Η συζήτηση που άρχισε δειλά δειλά σαν ψίθυρος μετά την επίθεση με το βιτριόλι εντάθηκε έπειτα από την εν ψυχρώ απόπειρα δολοφονίας αστυνομικών σε Νέα Σμύρνη – Νέα Ερυθραία και έγινε βοή μετά τα συμβόλαια θανάτου και τις μαφιόζικες δολοφονίες μέρα μεσημέρι στους δρόμους των Αθηνών κορυφώνεται αυτόν τον καιρό.
Από τον Μανώλη Κοττάκη
Το έγκλημα στα Γλυκά Νερά και η εν ψυχρώ δολοφονία μιας νεαρής μητέρας δίπλα στο 11 μηνών αγγελούδι της από μαφιόζους κακοποιούς ήταν ο καταλύτης για να ξυπνήσουμε και να το συνειδητοποιήσουμε: Το κακό έχει ριζώσει πλέον για τα καλά στη ζωή μας. Το κακό είναι η ρουτίνα, όχι η εξαίρεση. Καθημερινότης, όχι σπανιότης. Συμμορίες παρανόμων φέροντες βαρύ οπλισμό έχουν καταλάβει και έχουν πλέον χωρίσει την Ελλάδα μας σε ζώνες επιρροής.
Το «μπραβιλίκι» από την κλασική φύλαξη και προστασία των προηγούμενων δεκαετιών έχει εξελιχθεί σε αναμφισβήτητο τομέα της παραοικονομίας, με συγκεκριμένους κλάδους ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Φαινόμενα που υπήρχαν στο παρελθόν αλλά δεν ελάμβαναν έκταση ανάλογη με την τωρινή -μαζικές δολοφονίες κρίσιμων μαρτύρων σε δίκες δημοσίου συμφέροντος- σήμερα συμβαίνουν κάθε μέρα.
Η φράση «συμβόλαιο θανάτου» είναι πλέον «ψωμοτύρι» για τους αστυνομικούς και τους δικαστικούς συντάκτες: συμβόλαιο στη Ζάκυνθο, συμβόλαιο στη Νέα Ερυθραία, συμβόλαιο στην Εκάλη, συμβόλαιο στα Βριλήσσια, συμβόλαιο στη Φιλοθέη, συμβόλαιο εκεί, συμβόλαιο εδώ. Συμβόλαιο παντού. Πολλή δουλειά έπεσε στα «συμβολαιογραφεία» της μαφίας εσχάτως. Και το ανησυχητικότερο όλων: Οι κακοποιοί διαπράττουν εγκλήματα στον δημόσιο χώρο γιατί δεν φοβούνται ούτε τη σύλληψη ούτε τη φυλάκιση. Και να οδηγηθούν στον Κορυδαλλό, θα βγουν. Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Οι θεσμοί είναι γεμάτοι από «τρύπες» και οι άνθρωποι από «αδυναμίες».
Ο νόμος πουθενά. Βρίσκω συγκλονιστική μετά ταύτα τη φράση του υπουργού Δημόσιας Τάξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη ότι «το οργανωμένο έγκλημα υπονομεύει τη δημοκρατία». Βρίσκω επί της αρχής λίαν ενδιαφέρουσα την πρωτοβουλία του να στείλει τον φάκελο με τις συμμορίες στη Δικαιοσύνη. Αλλά μεταξύ μας: Δεν περιμένω και πολλά!
Δεν περιμένω γιατί οι θεσμοί στην πατρίδα μας λειτουργούν υπό το κράτος του φόβου. Δεν περιμένω και πολλά διότι ο λαός εκπαιδεύεται «να κάθεται στα αβγά του». Πάλι με την κυρίαρχη ιδεολογία, τον φόβο. Το κακό το συναντάμε παντού πλέον, και στον ύπνο μας και στον ξύπνιο μας. Τόσο συχνά, ώστε είναι λίαν αμφίβολο αν υπάρχουν σοβαρές εστίες αντίστασης στην προέλασή του. Διερωτώμαι τι μπορεί να κάνει ένας δικαστής -ακόμη και ο σοβαρός εισαγγελέας του Αρείου Πάγου που έλαβε τον φάκελο Χρυσοχοΐδη- για να νικήσει το κακό όταν τα χέρια του είναι δεμένα από έναν ωραιότατο Ποινικό Κώδικα που «ψήφισαν» όλες οι πολιτικές δυνάμεις μαζί. Παρούσες και απούσες. Διερωτώμαι γιατί να ρισκάρει ένας δικαστής όταν βλέπει τους συναδέλφους του που το επιχείρησαν να διώκονται ποινικώς, τα προσωπικά τους δεδομένα φέιγ βολάν στο διαδίκτυο και τα σπίτια τους στόχο διαρρήξεων.
