Συγκλονίζουν τα λόγια και η περιγραφή της κόρης μιας 94χρονης που πέθανε στο γηροκομείο του τρόμου στα Χανιά.
Τα πόδια της θύμιζαν τους κρατούμενους του Αουσβιτς. 15 μέρες πριν πεθάνει, δεν μιλούσε πια, μόνο κοιτούσε. Είχε πληγές, τα πόδια της θύμιζαν τους κρατούμενους στο Άουσβιτς, τόσο αποστεωμένα ήταν. Και όταν ήρθε η ώρα της κηδείας, δεν μας την έφεραν στο σπίτι. Θεωρώ ότι το έκαναν για να μη φανεί η κατάσταση στην οποία βρισκόταν.
Την είχα επισκεφθεί και είδα ότι ήταν χάλια, ήταν ξαπλωμένη συνεχώς και της έδιναν για πρωινό ένα τσάι με μια φρυγανιά, ένα μπολ φαγητού το μεσημέρι και μετά ξανά φαγητό στις επτά το απόγευμα. Μιλάμε για ασιτία. Κάποια στιγμή μου είχε πει ότι ήθελε να φύγει.
Ήταν 94 ετών, είχε γεροντική άνοια. Αλλά δεν ήταν σε κακή κατάσταση σωματικά. Το μόνο της πρόβλημα ήταν πως δεν μπορούσε να περπατήσει μόνη της και έπρεπε να τη βοηθούν για να κινείται. Στο ίδρυμα όμως την είχαν συνεχώς ξαπλωμένη. Είχε βγάλει πληγές από την ακινησία και τις είχα δει.