Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ´ ακουστεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές
την τύχη σου που ενδίδει παίζει, τα έργα σου
πού απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
πού βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα
θρηνήσεις.
Μην θρηνείς, μην κλαίς και μην οδύρεσαι, για όλα αυτάπου κάποιοι άλλοι που δήθεν για σένα θα έπρεπε να ενδιαφέρονται, με λόγια πολλά και όμορφα, με μουσικές εξαίσιες, να σε πείσουν προσπαθούν, πως τα έργα σου πήγαν στράφι, τα όνειρα σου ήταν ψεύτικα, τα σχέδια σου τα πήρε το ρέμα και μαύρη νύχτα, της ζωής σου τον ήλιο σκοτείνιασε.
Μην θρηνήσεις, το κεφάλι μην το σκύψεις, στις μουσικές τους κλείσε τα αυτιά σου και στα λόγια τους πίστη καμιά μην δίνεις.
Της Αλεξάνδρειας το λυκόφως, την ομορφιά την Χάρι και την δύναμη που χάνονται θρηνεί, ο μεγάλος Αλεξανδρινός ποιητής, την πόλη που χάνεται, της Κοινωνίας τον χαμένο βηματισμό, τον αργόσυρτο θάνατο της, το παρελθόν το δικό του και της πόλης που ατιμώρητα οι δήθεν ειδικοί ατιμάζουν, να μην το θρηνήσουμε προτρέπει και την δικιά μας λύπη, να μην επιτρέψουμε δικιά τους χαρά να την κάνουν.
Σάν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
πρό πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πώς
ήταν
ένα όνειρο, πώς απατήθηκε η ακοή σου,
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Πέταξε μακριά τις ψευδαισθήσεις σου, μην τρέφεις κούφιες ελπίδες, ούτε για μια στιγμή μην πιστέψεις ότι αυτά που βλέπεις και ακούς, αυτά που αφουγκράζεσαι, αυτά να πιστέψεις και όχι αυτά που οι επιτήδειοι σου σερβίρουν, τα λόγια τους από καιρό καμιά σχέση με την πραγματικότητα δεν έχουν, μην πιστέψεις ότι σε γέλασαν τα αυτιά και τα μάτια σου, μην γελασθείς ότι πιθανόν να υπάρχει πισωγύρισμα, μην αφήσεις να πνιγείς σε όνειρα ψεύτικα, πιστεύεις ή δεν πιστεύεις ότι και δικές σου επιλογές έδωσαν το δικαίωμα να ανοίξει ο δρόμος της φυγής, στάσου ορθός, στάσου με θάρρος μπροστά στην σκληρή και μαύρη πραγματικότητα,
πάρε την απόφαση και αποχαιρέτα, την δικιά τους την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Σάν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σάν που ταιριάζει σε πού αξιώθηκες μια τέτοια
πόλι
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, άλλ´ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελαυταία απόλαυση τούς ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια πού
χάνεις.
Και αν ακόμα δεν ήσουν έτοιμος από καιρό και αν ακόμα να πιστέψεις δεν μπορούσες, πως σε αυτούς που την ζωή και την τύχη σου εμπιστεύθηκες, ότι στα βράχια θα την ρίξουν, το παρελθόν σου και τα έργα σου βράχο πίστης να τα κάνεις και σαν έτοιμος από καιρό, σε εσένα που τα καλά και όμορφα ταιριαστά πάντα ήταν πάνω σου, την πόλη την δικιά σου μέσα κράτησε και θαρραλέος από καιρό την πόλη που σου προσφέρουν, με δύναμη και πίστη, αποχαιρέτα την.
Των δειλών τα παρακάλια και παράπονα στην άκρη να τα βάλεις, τους ήχους τούς μουσικούς της δικιάς σου καρδιάς να ακούς, αυτοί τον ρυθμό και τον δρόμο να σου δείχνουν, την δικιά τους, την προσφερόμενη από αυτούς Αλεξάνδρεια αποχαιρέτα και με χαμόγελο πίστη και ελπίδα, πάλεψε και νικητής υποδέξου την δικιά σου Αλεξάνδρεια.
Παρασκευάς Γιάννης
Ρόδος 14/5/2021
ΥΓ. Ο οποιοδήποτε παραλληλισμός με πρόσωπα και καταστάσεις είναι στην διακριτική ευχέρεια του αναγνώστη.