνήσεις, οι θερμότεροι κήρυκες της ηττοπάθειας, και της αποδοχής του δόγματος του Μνημονιακού «Μονοδρόμου» ως της μόνης διεξόδου από την «κρίση».
Σε ό,τι αφορά την παραπάνω αναφορά, ότι ουσιαστικά αμφισβητώ και το αν έγινε κάποιου είδους «διαπραγμάτευση» (με ποιους άλλωστε; τους «επίσημους» πιστωτές μας, που ήταν οι Τράπεζες, (κυρίως οι ξένες), ή με αυτούς, (δηλαδή το Βερολίνο βασικά αλλά και το ΔΝΤ), που προετοίμαζαν το διάδοχο σχήμα πιστωτών;), βεβαίως, κι αυτό προκύπτει ως μια προσωπική αντίληψη των πραγμάτων, πάντα από τη σκοπιά του απλού πολίτη. ΕΝΔΕΙΚΤΤΙΚΑ μόνο, μπορώ να αναφερθώ στην διεξαχθείσα συζήτηση (για το πρώτο Μνημόνιο) στην ολομέλεια της Βουλής, στις 6 Μαΐου 2010, όπου και αποκαλύπτεται εξ αρχής, η απάντηση στο ερώτημα που έμελλε να ξαναγίνει θέμα συζητήσεων στα επόμενα χρόνια, αν και δεν κατανοώ το γιατί, δηλαδή ποιοι έγραψαν ή έστω υπαγόρευσαν τα Μνημόνια.
Με βάση τα ίδια τα πρακτικά εκείνης της συζήτησης στη Βουλή, (όπως αυτά είναι αναρτημένα στον ιστότοπό της), κατ’ εκείνη τη συζήτηση, ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Αντώνης Σαμαράς, διαμαρτυρήθηκε διότι, όπως είπε, «…Το νομοσχέδιο από την πρώτη του σελίδα αναφέρει –αν είναι δυνατόν!- το εξής καταπληκτικό: «Το δημοσιονομικό έλλειμμα και το δημόσιο χρέος για το 2008 και για το 2009 ήταν σημαντικά χειρότερο απ’ αυτό που είχε ανακοινώσει η προηγούμενη κυβέρνηση, που οδήγησε σε απώλεια εμπιστοσύνης, σε αύξηση του κόστους χρηματοδότησης κ.λπ.» Είναι πρώτη φορά που βλέπω σε νομοσχέδιο ατόφια κομματική προπαγάνδα… Ενοχοποιείτε την παράταξή μας σε ένα νομοσχέδιο με το οποίο προσπαθείτε –υποτίθεται- να εξασφαλίσετε ευρύτερη συμπαράταξη. Τέτοιου είδους γραπτά μέσα σε κείμενο αντικειμενικό. Ο απόλυτος πράσινος υποκειμενισμός! Και θέλετε εμείς να το ψηφίσουμε»; (Αντώνιος Σαμαράς, Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Βουλή : Πρακτικά της συνεδρίασης της 6.5.2010, σελ. 6765)).
Στον Αντώνη Σαμαρά, απάντησαν και ο -τότε- πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, και ο -τότε- υπουργός οικονομικών Γεώργιος Παπακωνσταντίνου. Ο Γ. Παπανδρέου απάντησε λέγοντας ότι «…Πράγματι, στην εισηγητική έκθεση, το μνημόνιο που επισυνάπτεται, μιλάει, εξ απαλών ονύχων βεβαίως, για τις ευθύνες της προηγούμενης Κυβέρνησης… Αναφέρεται με πολύ ήπιους τόνους… Ξέρετε όμως ότι δεν το έχει γράψει το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα αυτό. Το έχει γράψει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το έχει γράψει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και μαζί, και η τρόικα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Όχι εμείς». (Γεώργιος Παπανδρέου, Πρόεδρος της Κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών, Βουλή : Πρακτικά της συνεδρίασης της 6.5.2010, σελ. 6766)). Ο δε Γ. Παπακωνσταντίνου, έδωσε την ίδια επίσης εξήγηση, λέγοντας : «Ακούσαμε τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να αναφέρεται στο Μνημόνιο, το οποίο συνοδεύει το νόμο αυτό και μάλιστα να κατηγορεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. για μικροκομματική εκμετάλλευση. Θέλω να διαβάσω τη φράση εκείνη από το μνημόνιο, την οποία λανθασμένα ο κ. Σαμαράς νόμισε ότι ανήκει στην εισηγητική έκθεση του νομοσχεδίου. Λέει, λοιπόν, αυτή η εξαιρετικά ήπια φράση: «Μετά τις εκλογές στην Ελλάδα, τον Οκτώβριο, η συνειδητοποίηση ότι το αποτέλεσμα για το δημοσιονομικό έλλειμμα και το δημόσιο χρέος για το 2008 και το 2009 ήταν σημαντικά χειρότερο, από αυτό που είχε ανακοινώσει η προηγούμενη Κυβέρνηση, οδήγησε σε απώλεια εμπιστοσύνης, σε αύξηση του κόστους χρηματοδότησης και μείωση της ανάπτυξης και της απασχόλησης». Υπάρχει Έλληνας πολίτης που να μην το πιστεύει αυτό; Αυτό δεν είναι καν μια φράση που έχει γράψει ελληνική Κυβέρνηση. Είναι φράση την οποία έγραψαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Εμείς θα έπρεπε να είχαμε γράψει πολύ χειρότερα από αυτό, γι’ αυτά τα οποία παραλάβαμε». (Γεώργιος Παπακωνσταντίνου, υπουργός Οικονομικών, Βουλή : Πρακτικά της συνεδρίασης της 6.5.2010, σελ. 6792)).
