ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΥΤΡΟΠΙΟΣ, ΚΛΕΟΝΙΚΟΣ και ΒΑΣΙΛΙΣΚΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΣ ίερομάρτυρας, πρεσβύτερος Αντιοχείας
ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΖΗΝΩΝ και ΖΩΪΛΟΣ
Η ΟΣΙΑ ΠΙΑΜΟΥΝ ή Παρθένος
Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΙΩΑΔ ή ΙΩΗΛ
Η ΟΣΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ή εξ Αλεξανδρείας (4ος αϊ.)
Αναλυτικά
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΥΤΡΟΠΙΟΣ, ΚΛΕΟΝΙΚΟΣ και ΒΑΣΙΛΙΣΚΟΣ
Ή καταγωγή αυτών των τριών πνευματικών βλασταριών ήταν από την Άμάσεια του Πόντου (ορισμένοι συναξαριστές αναφέρουν ότι ήταν και συγγενείς του Αγ. Θεοδώρου του Τήρωνος). Όταν ο Διοκλητιανός εξαπέλυσε άγριο διωγμό κατά των χριστιανών, ο έπαρχος Άσκληπιοδότης αμέσως τους συνέλαβε και τους ανέκρινε αν πράγματι ήταν χριστιανοί. Και οι τρεις, χωρίς κανένα δισταγμό, ομολόγησαν Χριστόν Εσταυρωμένον. Αμέσως, ο έπαρχος διέταξε να τους βασανίσουν ανελέητα. Τα βασανιστήρια δεν επηρέασαν καθόλου το θάρρος και τη συνείδηση τους. Ενώ τους έδερναν και τους έκαιγαν αλύπητα, αυτοί ζητούσαν τη βοήθεια του Χρίστου και Τον υμνούσαν. Έτσι, οι μεν Εϋτρόπιος και Κλεόνικος πέθαναν με σταυρικό θάνατο, ο δε Βασιλίσκος, αφού φυλακίστηκε, πέθανε μετά από μύριες στερήσεις και κακουχίες, χωρίς να καμφθεί το φρόνημα του καθόλου. Παρέμεινε μέχρι τελευταίας πνοής πιστός στο Χριστό. Μ’ αυτόν τον τρόπο και οι τρεις τεκμηρίωσαν τα θεόπνευστα λόγια του Ιωάννη στην Αποκάλυψη, ότι “ουκ ήγάπησαν την ψυχήν αυτών άχρι θανάτου”1. Για τη μαρτυρία δηλαδή του Χριστού, ο’ άνθρωποι αυτοί δεν αγάπησαν τη ζωή τους, αλλά την περιφρόνησαν μέχρι θανάτου.
1. Αποκάλυψη Ιωάννου, ιβ’ 11.
Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Το τρίστοιχον άθροισμα, των Αθλητών του Χριστού, Εύτρόπιον μέλψωμεν, συν Βασιλίσκω όμοϋ, τον θείον Κλεόνικον ούτοι γαρ της Τριάδος, το ύπέρθεον κράτος, άθλοις ύπερφυέσιν, ώμολόγησαν πάσιν η πάντοτε πρεσβεύουσι, σώζεσθαι άπαντας.
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΣ ίερομάρτυρας, πρεσβύτερος Αντιοχείας
Ήταν τα θλιβερά χρόνια Ιουλιανού του παραβάτη, πού ο ασεβής αυτός αυτοκράτορας έξεδίωκε τήν Εκκλησία, προσπαθώντας ν’ αναστηλώσει την ειδωλολατρία. Οι διωγμοί αυτοί βέβαια, έπεξετάθηκαν και στην Αντιόχεια τη Μεγάλη. Πολλοί όμως από τους κληρικούς της, έμειναν ακλόνητοι στην παράταξή τους, προστατεύοντας και ενθαρρύνοντας το ποίμνιο με την παρουσία τους. Μεταξύ των ηρώων αυτών ήταν και ο Θεοδώρητος. Συνελήφθη λοιπόν από τον έπαρχο της πόλης (Ιουλιανό ονομαζόμενο, πού κατά τον Σ. Εύστρατιάδη ήταν θείος του Ι Ιουλιανού του Παραβάτη), αλλά διατήρησε όλη την ακεραιότητα του θάρρους του. ο έπαρχος στην αρχή τον περιποιήθηκε. Και τόνισε τη μεγάλη αξία του Θεοδώρητου, την ευφυΐα και την παιδεία του. Κατέληξε δε προτρέποντας τον Θεοδώρητο να απαρνηθεί το Χριστό, και να προσέλθει στη θρησκεία των ειδώλων. ο Θεοδώρητος τον άκουσε με υπομονή, και κατόπιν μεταξύ άλλων είπε στον έπαρχο: “Πώς να προδώσω την άλήθειαν, πώς να λιποτακτήσω από την Έκκλησίαν της πίστεως και της ζωής, πώς να αφήσω την χριστιανικήν ελπίδα, την χύνουσαν τόσον φως και τόσην παρηγοριά ν εις τους ζοφώδεις ορίζοντας του βίου, πώς να φανώ τόσον αχάριστος προς τον Χριόταν μου, ο οποίος υπέρ εμού έχυσε το αίμα του; Είμαι και θα μείνω χριστιανός”. ο έπαρχος, εξεπλάγη μεν από το θάρρος του, διέταξε όμως και τον αποκεφάλισαν.
ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΖΗΝΩΝ και ΖΩΪΛΟΣ
Απεβίωσαν ειρηνικά.
Η ΟΣΙΑ ΠΙΑΜΟΥΝ ή Παρθένος
Καταγόταν από την Αίγυπτο και έζησε τον 4ο αιώνα μ.Χ. Νωρίς στερήθηκε τον πατέρα της, αλλά ή μητέρα της την ανέθρεψε και την πότισε με τα νάματα της χριστιανικής ευσέβειας. Μητέρα και κόρη δόθηκαν με όλη τους την καρδιά σε έργα ευσπλαχνίας και φιλαδελφίας. Με το μικρό τους εισόδημα και με κόπους των χεριών τους, παρηγορούσαν ασθενείς και θλιβομένους. Επίσης στήριζαν την κλονισμένη πίστη των γυναικών και ή διαγωγή τους ενέπνεε αγάπη και σεβασμό. Όταν πέθανε ή μητέρα της, ή Πιαμοϋν αύξησε τους κόπους της στις υπηρεσίες των ευαγγελικών αγαθών. Ή αγιότητα της είχε φθάσει και σε άλλες πόλεις. Κάποτε μάλιστα, κατάφερε μόνη της να σώσει την γενέτειρα πόλη της από τους εχθρούς, όταν δήλωσε σ’ αυτούς το όνομα της. Στο άκουσμα εκείνοι θυμήθηκαν τον Θεό και αποχώρησαν ειρηνικά. Ή Άγια πέθανε μέσα σε άπειρες ευλογίες και γενικό ήταν το πένθος την ήμερα της κηδείας της.
Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΙΩΑΔ ή ΙΩΗΛ
Περιττώς εδώ επαναλαμβάνεται ή μνήμη του. Βλέπε βιογραφία του την 30η Μαρτίου, όπου και ή κυρίως μνήμη του.
Η ΟΣΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ή εξ Αλεξανδρείας (4ος αϊ.)