Ανάσταση του Λαζάρου
Η ΟΣΙΑ ΕΛΙΣΑΒΕΤ ή Θαυματουργή
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ ο Στρατηλάτης, ο Γότθος
ΟΙ ΑΓΙΟΙ 7Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΧΙΛΛΕΑΣ και ΕΥΤΕΞΙΟΣ ο ιερομάρτυρας
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΣΙΚΡΑΤΗΣ και ΒΑΛΕΝΤΙΩΝΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΥΣΕΒΙΟΣ, ΝΕΩΝ, ΛΕΟΝΤΙΟΣ, ΛΟΓΓΙΝΟΣ, ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΔΑΝΑΒΟΣ και ΝΕΣΤΑΒΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΟΥΚΑΣ ο ράπτης, από τη Μυτιλήνη
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ πού μαρτύρησε στη Μαγνησία
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ ο Ρώσος ο εν τω Σπηλαίω.
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ (+ 6ος αι.)
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΩΜΑΣ ο δια Χριστόν Σαλός (+ 6ος αϊ.)
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΛΕΞΙΟΣ ο Ρώσος (+ 13ος αϊ.)
Ο ΑΓΙΟΣ MELLITUS (Άγγλος).
Αναλυτικά:
Ανάσταση του Λαζάρου
Εορτάζει 8 ημέρες πριν το Άγιο Πάσχα.
Αυτό το Σάββατο τιμάμε την υπό του Χριστού Ανάσταση του φίλου Του Λαζάρου. Ο Λάζαρος ήταν φίλος του Χριστού και οι αδελφές του Μάρθα και Μαρία τον φιλοξένησαν πολλές φορές (Λουκ.ι΄, 38-40, Ιωαν.ιβ΄, 1-3) στη Βηθανία κοντά στα Ιεροσόλυμα. Λίγες μέρες πρό του πάθους του Κυρίου ασθένησε ο Λάζαρος και οι αδελφές του ενημέρωσαν σχετικά τον Ιησού που τότε ήταν στη Γαλιλαία να τον επισκεφθεί. Ο Κύριος όμως επίτηδες καθυστέρησε μέχρι που πέθανε ο Λάζαρος, οπότε είπε στους μαθητές του πάμε τώρα να τον ξυπνήσω. Όταν έφθασε στη Βηθανία παρηγόρησε τις αδελφές του Λάζαρου που ήταν πεθαμένος τέσσερις μέρες και ζήτησε να δει το τάφο του.
Όταν έφθασε στο μνημείο, δάκρυσε και διέταξε να βγάλουν την ταφόπλακα. Τότε ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, ευχαρίστησε τον Θεό και Πατέρα και με μεγάλη φωνή είπε: Λάζαρε, βγές έξω. Αμέσως βγήκε έξω τυλιγμένος με τα σάβανα ο τετραήμερος νεκρός μπροστά στο πλήθος που παρακολουθούσε και ο Ιησούς ζήτησε να του λύσουν τα σάβανα και να πάει σπίτι του. (Ιωαν. ια΄,44)
Η αρχαία παράδοση λέγει ότι τότε ο Λάζαρος ήταν 30 χρονών και έζησε άλλα 30 χρόνια. Τελείωσε το επίγειο βίο του στην Κύπρο το έτος 63 μ.Χ. και ο τάφος του στην πόλη των Κιτιέων έγραφε: «Λάζαρος ο τετραήμερος και φίλος του Χριστού».
Το έτος 890μ.Χ. μετακομίσθηκε το ιερό λείψανό του στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα Λέοντα το σοφό, ο οποίος συνέθεσε τα ιδιόμελα στον εσπερινό του Λαζάρου: Κύριε, Λαζάρου θέλων τάφον ιδείν, κλπ
Χαρακτηριστικό της μετέπειτας ζωής του Λαζάρου λέγει η παράδοση, ήταν ότι δεν γέλασε ποτέ παρά μια φορά μόνο όταν είδε κάποιο να κλέβει μια γλάστρα και είπε την εξής φράση: Το ένα χώμα κλέβει το άλλο. Η Ανάσταση του Λαζάρου επέτεινε το μίσος των Εβραίων που μόλις την έμαθαν ζήτησαν να σκοτώσουν τον Λάζαρο και το Χριστό. Αυτή τη μέρα δεν γίνονται μνημόσυνα με κόλλυβα, σε ανάγκη μόνο απλό Τρισάγιο.
