ΜΕΡΙΚΑ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΜΕΤΡΙΟΠΑΘΩΝ ΤΚ, ΑΠΟ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΚ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΜΤ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΜΙΤ.
OI ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΦΙΟΖΟΥ ΝΟΝΟΥ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ .. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΙΣ ΠΑΣΙ ΓΝΩΣΤΕΣ ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΟΥΣ …..
Ο Σεντάτ Πεκέρ, που μας κάνει αποκαλύψεις τώρα με τα βίντεο, λέει ότι το 1996 η συμμορία του Μεχμέτ Αγάρ τον επισκέφτηκε και του ζήτησε έναν γερό εκτελεστή για έναν «προδότη της πατρίδας» που θα δολοφονείτο στην Κύπρο. Και εκείνος τους πρότεινε τον αδελφό του γι’ αυτό. Αλλά στο τέλος δεν σκότωσε ο αδελφός του τον Κουτλού Ανταλί, λέει. Αυτή τη δουλειά την έκανε μια άλλη ομάδα συνδεδεμένη με αυτούς εδώ. Κοντολογίς, μάθαμε από πρώτο χέρι ότι η δολοφονία σχεδιάστηκε στην Τουρκία. Δολοφόνησαν τον Κουτλού Ανταλί λέγοντας ότι «θα πουλήσει την πατρίδα στους Ελληνοκύπριους», λέει. «Με τέτοια πράγματα γέμιζαν εμάς τους νέους», λέει ο Σεντάτ Πεκέρ.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ.
Η δολοφονία των Τ/κ Χικμέτ και Γκιουργκάν από την ΤΜΤ το 1962
ΕΝΑ από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα, που έγιναν στην Κύπρο κατά τα πρώτα χρόνια της Κυπριακής Δημοκρατίας, ήταν και η δολοφονία των Τουρκοκυπρίων δικηγόρων, πολιτικών και δημοσιογράφων Αϊχάν Χικμέτ και Αχμέτ Γκιουργκάν. Το έγκλημα διαπράχθηκε από τουρκικούς σοβινιστικούς κύκλους, επί κεφαλής των οποίων ήταν ο Ραούφ Ντενκτάς, ιθύνων νους και της τουρκοκυπριακής τρομοκρατικής Οργάνωσης ΤΜΤ (Τουρκική Οργάνωση Αντιστάσεως), η οποία οργανωμένα υποδαύλιζε το μίσος μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και συστηματικά προωθούσε τη διχοτόμηση της Κύπρου. Ο Χικμέτ, 33 χρονών, ήταν Γ.Γ. του «Τουρκικού Λαϊκού Κόμματος Κύπρου» και ιδιοκτήτης της τ/κ εφημερίδας «Τζουμχουριέτ» (Δημοκρατία), ενώ ο Γκιουργκάν, 38 χρονών, ήταν εκ των ιδρυτών του ίδιου κόμματος και αρχισυντάκτης της «Τζουμχουριέτ». Οι δολοφονηθέντες ανήκαν στην Αριστερά..
Η ΔΙΠΛΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ διαπράχθηκε στην τουρκική συνοικία της Λευκωσίας το βράδυ της Δευτέρας 23ης Απριλίου 1962. Του μεν Γιουργκάν γύρω στις οκτώ και του Χικμέτ γύρω στις δύο το πρωί της επομένης. Ο πρώτος πυροβολήθηκε από ενεδρεύοντες δολοφόνους την ώρα που επέστρεφε στο σπίτι από το γραφείο του. Δέχτηκε βροχή σφαιρών με αυτόματα όπλα από κοντινή απόσταση, την ώρα που κατέβαινε από το αυτοκίνητό του, που μόλις το είχε σταθμεύσει στο γκαράζ. Κατά ειρωνεία της τύχης, η σύζυγός του Ισμέτ εξέλαβε τους πυροβολισμούς σαν ρίξιμο πετρών και δεν βγήκε έξω. Έμαθε για τη δολοφονία του συζύγου της στις τέσσερεις το πρωί της επομένης, όταν πήγαν στο σπίτι της για να αναγγείλουν στον Γκιουργκάν τη δολοφονία του Χικμέτ αξιωματικοί της Αστυνομίας, οι οποίοι βρέθηκαν μπροστά στο αποκρουστικό θέαμα του νεκρού Γκιουργκάν πεσμένου στο τιμόνι!
Ο Αχμέτ Γκουργκάν δέχτηκε τις δολοφονικές σφαίρες καθήμενος στο τιμόνι του αυτοκινήτου του.
Ο Αϊχάν Χικμέτ νεκρός στο κρεβάτι του.
