*Γράφει ο Χρήστος Κ. Μακρίδης
Από μικρό παιδί θυμάμαι ότι η Μεγάλη Εβδομάδα, η συνοπτική ιστόρηση του Θείου πάθους, με την πλημμυρίδα των συναισθημάτων και τον προφανή συμβολισμό, ασκούσε μια βαθιά επιρροή στο παιδικό μυαλό μου. Τη Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών του Χριστού, που μέσα από την ψίχα των λόγων Του ξεχύθηκαν “Τ’ Άγια των Αγίων” του κόσμου τούτου κι’ αποκαλύφθηκε η σωτηρία του κόσμου σαρκωμένη. Το γεγονός δε ότι ήμουν “παπαδοπαίδι”, στο πλευρό ενός σεβάσμιου ιερέα του αείμνηστου π. Μιχάλη, κάνει τις μνήμες μου από την περίοδο αυτή πιο έντονες. Τις αναγωγές βέβαια του νοήματος της Μεγάλης Εβδομάδας στην καθημερινότητά μου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ποιότητα του ανθρώπινου βίου, τις έκανα στην πορεία του χρόνου σε συνδυασμό με την γνωστική μου πρόοδο και τις απαντήσεις που έλαβα στο πλαίσιο των γόνιμων συζητήσεων με φωτισμένους ιεράρχες, που ποιμένουν με αφοσίωση και περισσή συνέπεια το πλήρωμα της εκκλησίας και επί πολλά χρόνια με τιμούν με την πολύτιμη φιλία τους…
Γιατί η δημόσια και ιδιωτική ζωή βρίθει από φιγούρες των οποίων η συμπεριφορά και η στάση παραπέμπει αξιολογικά σε Ιούδες που προδίδουν αρχές, πρόσωπα, ιδανικά και αξίες, αλλά και Θωμάδες που δυσπιστούν απέναντι στην απτή αλήθεια. Από Σίμωνες που προστρέχουν αυθόρμητα στο πρόβλημα του άλλου, έχουν υψηλή ενσυναίσθηση και παρέχουν δίχως ανταπόδοση κάθε μορφής γενναιόδωρη υποστήριξη αίροντας το σταυρό του άλλου. Από Πιλάτους ήτοι διαχειριστές που επί της ουσίας μένουν απαθείς στο πρόβλημα του άλλου, δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και “νίπτουν τας χείρας των”. Γιατί η ζωή βρίθει από Μάρθες, Μαρίες και Μαριάμ που γίνονται μάρτυρες του κυνισμού της κοινωνίας και των διαβλητών μηχανισμών εξουσίας που στοχοποιεί, ενοχοποιεί, ακυρώνει, διασύρει και σταυρώνει άδικα ανθρώπους. Από Καϊάφες που αποφαίνονται για την ενοχή του άλλου γιατί αυτό πρέπει, βολεύει το όποιο πλέγμα σχέσεων και εξυπηρετεί το σύστημα εξουσίας. Από κάθε λογής Βαραββάδες που αθωώνονται στο όνομα μιας απροσδιόριστης ηθικής αντίληψης κι ανομολόγητης κοινωνικοπολιτικής σκοπιμότητας, με συνέπεια να παραδίδονται “λευκές περιστερές” στην ανυποψίαστη κοινωνία με την αστεία επωδό “υπάγετε κύριε και μην αμαρτάνετε”. Τέλος, γιατί η ζωή βρίθει από παντός είδους Φαρισαίους υποκριτές που κατακλύζουν “από καταβολής κόσμου” τον ιδιωτικό και δημόσιο βίο…
Ειδικά, λοιπόν, αυτή την εβδομάδα που οι πιστοί προσέρχονται, σε στιγμές κατάνυξης και βαθιάς περισυλλογής, στις εκκλησίες εναποθέτοντας τις ελπίδες τους στη σεπτή μορφή Του…Την εβδομάδα που τα σήμαντρα των εκκλησιών ηχούν πένθιμα και η ψυχή του ανθρώπου πλησιάζει το “επέκεινα”… Την εβδομάδα που ο Χριστιανός σχηματοποιεί τη μορφή Του, αισθάνεται την παρουσία Του… Την εβδομάδα που ο πιστός γιγαντώνει την πίστη του στον ασύνορο λόγο Του, τη γονιμότερη πνευματική καταιγίδα των αιώνων, το μοναδικό σημείο επαφής μαζί Του… Σε κάθε περίπτωση, την εβδομάδα που ο άνθρωπος παίρνει το μάθημα της έσχατης ταπείνωσης μέσα από τη δική Του αιμάτινη προσφορά, τη θυσία που σμίλεψε την αθανασία του κόσμου… Άλλωστε όπως ειπώθηκε ο Χριστός είναι ένας ανοιχτός νους, μια ανοιχτή καρδιά. Η μεγάλη Του δύναμη είναι η επιείκεια. Είναι η συγγνώμη… ***Με την ευχή να βιώσουμε τη σιγή των στιγμών της Μεγάλης Εβδομάδας με το αναλογούν ήθος, την αρμόζουσα πίστη και το επιβεβλημένο ελληνικό μέτρο, από το περίσσευμα της ψυχής μου εύχομαι στον καθένα ξεχωριστά Καλό Πάσχα και ορθόδοξη Ελληνική Ανάσταση. Το Αναστάσιμο Φως, να καταυγάσει κάθε πτυχή του είναι και της ύπαρξής σας. Να συμβάλλει στη νοηματοδότηση του βίου σας, να πλημμυρίσει με φως τις σκέψεις, τις ενέργειες και τις διαδρομές της ζωής σας. Χρόνια Πολλά, καλά κι ευλογημένα με πίστη, δύναμη και αγάπη, ελπίδα και αισιοδοξία!
*Πολιτικός Επιστήμων – Τ. Γεωπόνος – Παιδαγωγός