Η ΟΣΙΑ ΕΛΙΣΑΒΕΤ ή Θαυματουργή
Από την κοιλιά της μητέρας της είχε αποκαλυφθεί ότι ή Ελισάβετ θα γινόταν αστέρας υπέρλαμπρος της χριστιανικής αρετής. , Αυτό έγινε με την εμφάνιση αγγέλου στη μητέρα της, πού της είπε ότι θα γεννήσει κόρη, πού θα διακριθεί στις αρετές του Χριστού. Πράγματι, ή Ελισάβετ από μικρή ηλικία έδωσε την ψυχή και το σώμα της στη διακονία των πασχόντων συνανθρώπων της. Με κάθε νόμιμο τρόπο, προσπαθούσε να βρει πόρους για τη συντήρηση των φτωχών, και συγχρόνως δωρεάν μόρφωνε και κατηχούσε τα παιδιά τους. Θύμιζε, έτσι, το λόγο του Θεού, πού λέει: “Πτωχώ έκτεινον την χείρα σου, ίνα τελειωθή ή ευλογία σου”1. Άπλωσε, δηλαδή, με ελεημοσύνη το χέρι σου στο φτωχό, για να είναι τέλεια ή ευλογία του Θεού σε σένα. Έπειτα, νύχτα-μέρα πρόσφερε την υπηρεσία της στους αρρώστους σαν απλή νοσοκόμα, εμπνεόμενη πάλι από το θείο λόγο, πού λέει: “Μη όκνει επισκέπτεστε άρρωστον, εκ γαρ των τοιούτων άγαπηθήση”1. Δηλαδή, μην είσαι απρόθυμος στο να επισκέπτεσαι τον άρρωστο, διότι από κάτι τέτοια έργα θα αγαπηθείς από το Θεό και από τους ανθρώπους. Επίσης, δεν παρέλειπε να παρηγορεί τους θλιβομένους και στενοχωρημένους συνανθρώπους της, διότι ή ψυχή της άκουγε και πάλι το θείο λόγο, πού λέει: “Μη υστερεί από κλαιόντων”1. Δηλαδή, μη παραλείπεις να συμπαρίστασαι σ’ αυτούς πού κλαίνε. Ή Ελισάβετ πέθανε ευεργετώντας, αλλά και θαυματουργώντας, διότι ο Θεός της είχε δώσει και αυτό το χάρισμα.
1. Σοφία Σειράχ, ζ’ 32, 34,35.
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Μητρικών εκ λαγόνων Χριστόν ήγάπησας, ώσπερ βλαστός Ελισάβετ δικαιοσύνης τερπνός, και τοις ίχνεσιν αυτού ακολουθήσασα, των αιωνίων αγαθών, γεωργείς τας απαρχάς, αμέμπτω σου πολιτεία, θαυματουργούσα θεόφρον, προς σωτηρίαν των ψυχών ημών.
