Η παιδεία της πανδημίας
Ενισχύονται μεγάλες, ξένες κυρίως, αλυσίδες υπεραγορών σε βάρος της μικρομεσαίας επιχείρησης
Γιάννης Χ. Κουριαννίδης
Εδώ και 11 χρόνια από την ημερομηνία υπογραφής του πρώτου Μνημονίου, η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, η μικρομεσαία επιχείρηση δηλαδή, πλήττεται ανελέητα. Είχε προηγηθεί η καταστροφή της πρωτογενούς παραγωγής με τη χρόνια επιχορήγηση της αγρανάπαυσης και των χωματερών, με αποτέλεσμα να εισάγουμε τα πάντα που αφορούν σχεδόν το σύνολο των καταναλωτικών αναγκών μας. Με την παράλληλη εξαφάνιση ανθηρών ελληνικών βιομηχανιών που οδηγήθηκαν συστηματικά στο κλείσιμο, απέμεινε μόνο η διαχείριση της εμπορίας των εισαγόμενων αγαθών από τη μικρομεσαία επιχείρηση. Ηρθε, όμως, απ᾽ ό,τι φαίνεται, και η δική της ώρα.
Με αφορμή την πανδημία, αντί να γίνει μια στοχευμένη προσπάθεια επανεκκίνησης των κλάδων αυτών της οικονομίας, ιδιαιτέρως μετά την κατάρρευση του τουρισμού, ακολουθήθηκε η δοκιμασμένη όσο και καταστροφική πεπατημένη των επιδοτήσεων, τόσο των εργοδοτών όσο και των εργαζομένων. Αντί το κράτος να επιτελέσει τον ρόλο του προστατεύοντας την εθνική οικονομία και το εθνικό κεφάλαιο από την εξάρτηση και την απορρόφησή του από τη διεθνή αγορά, πράττει ακριβώς το αντίθετο. Συνεχίζει την ενίσχυση του ρόλου μεγάλων, ξένων κυρίως, αλυσίδων υπεραγορών σε βάρος της μικρομεσαίας επιχείρησης, οι ιδιοκτήτες των οποίων είτε τις κλείνουν είτε αναγκάζονται να συνεχίσουν τη λειτουργία τους ουσιαστικά ως υπάλληλοι των επιχειρηματικών κολοσσών. Δυστυχώς, ακόμη και οι λίγες υπεραγορές ελληνικών συμφερόντων συχνά καταλήγουν να ξεπουλιούνται σε ξένες, καθώς δεν αντέχουν τον ανταγωνισμό. Καμαρώνει κάποια από αυτές διαφημίζοντας ότι το 80% του τζίρου της προέρχεται από προϊόντα Ελλήνων παραγωγών. Αναρωτιέται όμως κανείς ποιο ποσοστό αυτού του τζίρου επανεπενδύεται στην εγχώρια αγορά και ποιο φεύγει για πάντα από τη χώρα μας;
Αυτά θα πρέπει να αναρωτηθούμε όλοι μας και κυρίως οι Ελληνες επιχειρηματίες, οι οποίοι θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν τον ρόλο και τη σημασία των επιχειρήσεών τους για την ελληνική οικονομία. Είναι προφανές ότι από τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών απουσιάζει η βούληση για την αξιοποίηση του εθνικού μας πλούτου. Δεν διστάζουν μάλιστα να τον εκχωρήσουν μέσω ντροπιαστικών μνημονίων. Αντί να δουν την οικονομία ως μια βοηθητική λειτουργία του εθνικού οργανισμού, αντί να προτάξουν την ευημερία του συνόλου με τη στήριξη της ατομικής πρωτοβουλίας, επιδιώκοντας την αρμονική συνανάπτυξή της με αυτήν, περιορίζονται απλώς σε έναν ρόλο διαχειριστικό και μάλιστα μέσα στα στενά και απολύτως διακριτά πλαίσια που ορίζουν υπερεθνικά κέντρα και εξουσίες.
Αυτό που χρειάζεται η ελληνική αγορά είναι η άμεση επανεκκίνησή της με το άνοιγμα όλων των επιχειρήσεων λιανικής. Εδώ και 15 μήνες έχει σφυρηλατηθεί μια «παιδεία πανδημίας», τόσο από τους επιχειρηματίες όσο και από τους καταναλωτές. Τα μέτρα εφαρμόστηκαν πιστά, οι πολίτες υπάκουσαν στις εκκλήσεις των αρμοδίων για μεγάλο χρονικό διάστημα και όποτε οι περιορισμοί χαλάρωσαν αποδείχτηκε ότι τα καταστήματα λειτούργησαν υποδειγματικά και με βάση όσα προέβλεπαν τα υγειονομικά πρωτόκολλα. Τώρα όμως αυτή η παιδεία που αποκτήσαμε διακυβεύεται, αφού οι πολίτες έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στους αρμοδίους – είτε πολιτικούς είτε επιστήμονες. Οσο είναι καιρός, ας εμπιστευτεί η κυβέρνηση τους πολίτες, αφού έχουν αποδείξει ως σήμερα την υπευθυνότητά τους. Οι λίγες εξαιρέσεις (που προέκυψαν κυρίως από τη δική της αβελτηρία και τις παλινωδίες της, αλλά ενίοτε και από την περιφρονητική στάση κάποιων στελεχών της απέναντι στα μέτρα που οι ίδιοι θέσπισαν) δεν μπορούν να αποτελέσουν τον κανόνα.
Από τη μεριά τους, οι Ελληνες επιχειρηματίες δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να πέσουν σε μια παγίδα στην οποία οδηγούνται από κάποιους αιτούμενοι απλώς τα ψίχουλα των όποιων επιδοτήσεων. Εξάλλου, είναι δεδομένο ότι οι «επιδοτήσεις» ούτε τους τζίρους μπορούν να υποκαταστήσουν αλλά και σύντομα θα βρεθεί τρόπος να επιστραφούν ξανά στα κρατικά ταμεία. Αυτό που θα πρέπει να απαιτήσουν είναι το άμεσο άνοιγμα των καταστημάτων τους, με την τήρηση όλων των υγειονομικών προϋποθέσεων. Στην ανάγκη, να το επιβάλουν με κάθε τρόπο, αφού το σημαντικότερο είναι να μην απολεσθούν η αίσθηση, η δυναμική και η καλλιέργεια της επιχειρηματικότητας.
Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με το άμεσο άνοιγμα όλων των καταστημάτων. Για να συναντηθούν ξανά εργοδότες, τεχνικοί και εργαζόμενοι στον φυσικό τους χώρο, καθένας με τον δικό του εργασιακό ρόλο και αφήγημα…
Δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης
«Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική»
Δημοκρατία