Όχι, δεν είναι λάθος γραμμένη η λέξη. «Μαναστήρια» ονόμαζε ο λαός τις ιερές μονές του Γένους. Στο βιβλίο του Χρήστου Χρηστοβασίλη (1862-1937), για τον οποίο όπως προσφυώς γράφτηκε, «ίσως δεν ήταν λόγιος αλλά κλεφταρματολός», με τίτλο «Ηρωικά διηγήματα», διαβάζουμε για τις τελευταίες ορμήνειες του βαριοπληγωμένου μετά από μάχη με τους Τούρκους, Αητόγιαννου, του τιμημένου και ξακουσμένου αρχηγού, «πούχε εξήντα χρόνια Κλέφτης και δώδεκα πληγές στο κορμί του». Ξεψυχά ο γερο-καπετάνιος, στο μοναστήρι του Άι-Λιά, αετοφωλιά της Παναγίας στην Πίνδο.
«Έχω κι άλλο ένα σας πω και να σας παρακαλέσω. Να βοηθάτε τα μαναστήρια όσο μπορείτε. Χωρίς αυτά τα μαναστήρια δεν θα μπορούσε να ζήσει η Κλεφτουριά που λευτέρωσε την Ελλάδα! Να κόβετε από την χαψιά σας και να δίνετε στα μαναστήρια. Δεν έχω άλλο τίποτε να σας πω. Σχωράτε με κι ο Θεός σχωρέσ’ σας». (σελ. 223).
Γράφω το παρόν κείμενο με πολλή συγκίνηση. Πρόσφατα εκοιμήθη εν Κυρίω ένας αετός της Ορθοδοξίας μας, ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Νικοδήμου, πατήρ Χρυσόστομος. Ο μακαριστός Γέροντας, είχε ιδρύσει, ήταν κτήτωρ, όχι μιας Ιεράς Μονής. Αλλά ίδρυσε και έκτισε ένα «μαναστήρι». Το μαναστήρι του Οσίου Νικοδήμου, που στέκει μάνα και ελπίδα και του λαού του Κιλκίς, και της πατρίδος, αλλά και όλης της ορθόδοξης εκκλησίας του Χριστού.
Με περιέβαλε με την αγάπη του – κι ας μου συγχωρεθεί το πρώτο πρόσωπο – με τιμούσε με την φιλία του, με στήριζε, με συμβούλευε. Ανέβαινα το όρος Πάικο, στο μαναστήρι του, με πολλή χαρά, γιατί ήξερα ότι θα συναντήσω έναν πνευματικό πατέρα, έναν λεβεντάνθρωπο, έναν αρχοντικό, προσηνή, φιλότιμο, ακέραιο και ασυμβίβαστο με την περιρρέουσα ασχήμια, ηγούμενο. (Αρχοντιά και φιλότιμο που συναντάς σ’ όλη την εκλεκτή αδελφότητα της μονής). «Δημήτριε, Δημήτριε, μας ξέχασες…», και το πρόσωπο έλαμπε από καλοσύνη και χαρά του αειμνήστου Γέροντα. Έσκυβα το κεφάλι με σεβασμό και τον άκουγα, τα λόγια του, χρυσά σταλάγματα σοφίας και σύνεσης. Νουθεσίες πολυτίμητες, από έναν αληθινό αγωνιστή της Πίστεως και της Πατρίδος. Πραγματικός πατριδοφύλακας ο Γέροντας, αντίκριζε με πολύ πόνο και οδύνη την κατρακύλα μας. Αγωνιζόταν ανύστακτα με τα όπλα του. Συνέδρια και ημερίδες. Ομιλίες επιφανών Ελλήνων. Εκδόσεις βιβλίων και περιοδικών. Κατασκηνώσεις που επιτελείται αγωγή εθνικής παιδείας και ορθόδοξης βιοτής. Έργο πνευματικό, λίγο το φανερό. Αφθονοπαρόχως το κρυφό, τεράστιο, και στα εκατοντάδες πνευματικοπαίδια του και σε πολλούς που προσέτρεχαν απελπισμένοι, και εύρισκαν στήριγμα και παραμυθία, στο ακούραστο πετραχήλι του. Παροιμιώδης η προσφορά του σε εμπερίστατους ανθρώπους, η αρετή της ελεημοσύνης, που στόλιζε τον σπουδαίο Γέροντα. «Μάνα», το μοναστήρι του για πολύ κόσμο, «μάνα» πνευματική, αλλά και υλική. Όλα για τον συνάνθρωπο, την πατρίδα, θυσία για την άμωμο Πίστη των αγίων Πατέρων ημών. Κρυστάλλινη η άποψή του για την Ορθοδοξία και τους «κρυφοδαγκανιάρηδες» που την υποβλέπουν. Ένας «κλεφταρματολός» του Γένους ο μακαριστός Γέροντας με ήθος μακρυγιάννειο: «Όταν μου πειράζουν την Πατρίδα και Θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ΄νεργήσω κι ό,τι θέλουν ας μου κάμουν».