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ ο Στρατηλάτης, ο Γότθος
Στην καταγωγή ήταν Γότθος και έζησε τον 3ο αιώνα, στα χρόνια του αυτοκράτορα Αυρηλιανού, και υπηρετούσε στη Ρώμη. Ό βασιλιάς δεν γνώριζε ότι ο Σάββας ήταν χριστιανός, αλλά και αυτός δεν θεώρησε ότι έπρεπε να προφυλαχθεί όταν διώκονταν και φυλακίζονταν οι χριστιανοί. Ό ίδιος πήγαινε τρόφιμα στους φυλακισμένους και τους πρόσφερε την αδελφική του αγάπη και συμπαράσταση. Όμως, οι αξιωματικοί των φυλακών τον κατήγγειλαν στον αυτοκράτορα, πού μάταια προσπάθησε να τον πείσει να θυσιάσει στα είδωλα. Τότε διέταξε και του έσχισαν τις πλευρές και τις πληγές του έκαψαν με αναμμένες λαμπάδες. Άλλ’ ή καρτερία του Σά66α, φάνηκε αντάξια της πίστης του. Αφού είδαν ότι δεν μπορούσαν να κατορθώσουν τίποτα, αποφασίστηκε ο θάνατος του. Επειδή όμως είχε μεγάλο αξίωμα, ή είδηση ότι θα θανατωθεί, έφερε στον τόπο της εκτέλεσης του πλήθη θεατών. Αφού έβρασαν λοιπόν ένα καζάνι με πίσσα, ο επικεφαλής του αποσπάσματος, διέταξε να ρίξουν τον μάρτυρα μέσα. Άλλα από θαύμα ο Άγιος παρέμεινε αβλαβής. Το θέαμα κίνησε μεγάλο θαυμασμό, και 70 από τους εκεί ειδωλολάτρες πίστεψαν στο Χριστό και επί τόπου αποκεφαλίστηκαν. Τον δε Σάββα, αφού του έδεσαν μεγάλη πέτρα στο λαιμό, τον έριξαν στον ποταμό Τίβερη και έτσι πήρε το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ 7Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ
Αυτοί πίστεψαν στον Χριστό δια του Άγιου Σάββα και μαρτύρησαν δια ξίφους.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΧΙΛΛΕΑΣ και ΕΥΤΕΞΙΟΣ ο ίερομάρτυρας
Ή μνήμη τους αναφέρεται επιγραμματικά στο “Μικρόν Εύχολόγιον ή Άγιασματάριον” έκδοση “Αποστολικής Διακονίας” 1959, χωρίς άλλες πληροφορίες. Πουθενά άλλου δεν αναφέρεται ή μνήμη τους.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΣΙΚΡΑΤΗΣ και ΒΑΛΕΝΤΙΩΝ
Κατάγονταν από το Δορύστολο της Μυσίας (περιοχή της Βαλκανικής χερσονήσου) και ήταν στρατιώτες χριστιανοί, κατά την εποχή πού έπαρχος ήταν ο Αύλοζάνης. Επειδή δεν άνέχονταν την προσκύνηση τω ειδώλων από τους εθνικούς, έκαναν δριμύτατη παρατήρηση σ’ αυτούς πού τα πίστευαν και ομολόγησαν Θεό αληθινό τον Χριστό. Όποτε συνελήφθήκαν και οδηγήθηκαν στον ηγεμόνα, ο όποιος τους παρότρυνε να προσφέρουν θυσία στον Απόλλωνα. Ό μεν Πασικράτης αρνήθηκε και, αφού τον έδεσαν με αλυσίδες, τον έριξαν στη φυλακή. Εκεί ήλθε ο αδελφός του και τον συμβούλευσε να προσφέρει έστω λίγο θυμίαμα για να σωθεί. Άλλ’ ο Πασικράτης τον έδιωξε και δέχτηκε με χαρά την απόφαση του ηγεμόνα ν’ αποκεφαλιστεί. Ο δε Βαλεντίων, όταν ρωτήθηκε αν συμφωνεί με αυτά πού πιστεύει ο Πασικράτης. απάντησε πώς και αυτός εμμένει στη Χριστιανική του πίστη και δεν πρόκειται να θυσιάσει ποτέ στα άψυχα είδωλα. Τότε και οι δύο αποκεφαλίστηκαν, σε ηλικία, ο μεν Πασικράτης 22 ετών, ο δε Βαλεντίων 30.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΥΣΕΒΙΟΣ, ΝΕΩΝ, ΛΕΟΝΤΙΟΣ, ΛΟΓΓΙΝΟΣ, ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΔΑΝΑΒΟΣ και ΝΕΣΤΑΒΟΣ
