Ένα σύστημα που κάνει τα σκράπ εποχούμενες μερσεντές – Το σύστημα πίσω από τον Λιγνάδη

Απόστολος Αποστόλου

Η υπόθεση Λιγνάδη καταδεικνύει το σάπιο κατεστημένο της χώρας. Ένα σύστημα απίστευτης διαπλοκής, απόλυτης δεσποτείας.
Βέβαια δεν είναι μόνο ο καλλιτεχνικός κόσμος που ζει τη διαφθορά από τους ναυαγισμένους καλλιτέχνες, αλλά ολόκληρο το σύστημα που έχει οργανώσει ένα βαθμό εσωτερικοποιημένης βίας.
Είναι το σύστημα των κυκλωμάτων της οικογενειοκρατίας, της υπολογισμένης εκμετάλλευσης, της κυριαρχία των εξουσιοθήρων, της εκφασιζόμενης κοινωνίας των οψίπλουτων, ένα σύστημα δηλαδή, που προσπορίζει συμφέροντα και θεραπεύει τους αλυτρωτισμούς του.
Είναι όλος εκείνος ο κόσμος της συνωμοσίας της σιωπής.
Μια μεγάλη γκάμα ανθρώπων, από παράφωνες τρομπέτες της νύχτας, έως πολιτικούς της εξυπηρετούμενης διαπλοκής, από αποπνευματικούς μεγαλοθεσίτες, έως τους νιρβάνες της πλαστικής και αναπαραστατικής τέχνης και τους παράγοντες της αθλητικής και δημοσιογραφικής διαχείρισης.
Όλοι εκείνοι που χρόνια τώρα το σύστημα τους είχε κηρύξει ναυαρχίδα της πρωτοπορίας και εμπροσθοφυλακή της κουλτούρας.
Στην ουσία αποτελούσαν και αποτελούν την αιχμηρή δύναμη της φθοράς και τη σάπια επιφάνεια του φαίνεσθαι. Πρόκειται για χωματερές της σαδομαζοχιστικής ψυχικής σύνθεσης. Για σκράπ που τους έκαναν εποχούμενες μερσεντές.
Σ’ όλα αυτά όμως διεκδικεί μερίδιο ευθύνης και ο έλληνας πολίτης, που συμβιβάστηκε με τις ιδεοψυχαναγκαστικές προτεραιότητες που του σέρβιραν, που δεν αναρωτήθηκε με ποια προσόντα και με ποιες δεξιότητες αξιοποιούνται οι γκλάμουρους επωνυμίες που αναλαμβάνουν θέσεις.
Οι έλληνες πολίτες που χασμουριούνται στην πολυθρόνα τους μπροστά από το χαζοκούτι, βλέποντας τα ανακυκλωμένα σκουπίδια να παρελαύνουν και να αφήνουν τη βρωμιά τους.
Που δεν αναρωτήθηκαν ποια λογική αναγορεύεται σε αρχή της κοινωνικής ζωής. Αλλά εκπαιδεύονται στον κλεφτοπόλεμο των συμπλεγμάτων, στο ένοχο απυρόβλητο της ηδονοθηρίας, στις εγωκεντρικές ερμηνευτικές της «χαμαιλεόντιας» τακτικής των αναγνωρίσιμων της πολιτικής, πολιτιστικής και κοινωνικής μας κατάντιας.
Οι έλληνες πολίτες που συνθηκολόγησαν με την κοινωνία του κινδύνου. Με το φόβο όλων των καταστροφών, φυσικών, κοινωνικών, πολιτικών. Που αγκάλιασαν την αναμονή όλων των πιθανών κινδύνων, όλο και περισσότερο στη σκηνή της ζωής τους, οφείλουν τώρα ποια να αλλάξουν ρότα, να ενεργοποιήσουν τις αξίες που τις άφησαν να κάνουν ρεπό χρόνια τώρα.
Ο νεοέλληνας πολίτης πρέπει να πάψει να διανυκτερεύει στις ιδιότητες των αναγνωρίσιμων, να σταματήσει να δανείζεται τα συμπλέγματά τους, να σπουδάζει την ωμότητα των βίων τους και να μπαίνει στα χαρακώματα των πόθων της επωνυμο-αλητείας.
Μόνο όταν αρνηθεί αυτή την παράνοια θα έχει αποστασιοποιηθεί από τα χλιδάτα μηδενικά και από την τοξική και καταθλιπτική κοινωνία.
Να αρνηθεί τα πάντα από την κοινωνία του θεάματος και τις ψιλές κυριότητές του.
Και για να μη μας κοροϊδεύει άλλο η καρικατούρα της κοινωνίας του θεάματος να καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος δεν ανθίζει ποτέ προς χάρη του τίποτε, ποτέ προς χάρη της ιδιότητας του. Και ας σκεφτούμε για λίγο αυτό που γράφει ο Μούζιλ «Και επειδή η κατοχή των ιδιοτήτων προϋποθέτει και μια ορισμένη χαρά για την πραγματικότητά τους, μπορούμε να φανταστούμε πως μπορεί κάποιον, που δεν επιδεικνύει αίσθηση της πραγματικότητας, ούτε καν σε σχέση με τον εαυτό του, να τον αιφνιδιάσει κάποια μέρα η εντύπωση πως είναι άνθρωπος χωρίς ιδιότητες.»
Ας σπάσουμε τις ιδιότητες για να ξανακτίσουμε την κοινωνία μας και τους εαυτούς μας. Το σύστημα έχει ακόμη στην αγκαλιά του πολλούς Λιγνάδηδες.
Απόστολος Αποστόλου. Δρ. Φιλοσοφίας.