Με τίμησε με την έκδοση ενός βιβλίου μου. Με δική του παρότρυνση και με την συνδρομή των πατέρων της μονής για τέσσερα χρόνια φιλοξενούνταν κείμενά μου στο περ. «ΑΦΥΠΝΙΣΗ», κείμενα που εκδόθηκαν σε βιβλίο με τίτλο. «Τα άθεα γράμματα και η Παιδεία του Γένους». Δοξάζω τον Θεό που διαβάζω στον πρόλογο τα αρωματισμένα λόγια του. Από τις πιο ακριβείς, εύστοχες και σοφές «διαγνώσεις» για την Παιδεία.
«…Ανέκαθεν η παιδεία μας είχε χαρακτήρα χριστοκεντρικό. Πρώτιστος στόχος της ήταν η πνευματική καλλιέργεια του νέου, αποσκοπούσε δηλαδή να οδηγήσει τον μαθητή στην απαραίτητα αυτογνωσία και τελικά στην θεογνωσία, που είναι και το κατ΄ εξοχήν ζητούμενο…
Σήμερα όμως η Παιδεία έχει αλλοτριωθεί σε βαθμό επικίνδυνο. Δεχόμενη θανάσιμα χτυπήματα με τις αλλεπάλληλες “αλλαγές” στα εκπαιδευτικά προγράμματά της έχει υποστεί μια ανυπολόγιστη καταστροφή, αφού ξένα κέντρα εξουσίας και λήψεως αποφάσεων καθορίζουν και αυτό το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων! Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του έθνους μας, η Γλώσσα, η Ιστορία, η ορθόδοξη Πίστη πλήττονται εδώ και πολλά χρόνια συστηματικά και συνειδητά από φανερούς και κυρίως “αοράτους” εχθρούς…
Καθημερινώς μια τραγωδία, με ανυπολόγιστες συνέπειες συντελείται στα σχολεία μας. Δυστυχώς, όμως, φαίνεται ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ούτε και αποτιμήσει ακόμη το μέγεθος αυτής της συντελούμενης εθνικής καταστροφής.! Χρόνια τώρα άσπονδοι εχθροί της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού επιχειρούν συστηματικά να γκρεμίσουν μέσα από τις ψυχές των νέων μας, καθετί που θυμίζει Χριστό και Ελλάδα, να αποσυνδέσουν τους μαθητές από την δισχιλιετή ορθόδοξη ελληνική παράδοση του έθνους. Με προμελετημένες κινήσεις και καταχθόνια σχέδια, που έχουν εξυφάνει από καιρό, εργάζονται επιμελώς επιζητώντας ηθική, πνευματική και εθνική εξόντωση των ελληνοπαίδων. Και, εν πολλοίς, δυστυχώς, το έχουν καταφέρει! Δύο γενεές Ελλήνων μαθητών έχουν αποφοιτήσει από τα σχολεία άγευστοι εντελώς αληθινής παιδείας, παραμένοντας εσαεί τυφλοί πνευματικά και γλωσσικά νήπιοι. Χιλιάδες από αυτά τα παιδιά έχουν οδηγηθεί ήδη στην αποχαύνωση και την λήθη. Είναι αυτά που θα αποτελέσουν αύριο – όταν κληθούν από εκείνους που τους εξέθρεψαν – τις ορδές των Γενιτσάρων. Βιώνουμε με οδύνη και φρίκη εδώ και χρόνια τον πνευματικό αυτό εξανδραποδισμό του Γένους. Τα διαβρωτικά σημάδια αυτής της βαθιάς πνευματικής κρίσης, ήδη προ πολλού ψηλαφητά και ευδιάκριτα, διαγράφουν δυστυχώς ένα δυσοίωνο και πού ζοφερό για την πατρίδα μας μέλλον…
Έφθασε η ώρα να αντιδράσουμε! Το Κρυφό Σχολειό είναι πεπρωμένο, φαίνεται, να ξαναζήσει στις μέρες μας. Ο καθένας μας μπορεί να δημιουργήσει ένα Κρυφό Σχολειό ή, στην ανάγκη, να γίνει ο ίδιος ένα Κρυφό Σχολειό!…Αυτή είναι η λύση όπως μας την δίδαξαν οι ηρωικοί πρόγονοί μας…».
Λόγος ευθύς, ασυμβίβαστος, έντιμος, έμπονος. Λόγος με διαγνωστική τόλμη, λεβέντικος, όπως ήταν όλος ο ιερατικός του βίος. Αυτός ήταν ή, μάλλον, είναι ο μακαριστός Γέροντας Χρυσόστομος. («Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι, και εν Κυρίω ο μισθός αυτών, και η φροντίς αυτών παρά Υψίστω»). Και δανειζόμενος κάτι από τον Παπαδιαμάντη: «Απήλθε ήδη να αναπαυθεί, εκ των τοσούτων παλαισμάτων, ο γεραρός της Ορθοδοξίας και του Γένους μας αγωνιστής. Τελέσας τον δρόμον και τον καλόν αγώνα απεδήμησε προς τον αθλοθέτην και βραβευτήν Χριστόν». Αιωνία η μνήμη του αγαπημένου μας Γέροντα Χρυσοστόμου, να έχουμε την ευχή του.
δάσκαλος-Κιλκίς