Στις 24 Μαΐου 1958, ένας Τουρκοκύπριος, μέλος αριστερής οργάνωσης, πυροβολήθηκε και μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου κοντά σε τέμενος στη Λευκωσία. Η δολοφονία του ήλθε μετά από απόπειρα δολοφονίας άλλου Τουρκοκύπριου αριστερού στις 22 Μαΐου. «Υποψιαζόμαστε και έχουμε κάποια στοιχεία που επιβεβαιώνουν ότι οι εξτρεμιστές εθνικιστές Τούρκοι θέλουν να δημιουργήσουν μια κυριαρχία τρόμου… Με άλλα λόγια, η τουρκική τρομοκρατική οργάνωση φαίνεται ότι προβαίνει στις δολοφονίες αυτές εκ προμελέτης και εν ψυχρώ, για να προβάλει τη δύναμή της και την αποφασιστικότητά της να επιβάλει λογοκρισία στην τουρκική κοινότητα, στο ίδιο πρότυπο που έκανε η ΕΟΚΑ με τους Έλληνες», (Σερ Χιου Φουτ προς Υπ. Αποικιών 25.5.1958). Σε άλλη έκθεση της Βρετανικής Μυστικής Υπηρεσίας Πληροφορίων, παράρτημα Κύπρου, ημερ. 7 Ιουνίου 1958, καταγράφτηκε το εξής πόρισμα: «… Τουρκοκύπριοι εξτρεμιστές έχουν στο παρελθόν διαπράξει δολοφονίες Ελληνοκυπρίων, αλλά η πρόσφατη βία της ΤΜΤ εναντίον μελών της δικής τους κοινότητας είναι νέο και δυσάρεστο στοιχείο. Είναι εμφανές ότι αυτή η αποφασισμένη ένοπλη τουρκοκυπριακή τρομοκρατική οργάνωση έχει τώρα – σίγουρα στις πόλεις – επιβάλει την πυγμή της πάνω στους Τουρκοκυπρίους τόσο αποτελεσματικά όσο η ΕΟΚΑ πάνω στους Ελληνοκυπρίους…».
Σε έκθεση ημερ. 6 Ιουνίου 1958, γράφτηκε πως η ΤΜΤ έχει τρομοκρατήσει ολόκληρη την τουρκική κοινότητα με τις δολοφονίες Τούρκων υποστηρικτών της Αριστεράς. Σε φυλλάδιό της αριθμός 213/58, η οργάνωση ανακοίνωσε πως «Η ΤΜΤ έχει περάσει στη δράση και άρχισε να απονέμει την ποινή του θανάτου στους προδότες της πατρίδας, οι οποίοι, αφού αγνόησαν τις προειδοποιήσεις, ένοιωσαν ικανοποίηση να υπηρετήσουν τους Κόκκινους»…
«Τις πρωινές ώρες της 29ης Μαΐου 1958, ακόμα ένας Τούρκος αριστερός, ο Ahmet Yahya, βρέθηκε δολοφονημένος στο κρεβάτι του στη Λευκωσία. Ο φονευθείς είχε δώσει για δημοσίευση άρθρο του στις τοπικές εφημερίδες, αποκηρύσσοντας τις αριστερές του διασυνδέσεις και στην πραγματικότητα δημοσιεύθηκε την επομένη του θανάτου του.
Στις 07.30 της 22ας Μαΐου 1958, ο Αχμέτ Σατί Ερκούρτ, ένας πολύ γνωστός Τούρκος αριστερός ηγέτης, στεκόταν με την σύζυγό του έξω από το σπίτι του στη Λευκωσία περιμένοντας ταξί, όταν τρεις νεαροί τον πυροβόλησαν. Αμφότεροι (ο ίδιος και η σύζυγός του) τραυματίστηκαν ελαφρά.
Το βράδυ της 27ης Μαΐου 1958, άλλος Τουρκοκύπριος, ο Απτουραχμάν Τζεμάλ, υποτιθέμενος υποστηρικτής της Αριστεράς, πυροβολήθηκε και τραυματίστηκε στη Λευκωσία. Λίγο μετά τον πυροβολισμό, ένας Τούρκος επικουρικός βρέθηκε με ένα πιστόλι και σφαίρες… Άλλος Τουρκοκύπριος επίσης βρέθηκε κοντά στη σκηνή του εγκλήματος με πιστόλι και σφαίρες. Οι αστυνομικές έρευνες βρήκαν ακόμα δύο πιστόλια και ποσότητα σφαιρών…
Η ΤΜΤ στο φυλλάδιό της 213/58 είχε δώσει προειδοποίηση, ότι η οργάνωση θα προέβαινε σε τέτοια δράση εναντίον Τούρκων Αριστερών, εκτός και αν αυτοί αποκήρυτταν τις αριστερές τους διασυνδέσεις μέσω του τοπικού Τύπου. Μέχρι τις 31 Μαΐου 1958, 87 μέλη της τουρκικής κοινότητας είχαν δημοσιεύσει τέτοιες αποκηρύξεις και σε κάποιες περιπτώσεις δημοσίευσαν και τις φωτογραφίες τους, για να γλιτώσουν από επιθέσεις.
Τούρκοι, μέλη της Συντεχνίας ΠΕΟ απέσυραν την υποστήριξή τους και ταυτόχρονα οι Τούρκοι εργάτες της εταιρείας κατασκευής υποδημάτων Μπάτα, ανακοίνωσαν ότι απέσυραν τη συμμετοχή τους στη Συντεχνία υποδηματοποιών και τη μετέφεραν στην Ανεξάρτητη Τουρκική Συντεχνία.
