Ναι, βέβαια. Συμφωνούμε στην επιβολή του νόμου και της τάξης. Όταν ο νόμος υπηρετεί τον λαό και την πατρίδα και η τάξη απευθύνεται στην προστασία του αδύναμου πολίτη της Ελληνίδας, της γειτονιάς, γέροντα και της γερόντισσας, του παιδιού.
Διότι υποχρέωση ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, δεν είναι να υπερασπίζει τον πάμπλουτο. Τον ισχυρό και φυσικά τον διεφθαρμένο. Διότι ο πάμπλουτός, ο ισχυρός και ο διεφθαρμένος θα βρει την άκρη του με οποιοδήποτε πολίτευμα. Φασισμό, δημοκρατία, ολιγαρχία, κομμουνισμό.
Η ειδοποιός διαφορά της σωστής Δημοκρατίας, όπως αυτή ορίστηκε από τους προγόνους μας, ήταν ακριβώς η προστασία του αδύναμου. Η δημοκρατία η οποία συνδέεται άρρηκτα με το δίκιο έχει μία και μόνο φύση. Που ταυτίζεται με την φύση του δικαίου που και αυτή ορίστηκε υπέροχα από τους αρχαίους προγόνους μας. Το δίκιο είναι το Ατσάλινο χέρι που υψώνεται για να εμποδίσει το ξίφος του ισχυρού να πληγώσει τον αδύναμο.
Έτσι λοιπόν, δημοκρατία είναι το πολίτευμα που προστατεύει τον αδύναμο απέναντι στην ασυδοσία του ισχυρού. Που προστατεύει τον αδικημένο από τις βαρβάρες προθέσεις αυτού που προσπαθεί να υπερισχύσει λόγω της ισχύος.
Νόμος και τάξη λοιπόν, πρωτίστως για αυτόν που τα έχει πραγματικά ανάγκη. Διότι για αυτόν έχουν φτιαχτεί. Για να μην μπορεί το κάθε κτήνος να βιάζει παιδιά και έπειτα να ποζάρει στα ανώτατα κλιμάκια εξουσίας. Για να μην μπορεί το κάθε κάθαρμα να λυμαίνεται τον δημόσιο πλούτο ρίχνοντας την φτώχεια και την εξαθλίωση το σύνολο του πληθυσμού το οποίο δεν μπορεί να αντιδράσει. Για τον γέροντα και την γερόντισσα που βασανίζονται και κατασφάζονται μέσα στο ιερό της εστίας, χωρίς να είναι σε θέση να προστατεύσουν τον εαυτό τους.
Εάν λοιπόν ο νόμος και η τάξη δεν μπορούν να προστατεύσουν αυτούς που πραγματικά θα έπρεπε να προστατεύσουν, τότε δεν υφίστανται.
Μιας και εορτάζουμε τα 200 χρόνια από την επανάσταση, να υπενθυμίσουμε ότι και τότε οι οθωμανοί επιθυμούσαν «νόμο και τάξη». Έχοντας μάλιστα την πλήρη στήριξη της διεθνούς κοινότητας, δηλαδή του Μέττερνιχ και της Ιεράς Συμμαχίας.
Ο νόμος κοι η τάξη λοιπόν τότε, ήταν ο μοχλός βασανισμού, βιασμού και γενοκτονίας χιλιάδων παιδιών, αδύναμων, γερόντων, Ελλήνων.
Η εθνεγερσία, η επανάσταση του 1821, ήταν ακριβώς η συντριβή του οθωμανικού νόμου και τάξης.
Οι κλέφτες και η αρματωλοί, ήταν οι χούλιγκανς της εποχής. Η Ελληνική Επανάσταση αποδεδειγμένα ήταν εκείνη που επέφερε το ουσιαστικό τέλος του ανελεύθερου θεσμού της Ιεράς Συμμαχίας.
Όχι, σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνουμε κουκούλες και μπάχαλα, προβοκάτορες και πρεζέμπορους με τους ήρωες και μάρτυρες της εθνεγερσίας.
Συγκρίνουμε όμως άμεσα το φαύλο καθεστώς της ταπείνωσης των ελλήνων, της εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας, της φυγάδευσης καθαρμάτων, βιαστών και ανώμαλων, που επιτρέπει σφαγές γερόντων μέσα στα σπίτια τους, εξαθλίωση οικογενειών και καταστροφή γενεών με αυτό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Όσο για αυτούς που παριστάνουν τους επαναστάτες βεβηλώνοντας την εικόνα του Χριστού και της Παναγίας, ας γνωρίζουν ότι Αυτός κλόνισε την αυτοκρατορία του κακού και της αδικίας. Αυτός ήταν ο πραγματικός επαναστάτης. Αυτός τρομάζει ακόμα και σήμερα την άδικη εξουσία. Αυτή που οι βέβηλοι υπηρετούν.
ΥΓ: Πάντως το βλέμμα του Νίκου Ρωμανού μοιάζει περισσότερο με αυτό του Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Από το άρρωστο βλέμμα κάποιων άλλων που χρησιμοποιούν την γαλανόλευκη για φερετζέ ασέλγειας στο Έθνος.