Όμως, η οργή του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ήταν δικαιολογημένη. Διότι, το Μνημόνιο, δεν ήταν ένα έγγραφο «έξω» από το συζητούμενο νομοσχέδιο. Ήταν παράρτημά του, ενσωματωμένο σ’ αυτό και βεβαίως, περιέχονταν στον νόμο όπως αυτός δημοσιεύτηκε στο σχετικό ΦΕΚ ανωτέρω. Και επίσης, αυτή η «προτασούλα», ότι «…το δημόσιο χρέος για το 2008 και το 2009 ήταν σημαντικά χειρότερο, από αυτό που είχε ανακοινώσει η προηγούμενη Κυβέρνηση, οδήγησε σε απώλεια εμπιστοσύνης, σε αύξηση του κόστους χρηματοδότησης και μείωση της ανάπτυξης και της απασχόλησης», ήταν όντως ένα κείμενο πολιτικής παρέμβασης εκ μέρους των δανειστών, οι οποίοι δεν είχαν κανένα δικαίωμα να αποδώσουν πολιτικές ευθύνες, και ιδίως, όταν το πώς δημιουργήθηκε το χρέος, ήταν κάτι που «επισήμως» το αγνοούσαν εκείνη τη στιγμή, ενώ, ποτέ τους δεν θέλησαν -και δεν επέτρεψαν- να γίνει αυτή η έρευνα σε βάθος. Εξάλλου, τούτοι οι δανειστές, ήταν ξεκάθαρο, πως δεν σκόπευαν την πολιτική εξουσία να την αφήσουν στα χέρια των Θεσμών της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Ειλικρινά, δεν γνωρίζω γιατί τόση συζήτηση επί ομολογημένων θεμάτων. Στο ίδιο το νομοσχέδιο που συζητούνταν στη Βουλή, υπήρχε ως Παράρτημα ΙΙ, η Δήλωση του Eurogroup της 11ης Απριλίου 2010, με την οποία, «…Η Επιτροπή, σε συνεργασία με την Ε.Κ.Τ. (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) θα αρχίσει να εργάζεται από τη Δευτέρα 12 Απριλίου με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τις Ελληνικές Αρχές σε ένα κοινό πρόγραμμα (που περιλαμβάνει ποσά και όρους, επί τη βάσει των συστάσεων που υιοθετήθηκαν από το Συμβούλιο των Υπουργών Οικονομικών – ECOFIN του Φεβρουαρίου. Παράλληλα, τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης, θα αναλάβουν τα απαραίτητα μέτρα, σε εθνικό επίπεδο, προκειμένου να είναι σε θέση να επιδώσουν άμεση βοήθεια στην Ελλάδα… Το πρόγραμμα θα καλύπτει μια περίοδο τριών ετών. Τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης είναι έτοιμα να συνεισφέρουν από την πλευρά τους 30 δις ευρώ για τον πρώτο χρόνο για να καλύψουν τις χρηματοδοτικές ανάγκες ενός κοινού προγράμματος το οποίο θα σχεδιασθεί από κοινού και θα συγχρηματοδοτηθεί από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η χρηματοδοτική στήριξη για τα απόμενα χρόνια θα αποφασισθεί με βάση τη συμφωνία για το κοινό πρόγραμμα…». Η άνω δήλωση κατέληγε : «Το Eurogroup είναι πεπεισμένο ότι οι αποφασιστικές προσπάθειες των Ελληνικών Αρχών και των Ευρωπαίων Εταίρων της θα επιτρέψουν να ξεπεραστούν οι δημοσιονομικές και διαρθρωτικές προκλήσεις της Ελληνικής Οικονομίας. Σε αυτό το πλαίσιο, το Eurogroup χαιρετίζει την εκτέλεση του προϋπολογισμού κατά τους πρώτους μήνες του τρέχοντος έτους, το οποίο καταδεικνύει ότι τα ληφθέντα μέχρι σήμερα μέτρα αποδίδουν καρπούς». (ΦΕΚ 65/6.5.2010, σελ. 1332 κι εξής).
