Γράφει η Αναλίνα Λάμπρου
Διαβάζω σε ποικίλα ειδησεογραφικά σαιτς, πως έχει επέλθει αύξηση στην χρήση ψυχοφαρμάκων στο διάστημα που έχει περάσει με τις συνεχόμενες καραντίνες. Ένας χρόνος περνώντας με νέα δεδομένα, νέες συνήθειες και καταστάσεις, πως εννοούμε ότι κάποιος το διαχειρίζεται σωστά η λάθος;
Για μένα προσωπικά ο χρόνος αυτός μου έμαθε η καλύτερά δίδαξε, πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και πως όλα ανατρέπονται σε διάστημα δευτερολέπτου. Κάθε μα κάθε μέρα ο κορονοϊός είναι η καθημερινότητα μας, μήπως θα έπρεπε να πάψει να κατακλύζει την ζωή μας, και να αρχίσουμε να κάνουμε πράγματα που μας βγάζουν από το διέξοδο και την αρχή καταθλιψης;
Κοιτάξτε τον εαυτό σας στον καθρέφτη, φωνάξτε πως η ζωή δεν σταματάει γιατί απλά ζούμε μια πανδημία. Βγείτε για βόλτες με φίλους σας που ξέρετε ότι προσέχουν, ακούστε δυνατά μουσική και χορέψτε, διαβάστε βιβλία η δείτε αστείες ταινίες και γελάστε με την ψυχή σας, Μην τρώτε ότι βρίσκετε μπροστά σας φτιάχνοντας ένα πρόγραμμα διατροφής που να σας γεμίζει και να σας φουλάρει όλη μέρα και λύσεις υπάρχουν.
Τίποτα δεν μπορεί να μην λύνεται εάν εσύ ο ίδιος δεν έχεις την δύναμη και κοιτάξτε να ζείτε τη κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία, ναι η τελευταία. Και όπως λέει και η Βίκυ Μοσχολιου στο γνωστό άσμα «Μια ζωή την έχουμε και αν δεν την γλεντήσουμε», ναι μπορούμε αλλά πάντα με προσοχή,
Και να χαμογελάτε είναι μεταδοτικό.