Του Γ. Λακόπουλου
Άνθρωπο του πολιτισμού τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν τον λες. Ίσως γιατί δεν είναι άνθρωπος του λαού- γήινος και ανθρώπινος σαν χαρακτήρας.
Όταν λέει σε ΑΜΕΑ για το αναπηρικό καροτσάκι του «ωραίο εργαλείο έχεις εδώ» δεν έχει συναίσθημα μέσα του. Οπότε γιατί να έχει και πολιτισμό;
Ο σημερινός Πρωθυπουργός είναι άνθρωπος ενός θερμοκηπίου. Προϊόν -αθέλητο, κατά δήλωση του- μιας οικογένειας που ασκεί κατ’ επάγγελμα την πολιτική.
Με τον πολιτισμό δεν είχαν παρτίδες στο Μητσοτακέικο, αν και η Ντόρα έκανε υπουργός ένα φεγγάρι, όχι με ιδιαίτερη επιτυχία. Η ίδια προσπαθεί να εμφανίζεται ως «κιμπάρισσα» δημιουργώντας τεχνητά νήματα επαφής με την πραγματική κοινωνία -και όχι με την κοινωνία του χρήματος που συναναστρέφεται.
Ο πατέρας τους τραγουδούσε ριζίτικα με σύντεκνους -κουμπάροι του οι περισσότεροι- στα Χανιά. Ως εκεί.
Ο Κυριάκος δεν έχει δώσει ως τώρα στοιχεία της πολιτιστικής του ταυτότητας. Ποια σχέση έχει με τις τέχνες; Η σπουδή με το στρατιωτικό ελικόπτερο για να προλάβει τον Λιγνάδη, δεν υποδηλώνει σχέση με το θέατρο.
Δεν ξέρουμε ποια μουσική ακούει, αν τραγουδάει και αν χορεύει, την αισθητική του και τις ευαισθησίες του – αν έχει..
Ψιλοξενέρωτος δείχνει. Μόνο ότι διαβάζει είναι γνωστό, αλλά ότι διαβάζει πάλι με τα λεφτά έχει να κάνει.
Πέρασε τη ζωή του μέσα σε επιλεγμένες εκπαιδευτικές κάψουλες και σε «ντίλινγκ ρουμς» τραπεζών. Εκεί ο πολιτισμός είναι αχρείαστη πολυτέλεια. Εκτος από καμία πληρωμένη εμφάνιση στην όπερα.
Από μια άποψη και μόνο η επιλογή της Μενδώνη για το υπουργείο Πολιτισμού, δείχνει την απόσταση του Πρωθυπουργού από την υψηλή νοηματική της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Αυτό επιτρέπει σε στρατηγούς να αναθέσουν την εκτέλεση- κυριολεκτικά- του εθνικού ύμνου στην Ακρόπολη, από μια πρώην παίκτρια σε ριάλιτι. Όπως επιτρέπει και το τσιμέντωμα της- της Ακρόπολης, όχι της παίκτριας.
Ωστόσο ο Μητσοτάκης δεν είναι μόνος του. Δίπλα του υπάρχει ένα πολυπληθές επιτελείο πολιτικού μάρκετινγκ που αποφασίζει για το «φαίνεσαι» και τον σκηνοθετεί αναλόγως κάθε φορά.
Σ’ αυτό το επιτελείο οφείλουμε την κακογουστιά του Ζαππείου στο οποίο κλήθηκε να άδει μια νέα τραγουδοποιός του συρμού. Με καλλιτεχνικές επιδόσεις διόλου συμβατές με το πολιτικό περιεχόμενο της ημέρας.
Η Μόνικα Χριστοδούλου βρέθηκε σε ένα πιάνο να μην καταλαβαίνει και η ίδια τον σκοπό της παρουσίας της. Και να κακοποιεί το μήνυμα της επετείου.
Κάποιοι -έγραψαν ότι ήταν η απάντηση του Μεγάρου Μαξίμου στον… Μιθριδάτη. Και αυτό μας πάει στα παλιά.
Προς τα τέλη της δεκαετίες του ‘70 η ΝΔ σε διαρκή αποδιάρθρωση- ειδικά μετά την επιλογή του ιδρυτή της να την εγκαταλείψει για την προεδρία- βίωνε την απομόνωση της από την κοινωνία και την καλλιτεχνική δημιουργία όπου είχε κράτος και βασίλειο η Δημοκρατική Παράταξη.
Ο Καραμανλής διέσωζε προσωπικά το προφίλ του, περιστοιχιζόμενος από τον Χατζηδάκι, τον Χορν και κατά καιρούς τον Μινωτή, τη Μούσχουρη και τη Συνοδινού. Το κόμμα όμως έπρεπε να βρει τους δικούς του καλλιτέχνες.
Το σκανάρισμα απέδωσε -εκτός από τη Βουγιουκλάκη, που θεωρούνταν ανέκαθεν «δική τους»- τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς, τη Μπέσυ Αργυράκη, τον Πασχάλη και τον Δάκη. Η προσπάθεια να «μαντρώσουν» και τον Ξαρχάκο ατύχησε.
Η προδικτατορική καλλιτεχνική δημιουργία, η συνέχιση της στην παρανομία της χούντας και η μεταπολιτευτική άνοιξη δεν μπορούσαν να χωρέσουν «δεξιούς» του θεάματος.
Με τους «ποπ» της εποχής πορεύτηκε ΝΔ για μερικά χρόνια. Πρωτες φίρμες στα φεστιβάλ της ΟΝΝΕΔ.
Οσο για την σημερινή «γαλάζια νεολαία», αρκεί να δει κανείς τις αφίσες της για τα παρτι που οργανώνουν στα πανεπιστήμια: υποκουλτούρα.
Η Μόνικα ως επικοινωνιακή επιλογή σύγχρονης «γαλάζιας κουλτούρας» προστίθεται σ’ αυτή την αλυσίδα.
Ότι κάποιοι σκέφθηκαν ότι θα μπορούσαν να την πλασάρουν σα να ήταν η Αλεξίου σε μια εκδήλωση κύρους είναι ακριβώς σαν την προσπάθεια να πλασάρουν τον Κυριάκο σαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Από το anoixtoparathyro.gr