Σύμφωνα με πληροφορία που λήφθηκε στις 23 Μαΐου 1958, η ΤΜΤ πήρε διαταγή να εξουδετερώσει ορισμένους «ύποπτους προδότες», περιλαμβανομένων και Κομμουνιστών, πριν η κυβέρνηση της Α. Μεγαλειότητος ανακοινώσει την πολιτική της στο Κυπριακό. Ο στόχος είναι να τρομοκρατηθεί η τουρκοκυπριακή κοινότητα και να υποστηρίζει πλήρως την ΤΜΤ…
Ο Δρ Κουτσιούκ του κόμματος «Η Κύπρος είναι Τουρκική» και ο Ραούφ Ντενκτάς, πρόεδρος της Κυπριακής Ομοσπονδίας Τουρκικών Οργανώσεων, έφυγαν αεροπορικώς για την Άγκυρα στις 23 Μαΐου 1958… Υπάρχουν έντονοι ψίθυροι ότι η τουρκική κυβέρνηση θα δεχθεί προτάσεις για λύση που θα προτείνει η βρετανική κυβέρνηση, αλλά οι δύο αντιπρόσωποι της Κύπρου υποστηρίζουν μόνον τη διχοτόμηση.
Στις 24 Μαΐου 1958, ποσότητες πυρομαχικών βρέθηκαν σε ταχυδρομικά κιβώτια στη Λευκωσία. Όλα είχαν υβριστικές επικέτες πάνω τους εναντίον του κυβερνήτη. Όλα προερχόντουσαν από την ΤΜΤ.
Το βράδυ της 30/31ης Μαΐου 1958, κάποιοι μπήκαν στο τουρκικό δημοτικό σχολείο Λάρνακας, και κατέστρεψαν το πορτραίτο του Βασιλιά Γεώργιου του VI. Γράφτηκαν συνθήματα της ΒΟΛΚΑΝ στους τοίχους.
Φυλλάδιο της ΤΜΤ αριθμός 203/58 προειδοποιούσε τους Τουρκοκυπρίους να είναι έτοιμοι για δράση. Ισχυριζόντουσαν στο φυλλάδιο ότι « η νήσος θα πνιγεί στη φωτιά και στο αίμα την πρώτη μέρα αυτο-κυβέρνησης, που θα σημαίνει την εξαφάνισή μας».
(Την έκθεση ημερ. 4.6.1958 υπογράφει ο H. Kιrkman A/Asp. For Asst. Chief Constable, Special Branch).
«Τούρκοι χούλιγκαν»
Τηλεγράφημα Σερ Χιου Φουτ ημερ. 4 Ιουνίου 1958, προς τον Υπ. Αποικιών έλεγε:
«Τούρκοι χούλιγκαν έχουν αυξήσει τις δραστηριότητές τους τις περασμένες μια – δύο εβδομάδες και το περασμένο Σάββατο διοργάνωσαν διαμαρτυρίες και έσκισαν αγγλικές επιγραφές. Αυτά ακολούθησαν τους φόνους της ΤΜΤ αριστερών Τούρκων και την αύξηση των φυλλαδίων της ΤΜΤ με τους πλέον βίαιους όρους, και όλα δείχνουν ότι οι Τούρκοι ετοιμάζονται για περισσότερη βία και αυτή ίσως να λάβει χώρα πριν από την ανακοίνωση πολιτικής από τη βρετανική Βουλή.
Στις 12 Ιουνίου θα έχουμε την προγραμματισμένη παρέλαση για τα γενέθλια της Βασίλισσας στην πλατεία… Ο Κουτσιούκ πρόσφατα άλλαξε τ΄ονομα της πλατείας σε Πλατεία Ταξίμ. Πιστεύουμε ότι πιθανόν να αποπειραθούν κάποιοι Τούρκοι να επέμβουν στην παρέλαση, όμως τόσο εγώ όσο και ο Στρατηγός Κέντριου, που συμφωνεί μαζί μου, λέμε ότι δεν πρέπει να ακυρώσουμε την παρέλαση γι’ αυτόν το λόγο. Θα πάρουμε όλα τα μέτρα να αποφύγουμε ανωμαλίες… ΄Ισως όμως να αναγκαστούμε να ακυρώσουμε μόνο αν τα στρατεύματά μας χρειαστούν για άλλες επείγουσες υπηρεσίες».
Στις 22 Μαΐου 1958, οι Δρ Κüçük και Denktaş ταξίδεψαν στην Άγκυρα για επαφές. Εκείνη έμελλε να είναι και η μέρα που οι κάννες των όπλων θα στρέφονταν κατά των αριστερών Τουρκοκυπρίων. Πρώτος δέχθηκε τα πυρά ο πρόεδρος του Τουρκικού Κλάδου της ΠΕΟ Ahmed Sadi Erkurt, ο οποίος κατάφερε να διασωθεί με τραύματα. Δύο ημέρες αργότερα, στις 24 Μαΐου, δολοφονήθηκε ο διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας İnkılâpçı Fazıl Önder. Ο Δρ Küçük, μπροστά στο ενδεχόμενο η ΤΜΤ να αποκαλυφθεί ως υπεύθυνη για τις δολοφονίες, θα ισχυριζόταν ότι η τουρκοκυπριακή οργάνωση δεν αποτελούσε «άντρο δολοφόνων», αλλά «οργάνωση που προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες». Ο Tremeşeli, στέλεχος των ομάδων κρούσης της ΤΜΤ, αναφέρει σχετικά: «Αυτοί που δολοφονούσαν ήταν φανατικοί και η ΤΜΤ δεν είχε καμιά σχέση με τέτοια φανατικά στοιχεία». Ο δε Denktaş, σε σχετική ερώτηση που του υποβλήθηκε στο δικαστήριο, θα απαντούσε «διπλωματικά»: «Αφ’ ης στιγμής η ΤΜΤ δεν δήλωσε ότι αυτή τα διέπραξε, τότε δεν τα διέπραξε».