Ώστε, με την άνω Δήλωση, πέραν της επισήμανσης της «ετοιμότητας» των «εταίρων» μας να σπεύσουν να βοηθήσουν (μέσω δανείων) την Ελλάδα, αν παραστεί ανάγκη, (ακόμα βρισκόμαστε στο «αν»), τι πιστοποιείται πέραν κάθε αμφιβολίας; Πιστοποιείται, (ακόμα και αν παραβλέψουμε όχι μόνο τις ύστερες (μετά τη ψήφιση του Πρώτου Μνημονίου) πληροφορίες, μα και τα «σημάδια» που όχι μετά αλλά και πριν τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2010 «έδειχναν» το ΔΝΤ), πέραν κάθε αμφιβολίας, ότι το «πρόγραμμα σωτηρίας» καταρτίζονταν με τη σύμπραξη «Ελληνικών Αρχών», (Ευρωπαϊκής) Επιτροπής (με τη «σύμπραξη» της ΕΚΤ) και ΔΝΤ. Και όποιος στοιχειωδώς έχει γνώση τι σημαίνει «εμπλοκή» του ΔΝΤ σε «προγράμματα σωτηρίας» ή «βοήθειας» ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε τα, τότε, δεν μένει καμιά αμφιβολία, για το ποιος είναι αυτός που επιβάλλει και τη «φιλοσοφία» (και άρα τους γενικούς στόχους μα και τις λεπτομέρειες). Κι αυτός είναι το ΔΝΤ, του οποίου η «φιλοσοφία» που με συνέπεια εφαρμόζει σε όλα τους τα «προγράμματα», είναι διάχυτη και δεσπόζουσα και στη περίπτωση του ελληνικού «προγράμματος». Βεβαίως, εδώ υπάρχει, όπως είδαμε μια ιδιαιτερότητα : ότι η Ελλάδα ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη, στις οποίες δεσπόζει η βαριά παρουσία της Γερμανίας. Ποτέ το ΔΝΤ δεν θα μπορούσε να εμπλακεί στον ζωτικό χώρο της Γερμανίας, αν η τελευταία δεν είχε σοβαρούς λόγους να του επιτρέψει αυτή του την παρουσία. Επ’ αυτού, θα μας δοθεί ευκαιρία να τοποθετηθούμε σε επόμενα τμήματα του παρόντος άρθρου.
ΙΙ
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ (ΚΑΙ ΜΑΖΙ Μ’ ΑΥΤΗ Η ΧΩΡΑ) «ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ»;
Μιας, λοιπόν, και όσα ανωτέρω εκτέθηκαν, δεν μπόρεσαν να με πείσουν ότι εξελίξεις αρνητικές για την ελληνική οικονομία, υπήρξαν οι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΙΤΙΕΣ της υπαγωγής της Χώρας στα Μνημόνια, ΠΕΡΑΝ δε τούτων, και το αναμφισβήτητο γεγονός, ότι μέσω του Μνημονιακού Καθεστώτος, υπήρξε ΚΑΙ Ο ΕΝΤΟΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΑΡΕΜΒΑΤΙΣΜΟΣ στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα της Χώρας, (εδώ έχει τη θέση του και όλη η επιχειρηματολογία περί της μετατροπής της Μνημονιακής Ελλάδας σε «πειραματόζωο»), ιδίως στο επίπεδο της λειτουργίας της ίδιας της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Ελληνικού Κράτους, με τη σειρά τους, έρχονται να ενισχύσουν τα ερωτήματά μου, γιατί είχε επιλεγεί η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου και όχι η Κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή για την επιβολή του Μνημονιακού Καθεστώτος. Το ερώτημα αυτό, είναι άσχετο από το πόσο αναγκαία ήταν τα Μνημόνια (και σε ό,τι με αφορά : καθόλου αναγκαία). Άλλωστε, οικονομικοί λόγοι, προκειμένου η Ελλάδα, να μπει σε ένα παρόμοιο καθεστώς (Μνημονιακό), ΔΕΝ έλειψαν στο σχετικά κοντινό παρελθόν. Αρκεί να θυμίσω το τέλος της δεκαετίας του 1980, όταν υπήρχαν ΟΛΑ τα δεδομένα προκειμένου να είχαμε οδηγηθεί και τότε στο ΔΝΤ. Το πιο εύκολο στην οικονομία, είναι να επιστρατεύσεις ΤΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΠΑΡΟΝΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, να τα διογκώσεις, να ρίξεις τους προβολείς πάνω τους, να αγνοήσεις κάθε άλλη επιλογή, et voilà, έχετε ένα πολύ «σοβαρό» λόγο, αν το επιθυμείτε, να καλέσετε τον όποιο διαθέσιμο «σωτήρα» να σας «σώσει», όπως π.χ., το ΔΝΤ, το πάντα ανικανοποίητο για τα πάντα! Αυτό ακριβώς έγινε και στην Ελλάδα!
