Η ισχυροποίηση του πολεμικού ναυτικού ως συνθήκη επιβίωσης του Ελληνισμού

Του Γεωργίου Παπασίμου

Η επιθετικότητα του νεοθωμανικού καθεστώτος Ερντογάν και η εμφάνιση της απτής απειλής για νέους εθνικούς ακρωτηριασμούς, είναι γεγονός ότι έχει ψαλιδίσει τα περιθώρια δικαιολογητικών ψελλισμάτων από τα κυρίαρχα εθνομηδενιστικά τμήματα του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού της χώρας. Παρά όμως την αναγκαστική και ενστικτώδη αντίδραση και παρά τις μέχρι τώρα προσπάθειες στοιχειώδους αυτοσυντήρησης, λόγω των βαθιών διαχρονικών παθογενειών, η χώρα δεν έχει αποκτήσει την απαιτούμενη στιβαρή και μακρόπνοη εθνική στρατηγική μέσω της οποίας θα αντιμετώπιζε μεσοβραχυπρόθεσμα την τουρκική απειλή και μακροπρόθεσμα την ίδια την επιβίωση του Ελληνισμού.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της αμφιθυμίας, που αγγίζει τα όρια της αβελτηρίας και πιθανόν μιας νέας εθνικής μειοδοσίας λόγω των κακοηθών πολλαπλών εξαρτήσεων, αποτελεί το ζήτημα της απόκτησης των τεσσάρων νέων φρεγατών του πολεμικού ναυτικού, που αποτελούν κρίσιμο στοιχείο για την εθνική κυριαρχία της χώρας στην Ανατολική Μεσόγειο, συμπεριλαμβανομένης σε αυτήν και της ικανής αποτρεπτικής αμυντικής ομπρέλας για τον Κυπριακό Ελληνισμό.
Και αυτό γιατί είναι πανθομολογούμενο ότι το Πολεμικό Ναυτικό απέναντι στους επιθετικούς τουρκικούς σχεδιασμούς της «γαλάζιας πατρίδας» και του κτισίματος ισχυρού στόλου, μέσω του οποίου επιβουλεύεται τεράστιες θαλάσσιες εκτάσεις της ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ, οφείλει να επιλέξει φρεγάτες που να του δίνουν τη δυνατότητα μιας ισχυρής δύναμης κρούσης στην ευρύτερη Λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου για τις επόμενες δεκαετίες. Φρεγάτες που να μπορούν να παράσχουν απρόσκοπτη ναυτική και αεροπορική επικοινωνία μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου προκειμένου να υλοποιηθεί για πρώτη φορά η επαρκής αμυντική ομπρέλα στον κυπριακό Ελληνισμό μέσω της ουσιαστικής υλοποίησης του ενιαίου αμυντικού δόγματος των δύο κρατικών οντοτήτων του Ελληνισμού στη Μεσόγειο.
Οι νέες αυτές φρεγάτες, για να παίξουν αυτόν τον κρίσιμο ρόλο και για να δώσουν τη δυνατότητα στο Πολεμικό Ναυτικό να κυριαρχεί στην ανοιχτή θάλασσα της Μεσογείου, πρέπει να έχουν αποτελεσματική δυνατότητα αντιαεροπορικής άμυνας περιοχής μεγάλου βεληνεκούς. Παράλληλα, να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν το αντίπαλο Ναυτικό και τα υποβρύχιά του από μεγάλη απόσταση, καθώς και να παρέχουν κάλυψη σε τυχόν απαιτούμενες επιχειρήσεις των υπόλοιπων πλοίων του Ναυτικού, των υποβρυχίων ή των χερσαίων δυνάμεων.
Με τίποτα λιγότερο από όλα αυτά δεν πρέπει να συμβιβαστεί το Πολεμικό Ναυτικό στις σημερινές κρίσιμες ρευστές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή. Και αυτό γιατί ομιλούμε για την προστασία του παρόντος και του μέλλοντος του Ελληνισμού, μέσω της αξιοποίησης των υψηλών πόρων που χρειάζονται από μία καταδυναστευμένη από τη χρεωκοπία και τα μνημόνια ελληνική κοινωνία. Οποιαδήποτε παρέκκλιση από αυτά τα κριτήρια για λόγους πολιτικών και κομματικών εξαρτήσεων από το προδήλως αναξιόπιστο και νοσηρό κομματικό σύστημα εξουσίας στη σημερινές συνθήκες, θα αποτελεί μέγιστη εθνική μειοδοσία.
Τις παραπάνω προϋποθέσεις χωρίς αμφιβολία παρέχουν μόνο οι γαλλικές φρεγάτες Belharra, που βάσει των προδιαγραφών που προτείνονται, θα έχουν το radar πολλαπλών ρόλων (4 FF AESA), τα αντιεροπορικά βλήματα ASTER 30 και τους πυραύλους επιφανείας-εδάφους SCALP Navale μεγάλου βεληνεκούς. Οι τελευταίοι μάλιστα θεωρούνται υψηλής στρατηγικής όπλα και για αυτό η Γαλλία δεν τα έχει παραχωρήσει σε άλλη χώρα. Εάν μάλιστα, αληθεύουν οι διαρροές ότι η Γαλλία, όπως έχει δείξει με τη στάση της όλο αυτό το διάστημα, προτίθεται να συνάψει και αμυντική συμφωνία με την Ελλάδα σε περίπτωση απόκτησης αυτών των φρεγατών, τότε όπως γίνεται αντιληπτό, αναβαθμίζεται σε υψηλό επίπεδο η αποτρεπτική δύναμη της χώρας λόγω της σύμπτωσης των ελληνικών και γαλλικών συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου.
Αντιθέτως, επίσης έχει αποδειχθεί ότι οι προτεινόμενες από τις Η.Π.Α. φρεγάτες τύπου MMSC σε καμία περίπτωση δεν καλύπτουν κατ’ ελάχιστο τις παραπάνω αναγκαίες προϋποθέσεις για την άμυνα της χώρας στην Ανατολική Μεσόγειο. Και αυτό, όχι μόνο γιατί παρουσιάζουν σοβαρά προβλήματα στο σύστημα πρόωσής τους και γι’ αυτό το Αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό έχει σταματήσει να τις παραλαμβάνει, ζητώντας τη δημιουργία νέου τύπου φρεγατών, αλλά κυρίως και γιατί αποτελούν πλοία που δεν μπορούν να επιχειρήσουν στην ανοιχτή θάλασσα της Ανατολικής Μεσογείου.
Έτσι, στο κρίσιμο αυτό ζήτημα για την ασφάλεια της χώρας δεν χωρά καμία έκπτωση στα δίκτυα πάσης φύσεως εξάρτησης, είτε από τις Η.Π.Α. προκειμένου να προωθήσουν τα δικά τους πλοία και παράλληλα να διατηρήσουν την γεωπολιτική εξάρτηση και μειονεξία της Ελλάδος (όπως επί δεκαετίες έχουν επιδείξει ως προς τα εθνικά μας συμφέροντα), είτε της Γερμανίας που λειτουργεί ως αφανής προστάτης της Τουρκίας.
Δεν θα πρόκειται δηλαδή για μια ακόμα λανθασμένη πολιτική εάν δεν αποκτηθούν οι Βelharra και δεν υπάρξει η ελληνο-γαλλική αμυντική συνεργασία, αλλά για συνειδητή πράξη εθνικής μειοδοσίας.