Σχέδιο της TMT. Ο Denktaş, επαναφέροντας διαρκώς αυτές τις θέσεις, διατεινόταν ότι η TMT δεν ευθυνόταν για τα βίαια γεγονότα τής εν λόγω περιόδου. Ενδεικτικό παράδειγμα των θέσεών του ήταν τα όσα υποστήριξε μεταγενέστερα σε σχετική συνέντευξη: «Ιδρύσαμε την ΤΜΤ και οι προκηρύξεις άρχισαν να κυκλοφορούν. Η πρώτη προκήρυξη έλεγε: “Η Volkan διαλύθηκε”, όμως μέχρι να καταφθάσουν οι [Τούρκοι] αξιωματικοί συνέβησαν πολλά. H TMT δεν εξουσιοδοτήθηκε από κανέναν και δεν γνώριζε τίποτα. Όλα αυτά έγιναν χωρίς εμείς, οι τρεις ιδρυτές, να έχουμε ενημερωθεί. Έγιναν σκοτωμοί, πυρπολήσεις καταστημάτων, και δεν ξέρω τι άλλο… Δεν υπήρχε καμιά εμπλοκή της ΤΜΤ σε όλα αυτά».
Ωστόσο, τα διαθέσιμα στοιχεία τεκμηριώνουν ότι οι δολοφονίες των αριστερών εργατών σχεδιάστηκαν από την ΤΜΤ, η οποία ανέλαβε επισήμως και την ευθύνη. Αυτό αποκαλύπτουν και οι προκηρύξεις της οργάνωσης. Πειστικό παράδειγμα αποτελεί η προκήρυξη της ΤΜΤ στις 26 Μαΐου 1958, με την οποίαν αναλάμβανε την ευθύνη για τις δολοφονίες, εξαπολύοντας παράλληλα απειλές για ενέργειες «οι οποίες θα συνεχιστούν, ώστε να εκκαθαριστούν οι κομμουνιστές προδότες της πατρίδας».
Με την εν λόγω προκήρυξη, η ΤΜΤ γνωστοποιούσε, επίσης, ότι «θέτει σε εφαρμογή τη θανατική ποινή για τους προδότες της πατρίδας και υπηρέτες των Κόκκινων». Συγχρόνως, διασαφηνιζόταν ότι όλοι όσοι επιχειρούσαν τη διάσπαση και αποδυνάμωση της εθνικής ενότητας «θα τουφεκίζονταν στο κεφάλι» και τονιζόταν ότι «οι Ahmed Sadi και Fazıl Önder, τους οποίους χρησιμοποίησαν οι προδότες κομμουνιστές λακέδες, έλαβαν την τιμωρία που τους άρμοζε».
Η ΤΜΤ, επεκτείνοντας τις απειλές «στους πουλημένους συντρόφους τους οι οποίοι θα τιμωρηθούν κατά παρόμοιο τρόπο», παράλληλα ξεκαθάριζε ότι παρόμοιο τέλος θα είχαν και όσοι συμμετείχαν στην κομμουνιστική προπαγάνδα σε οποιοδήποτε μέρος του νησιού. Η οργάνωση διατράνωνε ότι «όσοι αποχωρούν από την ΠΕΟ γλιτώνουν μεν από το κομμουνιστικό δηλητήριο» και με δημόσια δήλωση στις εφημερίδες θα συγχωρούνταν, ωστόσο θα συνέχιζαν να βρίσκονται υπό παρακολούθηση και «στην περίπτωση που γίνει αντιληπτή η παραμικρή ύποπτη συμπεριφορά θα εκτελεστούν».
Συγχρόνως, οι ομάδες κρούσης καλούνταν να βρίσκονται «σε ετοιμότητα». Μετά τον ισχυρισμό ότι «όσοι εκτελέστηκαν από την οργάνωσή μας είναι προδότες της πατρίδας και οι μεγαλύτεροι εχθροί του τουρκικού λαού», η οργάνωση απευθυνόταν προς την τουρκοκυπριακή κοινότητα απαιτώντας να μη διαρρέουν πληροφορίες σχετικά με τις δολοφονίες ή την οργάνωση, και να μην γίνεται λόγος γι’ αυτά τα ζητήματα. Για την ΤΜΤ, μια τέτοια ενέργεια [η αναφορά σε αυτά τα θέματα] ισοδυναμούσε με προδοσία έναντι της πατρίδας.