Διερωτώμαι γιατί να ρισκάρει όταν βλέπει αστυνομικούς να γίνονται κλοτσοπατινάδα σε δημόσια θέα από θρασύτατους νεαρούς, ηλικιωμένους να μαχαιρώνονται από πιτσιρικάδες των κορονοπάρτι, δημοσιογράφους να δολοφονούνται εν μέση οδώ στο φως της ημέρας από κακοποιούς, μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος να τραμπουκίζονται από ΜΜΕ κ.ο.κ. Διερωτώμαι γιατί να ρισκάρει να τα βάλει με τη μαφία ένας δικαστικός λειτουργός όταν οι καλοί δεν νικούν ούτε στη μυθοπλασία. Χάνουν ακόμη κι εκεί. Διερωτώμαι γιατί να ρισκάρει όταν βλέπει τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης να δολοφονούνται ακόμη και στα σίριαλ, όταν φθάνουν κοντά στο να συλλάβουν δολοφόνους της υπεράνω πάσης υποψίας καλής κοινωνίας.
Θα ανοίξω μια παρένθεση εδώ για να σταθώ λίγο στα τελευταία δύο επεισόδια της δημοφιλούς σειράς «Άγριες μέλισσες». Διότι ακόμη και σε αυτά οι σεναριογράφοι προτιμούν να αντιγράφουν ως ουραγοί την τρέχουσα παρακμή παρά να δώσουν ένα μήνυμα ανατροπής της. Ότι υπάρχει ελπίς, βρε αδερφέ. Στο προτελευταίο επεισόδιο των «Μελισσών», που βλέπουν κάθε μέρα 2.000.000 κόσμος, οι σεναριογράφοι «απέλυσαν» δημοσιογράφο επειδή τόλμησε να γράψει την αλήθεια για τις ανομίες ενός επιχειρηματία.
Το μήνυμα, σαφές: Στα αβγά σας! Στο τελευταίο έκαναν κάτι χειρότερο: Έβαλαν μια ακροδεξιά οργάνωση να δολοφονήσει δύο εισαγγελείς και έναν προστατευόμενο μάρτυρα έπειτα από συμβόλαιο θανάτου που της ανέθεσε επιχειρηματίας ο οποίος φοβόταν τη σύλληψή του. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης μάλιστα ήταν οι διάλογοι που προηγήθηκαν μεταξύ του πρστατευόμενου μάρτυρα και των εισαγγελέων λίγο πριν από τη δολοφονική επίθεση.
Ο μάρτυρας προεξοφλούσε ότι ο επιχειρηματίας θα τη γλιτώσει ακόμη κι αν συλληφθεί, και ζητούσε την ποινή του θανάτου γι’ αυτόν. Οι εισαγγελείς τον έπεισαν να καταθέσει όσα ήξερε, με το επιχείρημα ότι «ναι μεν δεν θα σου αναγνωρίσει κανείς αυτό που έκανες, αλλά όλοι μαζί θα έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας ότι κάναμε κάτι καλό για την κοινωνία». Και μετά τους γάζωσαν. Ωραίο μήνυμα, αγαπητοί! Συγχαρητήρι!
Οταν λοιπόν παντού, και στον ύπνο μας και στον ξύπνιο μας και στη ζωή και στη φαντασία, το ραντεβού με το κακό είναι διαρκές και η απόπειρα καταπολέμησής του εξ ορισμού ναρκοθετημένη, τότε ποιος, αλήθεια, είναι αυτός που θα μπει μπροστά για να το πολεμήσει και να το νικήσει; Είναι ο νόμος ισχυρότερος από τα όπλα και τις σφαίρες; Αρκεί το προσωπικό σθένος καθενός για να νικήσει τον φόβο και την τρομοκρατία που τείνει να κυριαρχήσει στον δημόσιο βίο; Υπάρχει ακμαίο ηθικό όταν το σκοτάδι νικά το φως αντί το φως να νικά το σκοτάδι; Επαναλαμβάνω: Το κακό είναι κάθε μέρα μαζί μας. Έχουμε συνεχώς ραντεβού μαζί του.
Το καλό δεν υπάρχει ούτε στη μυθοπλασία. Μόνο στα όνειρα νικά η δημοκρατία στην πατρίδα μας εν τέλει! Με τη συνέχεια στην πραγματική ζωή, βεβαίως γνωστή και αναμενόμενη: Καθένας κλείνεται στο καβούκι του: δικαστής, εισαγγελέας, δημοσιογράφος, προστατευόμενος μάρτυς, διαιτητής.
Δυσάρεστη εμπειρία
Παρατηρητής αγώνων ποδοσφαίρου μού διηγήθηκε προσφάτως την εξής συγκλονιστική εμπειρία: Είδε διαιτητή να βγαίνει στο γήπεδο να διευθύνει το ματς έπειτα από ανηλεή ξυλοδαρμό του από παράγοντες γηπεδούχου ομάδος. Είμαι απαισιόδοξος λοιπόν για το αν θα βγει κάτι τελικώς από την πρωτοβουλία Χρυσοχοΐδη. Η βία νικά τη δημοκρατία κάθε μέρα στην πατρίδα μας. Το παρακράτος νικά το κράτος. Ο κυνισμός την αλήθεια. Οι μαφίες τους θεσμούς. Οι κακοί τους καλούς. Για να γίνει κάποτε η μεγάλη ανατροπή πρέπει να είμαστε όλοι από την ίδια πλευρά: Των καλών. Είμαστε όμως; Ή μήπως κάπου εκεί στο σκοτάδι το κράτος συναντά το παρακράτος;