(1 Ιανουαρίου 1981)-REQUVIEM ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ;
(Επιλεγμένα αποσπάσματα από το βιβλίο «Ανάλυση της Ελληνικής Οικονομίας» Β’Εκδοση 1981 σσ.468-9) Μ.Νεγρεπόντη-Δελιβάνη (με τη συνεργασία Βάσως Πορταρίτου-Κρεστενίτη)
Η ιδέα της προσχώρησης της Ελλάδας στην ΕΟΚ ήταν, όντως, πολύ ελκυστική στη δεκαετία του ‘80. Ωστόσο, η είσοδός της ως πλήρες μέλος ήταν πρόωρη και όπως αποδεικνύεται, εκ των υστέρων, ατυχής, και εξαιρετικά επικίνδυνη. Αντιθέτως, η σοφή λύση θα ήταν η χώρα μας να παραμείνει ως συνδεδεμένο μέλος της ΕΟΚ, ως το 1985,και στο διάστημα αυτών των 5 ετών να εντατικοποιήσει τις προσπάθειές της εξυγίανσης της οικονομίας της και κυρίως ομαλοποίησης της οικονομικής της διάρθρωσης, όπως προτείναμε στο παραπάνω σύγγραμμα.
«Δε σκεφθήκαμε όμως αρκετά ή μάλλον με κάποια επιπολαιότητα απορρίψαμε μια τρίτη εναλλακτική λύση εκτός από τις δύο «μέσα και έξω». Και αυτό γιατί αποδώσαμε υπερβολική σημασία στις αναμονές αποτελεσμάτων που θα είχαμε από την ένταξη, όπως τη δυνατότητα να ακούγεται και η φωνή μας στον καθορισμό της πολιτικής της ΕΟΚ…….»
«Δεν θελήσαμε να καταλάβουμε ότι το συμφέρον μας είναι να γίνουμε τακτικό μέλος της Κοινότητας μόνο αφού θα έχουμε προχωρήσει αρκετά στην εξυγίανση της οικονομικής μας διαρθρώσεως. Γιατί η ένταξή μας στην ΕΟΚ μηδενίζει τις ελπίδες για μια ορθολογική αντιμετώπιση των εσωτερικών οικονομικών μας προβλημάτων. Και γιατί τα οποιαδήποτε οφέλη, που θα μπορούσε να μας εξασφαλίσει η ένταξη, δεν θα αντιστάθμιζαν ποτέ την οριστική απώλεια της δυνατότητας εξυγιάνσεως της οικονομίας. Αυτή θα έμενε (θα μείνει) πάντα στο περιθώριο των αναπτυγμένων οικονομιών.
«Γι’ αυτό θα λέγαμε ως «θεωρητικοί» πάντοτε, ναι στην ένταξη γιατί εκεί ανήκουμε και εκεί είναι το μέλλον μας. Όχι, όμως, αμέσως….γιατί απλούστατα δεν είμαστε έτοιμοι και δεν μας ικανοποιεί καθόλου ο ρόλος που μας προσφέρεται αυτή τη στιγμή: δηλαδή του επίσημου τακτικού μέλους της Κοινότητας αμέσως, που ισοδυναμεί με τον εσαεί παρακατιανού συγγενή. Έχουμε στη διάθεσή μας ακόμη πέντε χρόνια και μέσα σ’αυτά είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε όλες τις απαραίτητες θυσίες, και είμαστε βέβαιοι ότι οι θυσίες μας αυτές θα δώσουν στο τέλος μια οικονομία που να στηρίζεται στις δικές της δυνάμεις και να μπορεί να σταθεί, όσο και αν είναι μικρή, ως πραγματικά ισάξιο μέλος της Κοινότητας. Όμως το χρονικό διάστημα ως το 1985 μας είναι πολύτιμο και δεν θα έπρεπε να χάσουμε ούτε μια μέρα ως τότε.
Αυτή θα έπρεπε να είναι η στάση μας απέναντι στην Κοινότητα και οι όποιες δυνατότητες πειθούς και διαπραγμάτευσης θα έπρεπε να είχαν κατευθυνθεί προς την προσπάθεια διευθετήσεως, υπέρ ημών, όλων των λεπτομερειών που θα διέπουν αυτή την πολύτιμη και αποφασιστική μεταβατική περίοδο»