Στις 27 Μαΐου, μια μέρα μετά τη δημοσίευση της ανακοίνωσης της ΤΜΤ, οι Abdurrahman Candaş και Mustafa Ali, ιδιοκτήτες του εργαστηρίου ραπτικής Pırlanta Dikimevi, δέχθηκαν ένοπλη επίθεση, γιατί ήταν «κομμουνιστές». Κατόρθωσαν να γλιτώσουν χωρίς να τραυματιστούν. Η εφημερίδα Halkın Sesi επιχείρησε να επιρρίψει την ευθύνη για την επίθεση στους Ελληνοκυπρίους, αναφέροντας ότι «στο μέρος όπου διαπράχθηκε η επίθεση βρέθηκε ένα φυλλάδιο με τη λέξη ΕΟΚΑ». Στις 29 Μαΐου ο αριστερός Τουρκοκύπριος κουρέας Ahmet Yahya δολοφονήθηκε στο σπίτι του καθώς κοιμόταν.
O Ahmet Yahya φονεύθηκε, παρά το γεγονός ότι, μία μέρα πριν, προχώρησε σε δήλωση στις εφημερίδες με την οποία γνωστοποιούσε ότι δεν διατηρούσε οποιαδήποτε σχέση με τις ελληνοκυπριακές συντεχνίες. Προφανώς, οι δολοφόνοι δεν είχαν λάβει γνώση για τη σχετική δήλωση. Την επομένη, η αγγελία θανάτου του δημοσιεύθηκε στον Τύπο δίπλα από την ανακοίνωση αποχώρησής του από τις ελληνοκυπριακές συντεχνίες.
Σε μιαν άλλη προκήρυξη της ΤΜΤ, η οποία κυκλοφόρησε στις 31 Μαΐου 1958, αναφερόταν ότι «οι ομάδες κρούσης μας σκότωσαν άλλον έναν προδότη, ο οποίος δεν ήταν πραγματικός Τούρκος». Δίνονταν διαβεβαιώσεις ότι οι εκτελέσεις προδοτών θα συνεχίζονταν και στο μέλλον και ότι στο παρόν στάδιο θα τους δινόταν μια τελευταία ευκαιρία.
Υπό τον τίτλο «Τελευταία Προειδοποίηση» δίνονταν οδηγίες για αναστολή της δράσης των ομάδων κρούσης μέχρι τις 10 Ιουνίου, ώστε μέσα σε διάστημα δέκα ημερών να πειστούν όσοι περιλαμβάνονταν στις «λίστες προδοτών» να προβούν στις απαραίτητες ενέργειες προκειμένου «να αλλάξουν τη γνώμη της κοινότητας σχετικά με το πρόσωπό τους και να συμπορευθούν μαζί μας». Η ανακοίνωση κατέληγε με την προειδοποίηση ότι «όλοι όσοι εμποδίζουν τον αγώνα μας για ελευθερία, θα πεθάνουν».
Μολονότι η ΤΜΤ δήλωνε πως «δίνει προθεσμία και μια ευκαιρία στους προδότες» μέχρι τις 10 Ιουνίου, στις 5 Ιουνίου 1958 επιτέθηκε κατά του στελέχους του διοικητικού συμβουλίου της Συντεχνίας Οικοδόμων Hasan Ali. Η Halkın Sesi θα ανάγγελλε την είδηση ως εξής: «Ο Hasan, ο οποίος κατηγορήθηκε ως προδότης της πατρίδας και μέλος του ΑΚΕΛ, υπέστη τραύματα σε διάφορα μέρη του σώματός του».
Στις 30 Ιουνίου 1958 δολοφονήθηκε με πυροβολισμό ο κουρέας Ahmet İbrahim με το αιτιολογικό ότι μιλούσε υπέρ της δυνατότητας συμβίωσης Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Λίγες μέρες αργότερα, στις 3 Ιουλίου 1958, ο Τουρκοκύπριος Arif Hulusi Barudi δέχθηκε ένοπλη επίθεση, από την οποία γλίτωσε χωρίς να τραυματιστεί.
Σε ένα κλίμα συνεχιζόμενων επιθέσεων και δολοφονιών, οι Τουρκοκύπριοι εργάτες, μέσω αγγελιών στις εφημερίδες, δήλωναν δημόσια ότι αποχωρούσαν από τις ελληνικές συντεχνίες, «ώστε πλέον να συμπορευθούν με την τουρκοκυπριακή ηγεσία». Οι εργάτες είχαν στην κυριολεξία τρομοκρατηθεί. Κυριευμένοι από τον φόβο προχωρούσαν ο ένας μετά τον άλλο σε δημόσιες δηλώσεις στον Τύπο, με τις οποίες ανακοίνωναν την αποχώρησή τους από τις ελληνοκυπριακές συντεχνίες. Την ίδια στιγμή, απαρνιούνταν τον «κομμουνισμό» και διαβεβαίωναν τη «συμπόρευσή τους με την ηγεσία»…
Εργο της ΤΜΤ είναι επίσης και η δολοφονία των Κώστα Μισαούλη και του Ντερβίς Αλή Καβάζογλου.