Επομένως, επανέρχομαι : Γιατί επιλέχτηκε η Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου και όχι η Κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή, για την υπαγωγή της Χώρα στο Μνημονιακό Καθεστώς, ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΟΤΙ Η ΕΛΛΑΔΑ, ΗΔΗ ΕΠΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΕΙΧΕ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΝΑ ΤΕΘΕΙ ΕΚΤΟΣ ΑΓΟΡΩΝ;
Δηλαδή, ο «Τιτανικός – Ελλάς», ως προοπτική της Χώρας που πήγαινε κατ’ ευθείαν στα «βράχια», ήταν «αποκάλυψη» που αγνοούνταν ΠΡΙΝ τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου του 2009; Ή μήπως ήταν «αποκάλυψη» των μετά την 4η Οκτωβρίου του 2010 το φαινόμενο της «διαφθοράς» (που κι αυτό προβλήθηκε ως «επιχείρημα» ανάμεσα σε άλλα, στη στρατηγική κατασυκοφάντησης της Ελλάδας που κυριάρχησε μέχρι να υπαχθεί στο Μνημονιακό καθεστώς»). Με το δεδομένο ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου, ομιλούσε γενικώς πολύ και για όλα εκτός της «ταμπακιέρας», (και γνώριζε άριστα την αληθινή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας όταν έλεγε ότι «λεφτά υπάρχουν»), ενώ ο Κώστας Καραμανλής δεν μίλησε ποτέ (εξ όσων γνωρίζω) για το τι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τον οδήγησε στις πρόωρες εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, και επί πλέον, και ίσως το σπουδαιότερο, επειδή ήταν, σε σχέση με τον Γιώργο Παπανδρέου, λιγότερο ένθερμος οπαδός της Παγκοσμιοποίησης και του Νεοφιλελευθερισμού, και ίσως και λιγότερο «επιρρεπής» προς τον άνευ ορίων πολιτικό κυνισμό, ώστε να μπορούσε να παρουσιάσει ως «σωτηρία» κάτι που προφανέστατα, για κάποιον που έχει σώας τας (τουλάχιστον) πολιτικάς του φρένας, δεν ήταν παρά ένα δηλητήριο που επρόκειτο να οδηγήσει στον οικονομικό και κοινωνικό θάνατο τη χώρα και το λαό της και να υποθηκεύσει ακόμα και την εθνική της κυριαρχία και ανεξαρτησία, ΙΣΩΣ αυτοί υπήρξαν οι λόγοι, που τελικώς, επελέγη ως «χρόνος επίθεσης» της Νεοφιλελεύθερης Αθλιότητας κατά της Ελλάδας, η θητεία της διακυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου, που ομιλούσε ακόμα και περί της ανάγκης μιας «παγκόσμιας κυβέρνησης», ο ΥΣΤΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ. (Στο διαδίκτυο, υπάρχουν αρκετές αναφορές του, αναφορικά με παρόμοιες δηλώσεις του, όπως, π.χ., στο συνέδριο του «Economist» στις 29 Απριλίου 2010, όταν ανέφερε πως «χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση, παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση, και την χρειαζόμαστε γρήγορα!», ή, σε ομιλία του στις 20 Σεπτεμβρίου 2010 στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, όπου δήλωνε ότι «Οι αναπτυξιακοί στόχοι της χιλιετίας μας προκαλούν στην επεξεργασία ενός συστήματος παγκόσμιας διακυβέρνησης που θα ενδυναμώσει τους πολίτες μας ώστε να μετατρέψει τον κόσμο των ελεύθερων αγορών σε ένα κόσμο ελεύθερων ανθρώπων» https://www.omorfhzwh.gr/giorgos-papandreoy-chreiazomaste-mia-pagkosmia-diakyvernisi/). Βεβαίως το ότι ο Κώστας Καραμανλής, ως απλός βουλευτής ακολούθως, ακολούθησε μια στάση «συνεπή» προς τις επιλογές της Νέας Δημοκρατίας υπό τις επόμενες νέες τους ηγεσίες, αυτό ουδόλως αναιρεί τα όσα είχαν διαδραματισθεί προ του 2010 επί ηγεσίας του στη Νέα Δημοκρατία και επί πρωθυπουργίας του.
