Του Πασχάλη Τσολάκη
Τεμά τα ρίζας τρανά και βαθέα
Ποτισμένες από τον ιδρώτα που έσταζε από τα μέτωπα των ανθρώπων,
που τα έκαιγε ο δικός μου ο ήλιος. Ο Ήλιος του Πόντου.
Ένας ιδρώτας τίμιος, καθάριος, σαρκικός, ψυχικός, ανθρώπινος.
Άνθρωποι φτωχοί και τίμιοι. Εργατικοί και φιλόξενοι.
Πονεμένοι και περήφανοι. Αδικημένοι και χορευτάδες.
Δεν ήταν μόνο ο ιδρώτας που πότιζε τις ρίζες μου.
Ήταν και το αίμα που έσταζε στάλα- στάλα από τις πληγές τις περηφάνιας και του κάματου.
Τεμά τα ρίζας τρανά και βαθέα.
Κι ήρθε ποτάμι το αίμα της σφαγής και της γενοκτονίας.
Οι ρίζες μου ένα ποτάμι αίμα!
Ένα ποτάμι που ακόμα δεν κύλησε στην ιστορία.
Ήταν το αίμα του ακρίτα. Του κάθε ανώνυμου ακρίτα.
Του κάθε ανώνυμου που με κατοίκησε και κυνηγήθηκε και σφαγιάστηκε γιατί ήταν χριστιανός και Έλληνας.
Προσπάθησαν να με ξεριζώσουν συθέμελα.
Τεμά τα ρίζας τρανά και βαθέα.
Πριόνισαν τα κλαδιά, πελέκησαν τον κορμό, βάλανε φωτιά.
Σκότωσαν τα παιδιά μου και τον τρισχιλιόχρονο Ελληνισμό μου.
Οι ρίζες μου έγιναν μνήμη.
Οι ρίζες μου ένα υπόγειο κόκκινο ποτάμι.
Έγινα θρύλος, μνήμη, ελπίδα, πρόκληση, οργή
στον αιώνα τον άπαντα.
Οι αέναες φτερούγες μου σκεπάζουν και προστατεύουν
τον απανταχού Ελληνισμό.
Τα παιδιά των παιδιών μου και των παιδιών τους.
Τα παιδιά των αιώνων που θάρθουν.
Τα παιδιά μου!
Τεμα τα ρίζας τρανά και βαθέα.