Η Βολκάν μετετράπη στις 28 Νοεμβρίου 1957 και μετονομάστηκε σε Τ.Μ.Τ. (Turk Mukavemet Teskilati = Οργάνωση Τούρκων Αγωνιστών). Η Τ.Μ.Τ. συνέχισε τη δράση και προώθησε τους σκοπούς της Βολκάν και μετά την ανεξαρτησία της Κύπρου, μέχρι την 1η Αυγούστου 1976, οπότε επίσημα τερμάτισε την ένοπλη δραστηριότητά της αν και υφίσταται ακόμη ως οργάνωση, με παραρτήματα σε πόλεις και χωριά. Κατά την ημερομηνία αυτή η Τ.Μ.Τ. «μεταβίβασε» τις δραστηριότητές της στις λεγόμενες «Δυνάμεις Ασφαλείας» των Τουρκοκυπρίων, δηλαδή κυρίως στον «επίσημο» στρατό τους που υφίσταται παράλληλα προς τις δυνάμεις εισβολής της Τουρκίας, οι οποίες βρίσκονται στην Κύπρο από το καλοκαίρι του 1974.
Οι δυο τους – κυρίως ο Καβάζογλου – είχαν στοχοποιηθεί από την τουρκοκυπριακή παραστρατιωτική οργάνωση ΤΜΤ, καθώς αγωνίζονταν υπέρ της περιβόητης πολιτικής του «Ταξίμ», η οποία είχε ως στόχο την ειρηνική συνύπαρξη Ε/Κ και Τ/Κ και γενικότερα ανάμεσα σε Τούρκους και Έλληνες. H πλατεία Ταξίμ απότελεί τμήμα της συνοικίας του Πέραν της Κωνσταντινούπολης, το οποίο παλαιότερα κατοικείτο από Έλληνες και Τούρκους. Στις 11 Απριλίου 1965 ημέρα Κυριακή, οι δύο φίλοι ξεκίνησαν από τη Λευκωσία με προορισμό τη Λάρνακα, όπου θα συμμετείχαν σε πολιτική συγκέντρωση. Στο 13ο χιλιόμετρο του αυτοκινητόδρομου Λευκωσία – Λάρνακα, ένοπλοι άντρες ακινητοποίησαν το αυτοκίνητο το οποίο οδηγούσε ο Μισιαούλης με συνοδηγό τον Καβάζογλου. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, οι δύο άντρες δολοφονήθηκαν από τις σφαίρες των τρομοκρατών της ΤΜΤ. Οι δύο συνδικαλιστές είχαν δεχθεί περισσότερες από 60 σφαίρες στο κεφάλι και σε άλλα μέρη του σώματος. Οι παραστρατιωτικοί επιχείρησαν αρχικά να ρίξουν το φταίξιμο σε Ελληνοκύπριους «πληρωμένους δολοφόνους», αλλά μετά την κατακραυγή από μεγάλη μερίδα των Κυπρίων, σταμάτησαν να προσβάλλουν και τη μνήμη των νεκρών.
Η Τουρκική Οργάνωση Αντίστασης (τουρκικά: Türk Mukavemet Teşkilatı, TMT) ήταν τουρκοκυπριακή παραστρατιωτική οργάνωση ελεγχόμενη[4] από την Τουρκία με στρατιωτική εκπαίδευση ειδικών δυνάμεων, που δημιουργήθηκε από τον Ραούφ Ντενκτάς και τον Τούρκο στρατιωτικό Ριζά Βουρουσκάν το 1958, ως αντιστάθμισμα στη δράση της ΕΟΚΑ. Η ΤΜΤ, σύμφωνα με τον ίδιο τον Ραούφ Ντενκτάς, ιδρύθηκε από τρεις ανθρώπους, τον Διοικητικό Ακόλουθο του τουρκικού προξενείου Κεμάλ Τανρισεβντί, τον γιατρό Μπουρχάν Ναλμπάντογλου και τον ίδιο. Τα μέλη της επονομάζονταν «μουντζαχεντίν» και στις 20 Ιουλίου 1974 φέρεται ότι αριθμούσε περίπου 30000 μέλη, τα οποία ενεργά συμμετείχαν στις σφαγές των ΕΚ από των Τουρκικό στρατό εισβολής και το 74 αλλά και προ εισβολής ακόμη και κατά ομοεθνών τους ειρηνόφιλων ΤΚ.
Η τουρκοκυπριακή εφημερίδα Avrupa ισχυρίστηκε ότι η ΤΜΤ ήταν επίσης υπεύθυνη για το θάνατο δύο Τουρκοκυπρίων δικηγόρων το 1962 που πιστεύεται ότι είχαν σκοτωθεί από Ελληνοκύπριους. Επιπλέον, ισχυρίστηκε ότι ο πραγματικός δολοφόνος, των οποίων μόνο τα αρχικά αποκαλύφθηκαν (H.C), ομολόγησε το έγκλημα που είχε διαπράξει σε έναν νοσηλευτή στο νοσοκομείο πριν πεθάνει από την υπερβολική χρήση αλκοόλ. Ο ιδρυτής της ΤΜΤ, Ραούφ Ντενκτάς ομολόγησε δημοσίως σε συνέντευξη στο βρετανικό κανάλι ITV, ότι η ΤΜΤ ήταν υπεύθυνη για την βομβιστική επίθεση του Γραφείου Τύπου του Τούρκου Προξένου στην τουρκική γειτονιά της Λευκωσίας, στις 7 Ιουνίου 1958 για να κινητοποιήθούν οι Τουρκοκύπριοι.