Όμως, χρειάζεται κάτι ακόμα για να έχουμε ένα πιο αξιόπιστο κάδρο των σχετικών εξελίξεων, διότι αν τα ανωτέρω, υπογραμμίζουν το γιατί ήταν πιο «κατάλληλη» επιλογή, ΚΑΤ’ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ, η Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, εν τούτοις, ΔΕΝ ξεκαθαρίζουν το γιατί η Κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή, και ο ίδιος ο Κώστας Καραμανλής, φαίνονταν μάλλον ξεκάθαρα, πως τελούσε υπό καθεστώς πολιτικής δυσμένειας για κάποιους.
Επομένως, είναι ανάγκη να πάμε «προς τα πίσω» στο χρόνο, και να βρούμε αν υπάρχει κάποιος εξαιρετικός «αποχρών» λόγος, ώστε η Κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή, και ο ίδιος, να είχε «στοχοποιηθεί», από ποιους και γιατί.
Και κάνοντας αυτήν την «ιστορική» αναδρομή, υπάρχουν δύο γεγονότα, τα οποία θεωρώ, ότι υπήρξαν καθοριστικά για τη πορεία της Κυβέρνησης Καραμανλή, και ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΥΠΗΡΞΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ ΤΟΥ, ΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΝΤΑΞΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ, ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΤΑΛΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΟ ΛΑΟ, ΟΤΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΤΟΥ «ΕΠΙΛΟΓΕΣ» ΕΧΟΥΝ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ, (εξ ου ΙΣΩΣ και ο άκρως τιμωρητικός χαρακτήρας των Μνημονίων), κάτι που ως «εφαρμοσμένη» πολιτική του Βερολίνου (σε βάρος της Ελλάδας), εφαρμόστηκε εκ νέου το 2015, έως ότου και τότε, «ηρεμήσουν» ένα ανήσυχο νεαρό κόμμα εξουσίας που φαντασιώνονταν ότι με το χέρι υψωμένο και τη γροθιά σφιγμένη, μια «επαναστατική ρητορική», και με μια τουλάχιστον αφελή αντίληψη ότι εφόσον στις διεθνείς σχέσεις έχεις δίκαιο το άδικο θα υποχωρήσει (έτσι απλά) μπροστά του, (τώρα γι’ αυτό το τελευταίο ως πολιτική οξύνοια τι να πω;), θα ήταν αυτά αρκετά ώστε να «τρομάξουν» το «θηρίο».