Οι Άγιοι αυτοί προσήλθαν στη χριστιανική πίστη από τα θαύματα του μεγαλομάρτυρα Γεωργίου, κατά τη διάρκεια του ενδόξου μαρτυρίου του. Οπότε όλοι ομολόγησαν τον Χριστό και φυλακίστηκαν. Έπειτα με πρόσταγμα του Διοκλητιανού (284-304), τους κρέμασαν, ξέσχισαν τις σάρκες τους και τέλος τους αποκεφάλισαν, παίρνοντας έτσι όλοι το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΟΥΚΑΣ ο ράπτης, από τη Μυτιλήνη
Ο νεομάρτυρας αυτός καταγόταν από τη Μυτιλήνη και ήταν νέος ωραίος, ενάρετος και εργαζόταν σαν ράφτης σε κάποιο ραφείο στην Κωνσταντινούπολη. Κάποτε όμως πού πήγε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο σπίτι κάποιου μεγιστάνα Τούρκου, δέχτηκε άσεμνη επίθεση από την ακόλαστη γυναίκα αυτού του μεγιστάνα, και σαν άλλος σώφρων Ιωσήφ έφυγε μακριά από το σπίτι της. Τότε αυτή, για να προλάβει τη ντροπή της, πήγε και συκοφάντησε τον μάρτυρα στον Βεζίρη, ότι δήθεν αυτός προσπάθησε να τη βιάσει μέσα στο σπίτι της. Ο έπαρχος αμέσως συνέλαβε τον Δούκα και τον οδήγησε μπροστά στον Βεζίρη, όπου ήταν και ή πονηρή αυτή γυναίκα. Παρά τις κολακείες και υποσχέσεις πού του έγιναν, ο Δούκας δεν αρνήθηκε τον Χριστό και υπέστη φρικτά βασανιστήρια. Οι Τούρκοι, αφού τον έγδαραν ζωντανό, έριξαν το δέρμα του στη θάλασσα και συνέχισαν τα βασανιστήρια τους στο άψυχο και άμορφο σώμα του νεομάρτυρα. Το γεγονός αυτό έγινε στις 24 Απριλίου 1564 στην Κων/πολή αποδεικνύοντας τον θείο έρωτα του μάρτυρα στη Χριστιανική πίστη.
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ πού μαρτύρησε στη Μαγνησία
Κατοικούσε μαζί με τον πατέρα του Χατζή Κανέλο στην πόλη Γιαγιά Κιοί (τουρκιστί). Ο Πατέρας του ήταν επιστάτης στα κτήματα του Αγά της πόλης αυτής, πού ονομαζόταν Καρά Όσμάνογλου και απολάμβανε μεγάλων τιμών των εκεί Τούρκων. Σε ηλικία 22 ετών ο Νικάλος αρραβωνιάστηκε και με την άδεια του πατέρα του και του Αγά, πήγε στη Μαγνησία για διάφορες υποθέσεις. Όταν μπήκε στην πόλη, λόγω εκτίμησης από τους Τούρκους, φορούσε τούρκικα υποδήματα και κόκκινο φέσι στο κεφάλι. Οι υπηρέτες του δικαστή Μαγνησίας, αν και γνώριζαν τον νέο αυτό, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον δικαστή (μουσελίμη). Ο δικαστής προσπιούμενος ότι δεν γνώριζε τον νέο, ρώτησε αν θέλει να γίνει μωαμεθανός με το να φοράει τούρκικα υποδήματα και κόκκινο φέσι. Εγώ τα ρούχα τα φορώ με δική σας άδεια, απάντησε ο Νικόλαος, διότι ο πατέρας μου είναι δικός σας εργάτης. Τότε ο δικαστής διέταξε και τον μαστίγωσαν τέσσερις διαδοχικές φορές, αλλά ο Νικολαος και τις τέσσερις φορές παρέμεινε σταθερός στην πίστη του, ομολογώντας τον Χριστό Θεό αληθινό. Τελικά μισοπεθαμένος από τα βασανιστήρια ρίχτηκε στη φυλακή, όπου παρέδωσε το πνεύμα του στις 24 Απριλίου 1796 (κατ’ άλλους 1776).
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ ο Ρώσος ο εν τω Σπηλαίω.
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ (+ 6ος αι.)
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΩΜΑΣ ο δια Χριστόν Σαλός (+ 6ος αι.)
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΛΕΞΙΟΣ ο Ρώσος (+ 13ος αι.)
Ο ΑΓΙΟΣ MELLITUS (Άγγλος).
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της “Ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο “ΟΙ ” Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων”, του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.