Ένα ακόμη άρθρο που δημοσίευσε η πρώην τουρκοκυπριακή εφημερίδα Zafer Kıbrıslı Türklerindir, αποκαλύψε τις δολοφονίες διαφόρων Τουρκοκυπρίων που συνέχισαν να υποστηρίζουν τους Ελληνοκύπριους από την ΤΜΤ το 1958.
Κουτλού Ανταλί: θυσία που ζητά δικαίωση
Κουτλού Ανταλί: θυσία που ζητά δικαίωση
(της Κατερίνας Πίσση,
Μάης 2009)
Μαχητική πένα και φλογερός πατριώτης, ο Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος Κουτλού Ανταλί, αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στην αλήθεια, την ειρήνη, τη δημοκρατία και για την αδελφοσύνη των δύο κοινοτήτων της Κύπρου.
Ο Ανταλί ήταν Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος, που αρθρογραφούσε στην προοδευτική εφημερίδα «Γιενί Ντουζέν», στηλίτευε έντονα την πολιτική του εποικισμού που εφάρμοζε η Τουρκία και το ψευδοκράτος υπό το Ραούφ Ντενκτάς και τη δράση του τουρκικού στρατού στο κατεχόμενο βόρειο τμήμα της Κύπρου. Ο Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος, παλαιότερα, διεύθυνε το γραφείο του Ραούφ Ντενκτάς στην Τουρκική Κοινοτική συνέλευση, όντας στενός του συνεργάτης. Γρήγορα όμως ο Ανταλί κατάλαβε το ρόλο του Ντενκτάς στα ιμπεριαλιστικά σχέδια για τη διχοτόμηση της Κύπρου και στράφηκε εναντίον του. Οι πληροφορίες του Ανταλί για το βρόμικο παρελθόν του Τ/κ σοβινιστή ηγέτη, αποτελούσαν κίνδυνο για την επιρροή του μέσα στην τ/κ κοινότητα.
Οι απειλές που δεχόταν συνεχώς ο Ανταλί για τα άρθρα- καρφιά προς την Άγκυρα και τον Ντενκτάς, δεν τον πτόησαν ποτέ. Αντίθετα, γνώριζε ότι αυτά αποτελούσαν ελπίδα για τους Τ/κ συμπατριώτες μας που προσμονούσαν την επανένωση και τη δικαίωση της κοινής μας πατρίδας μας.
Ο Κουτλού Ανταλί προσπάθησε ακόμα να διερευνήσει τη δράση των τουρκικών παρακρατικών υπηρεσιών που υποκινούνταν από το ΝΑΤΟ. Όπως είναι γνωστό, στο τέλος της δεκαετίας του ‘40, οι ΗΠΑ έστησαν ένα ολόκληρο δίκτυο αντικομμουνιστικών οργανώσεων σε όλες τις χώρες μέλη του ΝΑΤΟ με το όνομα “Stay Behind”, προκειμένου να εμποδίσουν την άνοδο της Αριστεράς. Μια τέτοια οργάνωση στήθηκε και στην Τουρκία με τα χρήματα της αμερικάνικης οικονομικής βοήθειας, προκειμένου να ελέγχονται οι πολιτικές εξελίξεις της χώρας. Στο πλαίσιο αυτό στήθηκαν στρατιωτικά τμήματα ψυχολογικών επιχειρήσεων και η τρομοκρατική οργάνωση «Γκρίζοι Λύκοι», που ευθύνεται για δεκάδες εμπρησμούς και δολοφονίες Τούρκων και Κούρδων αριστερών φοιτητών, δημοσιογράφων, συνδικαλιστών και παράλληλα ενέχεται στα τρία πραξικοπήματα που έγιναν στην Τουρκία. Το δίκτυο που ήρθε στην επιφάνεια στην Ιταλία και έμεινε γνωστό ως «Γκλάντιο» (λατ. ξίφος), από το 1974 και μετά λειτουργούσε και στην κατεχόμενη Κύπρο, ξεπλένοντας χρήματα στις τράπεζες και τα καζίνο του ψευδοκράτους.
Σε μια άλλη περίπτωση, ο Ανταλί κατηγόρησε την «Πολιτική Άμυνα» του ψευδοκράτους για τη λεηλασία της Μονής του Αποστόλου Βαρνάβα στα κατεχόμενα, δημοσιεύοντας μάλιστα πληροφορίες για αρχαιοκαπηλία, στην οποία ήταν μπλεγμένος Τούρκος στρατηγός. Δεν άργησαν να έρθουν οι πρώτες απειλές για τη ζωή του, αλλά ο Ανταλί και πάλι δεν πτοήθηκε. Δολοφονείται το Σάββατο 6 Ιουλίου 1996 έξω από το σπίτι του, από την ακροδεξιά οργάνωση «Τουρκική Ταξιαρχία της Εκδίκησης». Αν και η δολοφονία του Κουτλού Ανταλί δεν εξιχνιάστηκε, κύριος ύποπτος είναι ο Τούρκος Διοικητής της «Πολιτικής Άμυνας», Γκαλίπ Μεντίλ.
