Όποιος φαίνεται αδύναμος θεωρείται από την άλλη πλευρά ως ήδη νικημένος και τελειωμένος
Ραββίνος Μορντεχάι Φριζής*
Ολο τον τελευταίο καιρό, οι προκλήσεις του Τούρκου «σουλτάνου» Ερντογάν ενάντια στην Ελλάδα αυξάνονται επικίνδυνα. Η τουρκική πλευρά εξετάζει τις αντοχές της ελληνικής κυβέρνησης και του ίδιου του ελληνικού λαού. Πρόκειται για ένα επικίνδυνο παιχνίδι, όμως κάθε Ελλην πατριώτης χρειάζεται να θυμάται το γεγονός πως κάθε υποχωρητικότητα, κάθε ενδοιασμός, κάθε κίνηση ηττοπάθειας, στην περιοχή της Μέσης Ανατολής απέναντι στο φανατικό Ισλάμ (σουνιτικό ή σιιτικό) εκλαμβάνονται από την άλλη πλευρά ως ένδειξη αδυναμίας. Και όποιος είναι ή φαίνεται αδύναμος θεωρείται από την άλλη πλευρά ως ήδη νικημένος, χαμένος και τελειωμένος, πράγμα που μεγαλώνει την όρεξη της επιθετικότητας και της επεκτατικότητας του εχθρού.
Πράγμα που φέρνει την πιθανότητα μιας πολεμικής σύρραξης ακόμα πιο κοντά στην πραγματικότητα, σε αντίθεση με όλα εκείνα τα liberal φερέφωνα, που εκφοβίζουν τον λαό συνεχώς αν εκείνος και η ηγεσία του σταθούν δυναμικά σταθερά μπροστά στις εχθρικές προκλήσεις, υποστηρίζοντας τα εθνικά δίκαια και τα πατρογονικά εδάφη, προπαγανδίζοντας εδώ και καιρό πως η «διαλλακτικότητα» και η εθνική υποχώρηση και ηττοπάθεια πρόκειται δήθεν να διασφαλίσουν όποια ειρήνη και ησυχία στην περιοχή. Ακριβώς το αντίθετο είναι η αλήθεια.
Ομως, ακόμα και με όποιο τίμημα πολέμου, υπάρχουν αξίες και ιδανικά που δεν χωρούν κανένα είδος υποχώρησης και «διαλλακτικότητας». Η ακεραιότητα του πάτριου εδάφους, της εθνικής συνείδησης και υπερηφάνειας δεν θα έπρεπε να θεωρείται διαπραγματεύσιμη σε κανέναν υγιή λαό και έθνος.
Την ίδια νοοτροπία και ατζέντα υποχώρησης και ηττοπάθειας προωθεί η liberal Αριστερά (και αρκετές φορές και η λεγόμενη «πραγματιστική» Δεξιά) και μέσα στο ίδιο το Ισραήλ, το ένα και μοναδικό μικρό εβραϊκό κράτος σε όλο τον πλανήτη. Μια πολιτική συνεχούς διαμελισμού των εδαφών της αρχαίας εβραϊκής γης και πατρίδας, στην Ιουδαία και τη Σαμάρεια (τη λεγόμενη «Δυτική Οχθη» του Ιορδάνη), και προηγουμένως στη Λωρίδα της Γάζας, που όχι μόνο δεν επέφερε καμιά αληθινή ειρήνη, αλλά ενίσχυσε ακόμα περισσότερο την ισλαμική τρομοκρατία και έφερε και άλλο χύσιμο αθώου αίματος Ισραηλινών αμάχων.
Τόσο το ελληνικό όσο και το ισραηλινό έθνος δεν έχουν πολλά περιθώρια επιλογής για να διασφαλίσουν την ύπαρξή τους, όπως και τη διασφάλιση της ειρήνης στην περιοχή. Χρειάζεται και τα δύο ιστορικά έθνη μας να υψώσουν μαζί, αγέρωχα, το εθνικό ανάστημά τους σε κάθε «σουλτάνο», σε κάθε ισλαμιστή τρομοκράτη και σε κάθε «Αγιατολάχ».
* Εκπρόσωπος του Παγκόσμιου Κινήματος του Λικούντ στην Ελλάδα