*Γράφει ο Χρήστος Κ. Μακρίδης
Είναι αλήθεια ότι ο πολιτισμός, ανεξάρτητα από την έκφραση, την έκφανση ή τον φορέα δημιουργίας του, παραμένει μια εσωτερική υπόθεση ελεύθερη από κάθε είδους δογματισμό. Συνιστά μια ασυμβίβαστη τέχνη/πράξη άφθαρτη και συγκλονιστική στους αιώνες. Αυτό εισπράττω κάθε φορά όταν επισκέπτομαι ένα μουσείο, εντός ή εκτός της χώρας, αυτή την αίσθηση είχα από τα ταξίδια και την επαφή μου με τον πολιτισμό και την κουλτούρα των λαών που γνώρισα. Γιατί ο πολιτισμός πάνω απ´όλα αντανακλά την προοπτική ενός οράματος, αναδεικνύεται σε μια υπέρτατη κοινωνική, οικουμενική αξία. Διαδραματίζει καίριο ρόλο στην κοινωνική οργάνωση και στην διαδραστική επικοινωνία των ανθρώπων, συμβάλλοντας στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στην ανοχή της πολιτισμικής διαφορετικότητας σε τοπικό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Γιατί ο πολιτισμός συνδέεται με τον αγώνα για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς, της γλώσσας και την ανάδειξη της λαϊκής τέχνης. Είναι το μόνο αποτελεσματικό όπλο, παράλληλα με την συντεταγμένη παιδεία, για την καταπολέμηση των φυλετικών διακρίσεων…
Κατά τεκμήριο, είναι το κριτήριο με το οποίο ο άνθρωπος αυτοπροσδιορίζεται πολιτισμικά στο χωροχρόνο, το κριτήριο που ενισχύει, καθορίζει και διαμορφώνει την εθνική του ταυτότητα. Ο πολιτισμός για μένα, δεύτερη γενιά προσφύγων, δεν είναι θέμα δήλωσης αλλά στάση ζωής και καθημερινής απόδειξης. Αποτελεί μια αμετακίνητη σταθερά και δείκτη πορείας των λαών προς το μέλλον. Αστείρευτη πηγή διδαχής, συμφιλίωσης και ανασύνθεσης εκείνων των κοινωνιών στις οποίες υφίστανται παντός είδους περιθώριοποιήσεις, διαχωριστικές γραμμές, αποκλεισμοί και διακρίσεις ποικίλου χρώματος που δεν περιποιούν τιμή σε κανένα. Επιπρόσθετα, όμως, ο πολιτισμός κρίνεται απ´ τη συμπεριφορά που επιδεικνύουμε απέναντι στον άλλο, τον διαφορετικό ήτοι τον υπέργηρο, τον ανάπηρο και τον ψυχικά ασθενή συνάνθρωπό μας. Τη στάση που επιλέγουμε απέναντι στο περιβάλλον και σε κάθε ζωντανό ον, που ζει, αναπνέει και κινείται στα όρια της κοινωνίας μας. Σε κάθε περίπτωση, ο πολιτισμός, συνιστά τον βράχο πάνω στον οποίο οι ανθρώπινες κοινωνίες οικοδομούν ελεύθερα και κεφαλαιοποιούν σταθερά στο χωροχρόνο στέρεες σχέσεις κατανόησης, φιλίας και εμπιστοσύνης με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Γιατί, εντέλει, τα πάντα είναι θέμα πολιτισμού…
*Πολιτικός Επιστήμων – Τ. Γεωπόνος – Παιδαγωγός