Έτσι ο Ντενκτάς, στην προσπάθεια του να φιμώσει κάθε αγέρωχη φωνή της αλήθειας, φρόντισε να δολοφονηθεί ο Κουτλού Ανταλί, μια από τις δυνατότερες φωνές υπέρ της επανένωσης του νησιού μας. Ακόμα ένα παιδί του λαού μας δολοφονήθηκε από φασιστικά στοιχεία των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας και του κατοχικού καθεστώτος και το όνομα του ήρθε να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο των ηρωομαρτύρων της μάνας Κύπρου: Φαζίλ Οντούρ, Αχμέτ Γιαχγιά, Αχμέτ Ιμπραήμ, Αϊχάν Χικμέτ, Αχμέτ Mουζαφφέρ Γκιουρκάν, Ντερβίς Αλί Καβάζογλου. Σάββας Μένοικος, Μιχάλης Πέτρου, Ηλίας Ττοφαρής, Ανδρέας Σακκάς, Κώστας Μισιαούλης. Μόνο τα ονόματα διαφέρουν. Η ιδεολογική ταυτότητα των νεκρών είναι η ίδια. Ίδια είναι και η ιδεολογική ταυτότητα των δολοφόνων. Ο εχθρός του κυπριακού λαού που όπλισε τους δολοφόνους, έχει όνομα: ονομάζεται εθνικισμός, κατοχή και ιμπεριαλισμός.
Το σοβινιστικό καθεστώς που έστησε ο Ντενκτάς στα κατεχόμενα στηριζόμενος στα ατσάλινα πόδια του κατοχικού στρατού, είχε διαρκή στόχο τον ολοκληρωτικό έλεγχο του τ/κ τύπου. Τα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι που του αντιστάθηκαν, αντιμετώπιζαν ύβρεις, επιθέσεις και φυλακίσεις.
Πρόσφατα το ζήτημα της δολοφονίας του Κουτλού Ανταλί ξαναβρέθηκε στην επιφάνεια. Η Ένωση Συντακτών Κύπρου και η τ/κ δημοσιογραφική ένωση «Μπασίν-Σεν», έθεσαν το θέμα στη συνέλευση της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων (ΕΟΔ) που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Μάη. Οι δημοσιογράφοι της Ευρώπης, με απόφαση τους απαιτούν από τουρκική κυβέρνηση και τον Τ/κ ηγέτη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, να επαναρχίσουν την έρευνα γύρω από το θάνατο του Τουρκοκύπριου δημοσιογράφου Κουτλού Ανταλί, να εξακριβωθεί η ταυτοτήτων των δολοφόνων και να τιμωρηθούν. Είναι χρέος κάθε Κύπριου να κρατήσει άσβεστη τη μνήμη του Κουτλού Ανταλί, απαιτώντας δικαίωση και αλήθεια!
Η κηδεία του Κουτλού Ανταλί το 1996 στα κατεχόμενα, μετατράπηκε σε συλλαλητήριο οργής. Τα συνθήματα που ξεχώρισαν ήταν «Κατάρα στο Φασισμό», «Ενότητα, Αγώνας, Αλληλεγγύη» και αυτά συνόδεψαν τον Ανταλί στην τελευταία του κατοικία. Ο αγώνας και η θυσία του Ανταλί για την αλήθεια, η αγάπη του για την πατρίδα και το λαό της, συγκίνησε πολλούς. Άλλοι βέβαια, ένθεν κι ένθεν του συρματοπλέγματος, παρέμειναν κολλημένοι στο βούρκο του φασισμού. Αυτοί βρίσκονται στο στρατόπεδο των εχθρών της Κύπρου. Είναι εμπόδιο στη δικαίωση και στην επανένωση του νησιού μας.
Προσφέροντας την ίδια του τη ζωή, ο Ανταλί έδωσε το μήνυμα για το δράμα της Κύπρου. Έδωσε το μήνυμα ότι δεν πρέπει να σωπάσουμε. Η Κύπρος ανήκει στο λαό της, Ε/κ, Τ/κ, Μαρωνίτες, Λατίνους και Αρμένιους. Ο αγώνας για επανένωση θα συνεχιστεί μέχρι να γίνει η λευτεριά πραγματικότητα. Μέχρι τα περιστέρια της ειρήνης να πετάξουν σ’ ένα ελεύθερο κυπριακό ουρανό. YASASIN BARIS – BIRLESIK KIBRIS! ΖΗΤΩ Η ΕΙΡΗΝΗ – ΕΝΩΜΕΝΗ ΚΥΠΡΟΣ!
«Γνωρίζω ότι αυτό είναι το χέρι της πατρίδας μου,
Γνωρίζω ότι αυτή είναι η φωνή της
Γνωρίζω ότι αυτός είναι ο αγέρας των βουνών μας.
Και τώρα;
Άδειος ο Ζέφυρος κι ο Παχύαμμος,
Κι η θάλασσα κακοφανισμένη,
Σταματημένος ο αγέρας στο Μπέλλαπαϊς»