Η Κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, ΠΡΑΓΜΑΤΙ, φαίνεται πως «χαλούσε» τη γεωστρατηγική «σούπα», ΗΠΑ και Γερμανίας, τόσο στο φλέγον ζήτημα της εντάξεως των Δυτικών Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ, ώστε να ανακοπούν έγκαιρα οι όποιες «φιλοδοξίες» της Ρωσίας στο χώρο αυτό, όσο όμως, και στο εξίσου σημαντικό ζήτημα των ενεργειακών σχέσεων με τη Ρωσία. Η Κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, τόσο ως προς το πρώτο άνω ζήτημα (με το βέτο της στο Βουκουρέστι για την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, στις 2/4/2008), όσο όμως και ως προς το δεύτερο (με τις ενεργειακές συμφωνίες της -και όχι μόνο- με την Ρωσία, το 2007), αποτέλεσε τον κάρφο στα γεωστρατηγικά συμφέροντα ΗΠΑ ΚΑΙ Γερμανίας, και επομένως, για όποιον γνωρίζει στοιχειωδώς το πόσο ΑΔΥΝΑΤΟΝ είναι δύο μεγάλες Δυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ και η Γερμανία εν προκειμένω, να αφήσουν «να περάσουν έτσι», τέτοιες επιλογές από μια «σύμμαχο» Χώρα στο ΝΑΤΟ και «εταίρο» στην Ευρωζώνη, (σ’ αυτές τις περιπτώσεις, πάντα έρχεται στον «αφρό» το ζήτημα της «συμμαχικής» ή «εταιρικής» «αλληλεγγύης», όσο και αν αυτές ισχύουν à la carte και πολύ συχνά υποκριτικά), ήταν μάλλον ζήτημα χρόνου, πότε και με ποιο τρόπο θα εκδηλώνονταν η «δυσαρέσκειά» τους αυτή, που πάντως, θα είχε ως στόχο το πολιτικό ροκάνισμα του πολιτικού βίου του Έλληνα πρωθυπουργού. Και σε ό,τι με αφορά, η ερμηνεία που δίνω στις μετέπειτα εξελίξεις, συνηγορούν στο ότι είχε επιλεγεί να πληγεί η Κυβέρνησή του με πρόσχημα της οικονομία, ουσιαστικά δε, η ίδια η Χώρα και ο λαός της, να τεθούν υπό πολιτική ομηρία, ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΑ ΔΥΤΙΚΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΚΑΙ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ Σ’ ΑΥΤΑ, που έχουν ένα έντονο Ευρωπαϊκό και Νατοϊκό γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό ενδιαφέρον, μα και το ίδιο το Αιγαίο, η Ανατολική Μεσόγειος και η Κύπρος (να υπενθυμίσουμε πως σ’ αυτό το τελευταίο, η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή, παρά το ότι είχε «τελικώς» ταχθεί υπέρ του Σχεδίου Ανάν, εν τούτοις, ήταν μια στήριξη «όχι ενθουσιώδης», διότι ακόμα κι αυτό μετρά, όπως π.χ. συνέβη με τα Μνημόνια τα οποία εκθειάστηκαν από τους υποστηρικτές τους ως «ευκαιρία», ως «σωτήρια», ως «μονόδρομος», κ.λπ.). Επομένως, Κυβερνήσεις με «αγκυλώσεις» σε τέτοια εθνικά ζητήματα, όπως ένα «όνομα» (αυτό της Μακεδονίας), ή άλλες παρόμοιες, όπως π.χ. στο ζήτημα της Κύπρου, Η ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΜΜΟΝΕΣ ΕΠΙ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΘΕΜΕΛΙΩΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΠΟΨΕΙΣ «ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΚΡΑΤΩΝ», ή με θέσεις όχι ξεκάθαρες υπέρ της Νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΏΝ ΤΗΣ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΩΝ, επιβάλλεται να παραμερίζονται, εφόσον αρνούνται να προσαρμοστούν προς τον «ρεαλισμό» της «πραγματικότητας».
Με βάση την δική μου ανάγνωση των γεγονότων, πράγματι, ΠΙΘΑΝΩΣ αυτές οι δύο πολιτικές επιλογές της Κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, να ήταν εκείνες που δρομολόγησαν ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ, περιλαμβανομένης και της ένταξης της Χώρας στα Μνημόνια, μέσω των οποίων, επέβαλαν, ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ, ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ των Δανειστών (του Βερολίνου), ώστε η Ελλάδα, να μην αποτελέσει και πάλι «πόλο» αποσταθεροποίησης του «εταιρικού» και «συμμαχικού» πνεύματος, που θα πρέπει ΟΛΟΙ οι «εταίροι» και οι Ευρωπαίοι Νατοϊκοί «σύμμαχοι» να επιδεικνύουν, ιδίως οσάκις τα εθνικά τους συμφέροντα αποκλίνουν από το «κοινό» (Γερμανο)Ευρωπαϊκό συμφέρον, θυσιαζόμενοι υπέρ του τελευταίου που και «Κοινό Ευρωπαϊκό Συμφέρον» καλείται. Πρόκειται κατά την άποψή μου για μια ευλογοφανή υπόθεση, αυτή που εδώ καταθέτω, και μένει να ακουστούν και άλλες απόψεις επί του θέματος αυτού, ώστε να δούμε τουλάχιστον, πως η Κοινή Γνώμη, θα τοποθετούνταν σε ένα τέτοιο ερώτημα, σαν αυτό που έχει ήδη τεθεί στον τίτλο του άρθρου.