Το μήνυμα της Αλωσης: Η απελευθέρωση της Κωνσταντινούπολης πρέπει να είναι υπέρτατος στόχος.
Η Βασιλεύουσα έπεσε την 29η Μαΐου 1453 στα νύχια της μάστιγας της Ασίας, στους Τούρκους. Ο πολιτισμός δεν νικά πάντα τη βαρβαρότητα. Μπορεί να ηττηθεί κατά κράτος, η φλόγα του να σβήσει και, εκεί όπου κυριαρχούν η αρμονία και το φως της ελευθερίας, να δεσπόσουν το σκοτάδι και η δυσαρμονία της τυραννίας.
Το 1453 ήταν μια χρονιά «ορόσημο», η οποία ήλθε ως φυσική συνέπεια αιώνων παρακμής. Ηταν μια καταστροφή άνευ προηγουμένου, με το πικρό άγγελμά της να έχει γίνει ήδη από το 1071, όταν η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ηττήθηκε από τους Σελτζούκους στη μάχη του Μαντζικέρτ. Το Βυζάντιο, μπροστά στο οποίο η τωρινή αμερικανική αυτοκρατορία φαντάζει σαν κρατίδιο, αποψιλώθηκε από τις δυνάμεις του και στο τέλος κατέρρευσε σε δύο φάσεις και θανατώθηκε με δύο αλώσεις: μία από τους Δυτικούς το 1204, που πραγματοποίησαν το πλιάτσικο της χιλιετίας, και μία από τους Τούρκους.
Το μήνυμα από αυτή τη μαύρη κηλίδα στην Ιστορία μας είναι ότι ποτέ δεν πρέπει ο Ελληνισμός, όποια μορφή συγκρότησης κι αν έχει και όπως κι αν εκδηλώνεται ως πολιτισμική και γεωπολιτική οντότητα, να ποντάρει σε τρίτες δυνάμεις. Οποτεδήποτε στηρίξαμε ελπίδες σε ξένους για να ρυθμίσουμε εσωτερικά ή και εξωτερικά ζητήματα εγγράψαμε ζημιές κατά πολύ βαρύτερες από τα οφέλη, τα οποία προσδοκούσαμε να έχουμε. Συνήθως, αυτό που αποκαλούμε «Δύση» μάς αφαιρεί δυνάμεις και πόρους, και έρχεται η εξ Ανατολών λαίλαπα και αποτελειώνει τη βρόμικη δουλειά.
Επίσης, ένα δίδαγμα από αυτή την αγιάτρευτη πληγή της Αλωσης του 1453 είναι ότι η Ιστορία μας, ουσιαστικά, καθοδηγείται από τα μεγάλα πολεμικά γεγονότα. Τα υπόλοιπα προκύπτουν ως δευτερεύουσες συνέπειες όσων διαδραματίζονται στα πεδία των μαχών.
Ο συλλογικός βίος της Ελλάδας πρέπει να είναι προσανατολισμένος στην ανάπτυξη της πολεμικής μηχανής μας και τη διασφάλιση του αξιόμαχου των Ενόπλων Δυνάμεων. Μόνο έτσι, κάποτε, θα μπορέσουμε να τιμήσουμε και να δικαιώσουμε την επική, πέρα από τα όρια του θρύλου, θυσία του τελευταίου μας αυτοκράτορα, του Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλαιολόγου.