Το χρονικό σφαγών τούρκων δημοσιογράφων σε Τουρκία και Κύπρο, που «δεν είδε» η Ευρώπη.
Ο φαρισαϊσμός της Ευρώπης έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Λίγες ώρες μετά την αποκάλυψη του αφεντικού της τουρκικής μαφίας ότι έπαιρνε εντολές από υψηλόβαθμα στελέχη της τουρκικής κυβέρνησης για να δολοφονεί δημοσιογράφους, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση την δολοφονία του Κουτλού Ανταλί στα κατεχόμενα της Κύπρου, η ΕΕ αποφασίζει να επιβάλει κυρώσεις στη Λευκορωσία, δε λέει όμως κουβέντα για την δολοφονική Τουρκία!
Μιλάμε για αποκαλύψεις που δεν έχουν προηγούμενο σε πολιτισμένη χώρα, όμως στην Τουρκία φαίνεται ότι αποτελούσαν τον κανόνα. Και αποτελούν τον κανόνα, αφού ακόμα και σήμερα εκατοντάδες δημοσιογράφοι και χιλιάδες αντιφρονούντες είτε έχουν δολοφονηθεί είτε κατηγορούνται και κρατούνται στα τούρκικα κάτεργα με μεθοδευμένες δικογραφίες.
Κατά τη δωδέκατη επέτειο της δολοφονίας του Αρμένιου δημοσιογράφου Χραντ Ντινκ στην Τουρκία, βουλευτές του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) και του Κόμματος Γκρίζων Λύκων (MHP) απέρριψαν τον Ιανουάριο μια κοινοβουλευτική πρόταση από έναν αναπληρωτή του αντιπολιτευόμενου Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος ( HDP) που είχε ως στόχο να ρίξει φως στη δολοφονία.
Η πρόταση υποβλήθηκε στο κοινοβούλιο από τον αναπληρωτή του HDP Garo Paylon, ο οποίος είναι επίσης Αρμενικής καταγωγής.
Ο αρχισυντάκτης της δίγλωσσης αρμενικής-τουρκικής εφημερίδας Agos, Dink πυροβολήθηκε από έναν Τούρκο εθνικιστή στο φως της ημέρας έξω από το γραφείο του στην Κωνσταντινούπολη στις 19 Ιανουαρίου 2007. Ήταν 52 ετών.
Η δίκη για τη δολοφονία του Ντινκ βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη. Η τελευταία ακρόαση πραγματοποιήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου. Από τους 85 κατηγορούμενους – συμπεριλαμβανομένων των αξιωματικών της αστυνομίας, των μυστικών υπηρεσιών και της χωροφυλακής – μόνο τέσσερις παραμένουν στη φυλακή εν αναμονή της δίκης. Η επόμενη ακρόαση θα πραγματοποιηθεί στις 12, 13 και 14 Μαρτίου.
Λόγω των δηλώσεών του σχετικά με την αρμενική ταυτότητα και τη γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, ο Ντινκ είχε λάβει πολλές απειλές θανάτου από Τούρκους εθνικιστές, διώχθηκε αρκετές φορές και δέχθηκε επίθεση προφορικά και σωματικά πριν από τη δολοφονία του.
Ο Ντινκ δεν ήταν ο πρώτος δημοσιογράφος που δολοφονήθηκε στην Τουρκία. Η Πλατφόρμα Αλληλεγγύης με Συλληφθέντες Δημοσιογράφους (TGDP) ανέφερε ότι μεταξύ του 1909 και του 2012 – περίοδο άνω του ενός αιώνα – 112 δημοσιογράφοι και συγγραφείς δολοφονήθηκαν στη χώρα.
Ο πρώτος από αυτούς, ο Χασάν Φέχμι, δολοφονήθηκε το 1909 για κριτική στην Οθωμανική Επιτροπή Ένωσης και κυβέρνηση Προόδου, η οποία ήταν υπεύθυνη για τη γενοκτονία των Αρμενίων το 1915.
Η Τουρκία εξήγαγε επίσης την παράδοσή της να διαπράττει δολοφονίες εναντίον αντιφρονούντων δημοσιογράφων στην βόρεια κατεχόμενη Κύπρο, την οποία κατέχει παράνομα από το 1974.
Η Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων (CPJ) αναφέρει ότι το 1996, ο Kutlu Adalı, πολιτικός αρθρογράφος με την αριστερή εφημερίδα Yeni Düzen στην κατεχόμενη Κύπρο, πυροβολήθηκε θανάσιμα μπροστά από το σπίτι του. Είχε γράψει κριτική για τις πολιτικές μετανάστευσης της ψευδοκυβέρνησης της Κατεχόμενης Κύπρου που επιτρέπουν στους Τούρκους υπηκόους να ζουν και να εργάζονται στην Κύπρο. Μια ελάχιστα γνωστή ομάδα που ονομάζεται «τουρκική ταξιαρχία εκδίκησης» ανέλαβε την ευθύνη για τη δολοφονία του, αλλά υπήρχαν επίσης απειλές για μια πρόσφατη έκθεση για μια Υπόθεση αρχαιοκαπηλίας που ο ληστής που συνελήφθη ενέπλεκε έναν Τούρκο στρατηγό.
