Από τον κοινωνικό αυτοματισμό των ετών της μνημονιακής κατοχής περάσαμε στη προσωπική ενοχή του μαστιγώσιμου.
Ο κοινωνικός αυτοματισμός στις μνημονιακές μας μέρες δημιουργούσε φανταστικούς εχθρούς κοινωνικών τάξεων, αποδιοπομπαίους τράγους ως την κύρια ρίζα του κακού της οικονομικής μας χρεωκοπίας. Έτσι η μια κοινωνική τάξη αντιπαλευόταν την άλλη.
Σήμερα τον κοινωνικό αυτοματισμό αντικατέστησε ο προτεσταντισμός του μαστιγώσιμου που καλείται από τους φέλλινους επιστήμονες και τους παλίμβολους πολιτικούς «ατομική ευθύνη».
Το αξίωμα που συνήθως θέτουν εντελώς ατεκμηρίωτα οι μυαλοπώλες και πανωλέθριοι κοινωνικοί επιστήμονες είναι ότι η ατομική ευθύνη προηγείται της κοινωνικής ευθύνης.
Προφανώς γιατί αναγνωρίζουν μόνο την ατομικότητα ως τη μεγαλύτερη δύναμη και το απόλυτο θεμέλιο της κοινωνικής δράσης που κινείται σταθερά και αμετακίνητα μέσα στην ατομικοποιημένη συλλογικότητα.
Έτσι όμως το άτομο μαζί με το πυρετικό παραλήρημα του συμφέροντος του καθίσταται ικανοποιημένη μετριότητα. Δηλαδή γίνεται ένα κοινωνικό ναυάγιο με κατεστραμμένες ψευδαισθήσεις. Αυτό ήταν και το μεταϊστορικό κάλεσμα του Μπενζαμέν Κονστάν που προχώρησε στη μεταφυσική της υποκειμενικότητας και στην παρακμή του συλλογικού.
Οι μικροπρομηθεϊκοί κοινωνικοί επιστήμονες, οι φέλλινοι ιατρογνώμονες και οι ευκαιριακοί πολιτικοί με υψωμένο το δείκτη του χεριού τους μας λένε, εσείς φταίτε γιατί δεν έχετε κοινωνική ευθύνη. Και αυτό γιατί η ατομική ευθύνη δικαιώνεται ως συλλογική ευθύνη.
Αυτό βέβαια είναι το επιχείρημα της τεχνογραφειοκρατικής διαχείρισης όπου η προαποκατεστημένη κοινωνική αρμονία έρχεται με την ενδοβολή της ενοχής.
Μάθε να αισθάνεσαι ένοχος (προτεσταντική φιλοσοφία) με μια επιπλέον περιληπτική τεχνικότητα εκείνη της κηρυγματικής ισχύος που λέει ότι όλα περνούν από σένα. Και η σωτηρία σου θα έρθει μόνο όταν εσύ εισέλθεις στην ιδεοψυχαναγκαστική αυτοματοποίση να κάνεις εκείνο που δεν θα στο ζητήσει κανείς, αλλά πρέπει, γιατί πρέπει (όπως θα έλεγε και ο Καντ). Γιατί στο ζητά η αόρατη φωνή της εξουσίας που μπορεί να λέγεται οικονομική διόρθωση και εξισορρόπηση ή ανοσολογία και θεραπεία.
Είναι το καντιανό υπερφυσικό εγώ και το χεγκελιανό απόλυτο υποκείμενο που κάνουν χρόνια υπερωρίες, και σήμερα κάθονται στη θρόνο της πανλογικοποίησης για να μας διορθώσουν και να μας σώσουν.
Προσέξτε τώρα τι μας έλεγε ο Νίτσε: «οι ιδέες που θα έρθουν και θα επικαλεστούν ότι θα μας σώσουν ενώ στην πραγματικότητα θα μας φυλακίσουν θα είναι απαλές και αθόρυβες σαν τις πατημασιές των περιστεριών.»
Όμως υπάρχει πάντα μια ισομοιρία επιχειρημάτων και έρχεται από τον Θουκυδίδη ο οποίος προτάσσει το συλλογικό υπεράνω του ατομικού εκεί όπου η συλλογική ευθύνη εμπνέει την ατομική ευθύνη. Ιδού το ακαταμάχητο τεκμήριο, πρώτα ο εκπρόσωπος του θεσμού που αντιπροσωπεύει και το συλλογικό οφείλει να σέβεται τη σύναψη της δημοκρατίας. Αλλά όταν ο πρωθυπουργός πότε με εκδρομές, άλλοτε με τσιμπούσια, δείχνει ότι απεχθάνεται και την ευβουλία και τη σωφροσύνη (Θουκιδίδης Γ34) τότε τα κενόδοξα περί ατομικής και συλλογικής ευθύνης κάνουν διακοπές.
Αλλά τι αναφορές μπορούν να κάνουμε κάποιοι νεόκοποι φιλοσοφούντες σε ιντελλεκτουαλιστικές πρακτικές και υπεραναπληρωτικές θεωρίες όταν απλώνεται παντού ένα ομαλό στα όρια του καταπιεστικού μεθοδολογικού εργαλείου; Αυτό που ο Ράιχ θα το αποκαλούσε φασιστική πανούκλα.
Οι μέθοδοι και οι προσταγές επιθυμούν να κυριεύουν τις μάζες, με κάθε τρόπο. Έτσι ακούστηκε σε τηλεοπτικό κανάλι που πλειοδοτεί στην υπεράσπιση της κυβερνητικής πολιτικής από ιατρογνώμονα ο οποίος φαίνεται να διαθέτει περισσή αυταρχική αυθάδεια και αντιδημοκρατική νοοτροπία να υποστηρίζει ότι πρέπει να παγιδεύονται οι κάρτες sim των κινητών, ώστε να μη μπορούν να στέλνουν μηνύματα οι πολίτες. Παράλληλα οι εξωνημένοι φύλακες της κρατικής τρομοκρατίας άσκησαν άγρια βία σε πολίτες της Ν. Σμύρνης.
Τελικά αν ο κορωνοϊός θεωρείται αήττητος από κάποιους και με τις μεταλλάξεις του τρυπάει τα εμβόλια, το ίδιο αήττητο φαίνεται να είναι και το μικρόβιο της φασιστικής ανθρωποποίησης. Αναζητείται εμβόλιο δημοκρατίας το συντομότερο.
Απόστολος Αποστόλου. Δρ. Φιλοσοφίας.