Το τουρκικό κράτος διακινεί την πρέζα! Πως δολοφονούν δημοσιογράφους αλλά και Έλληνες αγωνιστές
Δημοσιογράφοι επικριτικοί για τις βίαιες ενέργειες της Τουρκίας στο νησί στοχεύθηκαν ακόμη και πριν από την τουρκική στρατιωτική εισβολή. Για παράδειγμα, οι Ayhan Hikmet και Ahmet Gürkan, δημοσιογράφοι για την Κυπριακή εφημερίδα Cumhuriyet, δολοφονήθηκαν το 1962 από την τουρκική παραστρατιωτική ομάδα, τον Τουρκικό Οργανισμό Αντίστασης (TMT), για την υποστήριξη της ειρηνικής συνύπαρξης και στενότερης συνεργασίας με τους Ελληνοκύπριους. Ο Hikmet πυροβολήθηκε στο σπίτι του και ο Gürkan βρέθηκε νεκρός στο αυτοκίνητό του. Μετά τις δολοφονίες τους, η Cumhuriyet έπαψε να δημοσιεύει φιλειρηνικά άρθρα.
Μέχρι σήμερα, οι δράστες όλων αυτών των εγκλημάτων δεν έχουν προσαχθεί στη δικαιοσύνη.
Το 2010, η κόρη του Hikmet, Hıfsiye Hikmet, δήλωσε σε συνέντευξή της ότι «πίσω από τη δολοφονία βρίσκεται ο Rauf Denktaş», ο πρώτος «πρόεδρος» των κατεχόμενων. Ενώ πρόσθεσε ότι, “κανείς δεν μπορεί να το πει αυτό γιατί φοβούνται για τη ζωή τους”
Το αρχείο έρευνας για τη δολοφονία του πατέρα της «εξαφανίστηκε», δήλωσε η Χικμέτ. Αυτή και η αδερφή της το έψαξαν παντού, συμπεριλαμβανομένων των αρχείων του ψευδουπουργείου Δικαιοσύνης και δικαστηρίων στα κατεχόμενα εδάφη, αλλά δεν ήταν πουθενά. «Κάποιος πρέπει να έχει καταστρέψει τα έγγραφα» δήλωσε.
Το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης ήρθε στην εξουσία το 2002, αλλά η Τουρκία φυλάκισε, βίασε και δολοφόνησε πολλούς επικριτικούς δημοσιογράφους πολύ πιο πριν. Η βασική αιτία αυτής της συστηματικής εξόντωσης φαίνεται να βασίζεται στην ισλαμική θεολογία, η οποία δεν μπορεί να φιλοξενήσει ένα πλήρως δημοκρατικό πολιτικό σύστημα στο οποίο όλοι οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται ως ίσοι. Στην πραγματικότητα, ο ισλαμικός νόμος είναι εγγενώς μισαλλόδοξος έναντι των μη μουσουλμάνων και αντιτίθεται στην ελεύθερη ανταλλαγή ιδεών: αυτοί που εγκαταλείπουν ή επικρίνουν το Ισλάμ, για παράδειγμα, μπορούν να εκτελεστούν.
Και παρόλο που η Τουρκία δεν διέπεται από το νόμο της σαρία, η μεταχείριση της χώρας στους αντιφρονούντες και μη μουσουλμάνους ήταν πάντα σε μεγάλο βαθμό διαμορφωμένη από ισλαμικές αξίες. Μια θεολογία που ποινικοποιεί, ακόμη και τιμωρεί τη δολοφονία αποστατών ή «βλάσφημων», λογικά δημιουργεί μια καταπιεστική κουλτούρα που «δικαιολογεί» την κακοποίηση όλων των αντιφρονούντων – είτε πρόκειται για θρησκευτική διαφωνία είτε πολιτική.
Όντας ο μόνος μεγάλος κυβερνητικός θρησκευτικός θεσμός στη χώρα, η Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων, ή η Diyanet, για παράδειγμα, υπήρξε το σύμβολο του ισλαμικού επεκτατισμού από την ίδρυσή της το 1924. Όλες οι άλλες μη μουσουλμανικές θρησκείες ή φιλοσοφίες καταπιέστηκαν συστηματικά. Οι Εβραίοι, οι Χριστιανοί και άλλοι μη Μουσουλμάνοι στην Τουρκία δεν είχαν ποτέ ίση μεταχείριση με τους Μουσουλμάνους και έχουν υποστεί πογκρόμ, ακόμη και γενοκτονία. Πολλοί αντιφρονούντες δημοσιογράφοι συνελήφθησαν και εκτέθηκαν σε κακομεταχείριση ή ακόμη και βασανιστήρια.
Ένας άλλος λόγος για τη δίωξη των αντιφρονούντων δημοσιογράφων φαίνεται να είναι ότι οι Ισλαμικοί υπερασπιστές ποτέ δεν αντιμετωπίζουν τη δική τους ιστορία και δεν ζητούν συγγνώμη για τα εγκλήματά τους. Αρνούνται είτε ότι αυτά τα εγκλήματα συνέβησαν, είτε ισχυρίζονται ότι ό, τι συνέβη ήταν φταίξιμο των «απίστων». Οι κρατικές αρχές στην Τουρκία φαίνεται να έχουν πάρα πολλά να κρύψουν για τις ενέργειές τους εντός και εκτός της χώρας. Και αυτό καθιστά την Τουρκία ένα από τα πιο ριψοκίνδυνα μέρη για να είναι κανείς «αντιφρονούντος δημοσιογράφος».
Πληροφορίες από την Uzay Bulut, πριν ακόμα αποκαλυφθούν οι δηλώσεις του τούρκου αρχηγού της μαφίας Πεκέρ.