Χειραγώγηση της κοινής γνώμης
Κατ’ αρχάς, η εφαρμογή αυτών των πολιτικών από την Ελλάδα απαιτούσε στοιχειώδη λαϊκή αποδοχή, ή έστω ανοχή. Αυτό ήταν δύσκολο. Επί δεκαετίες, η ελληνική κοινή γνώμη αντιμετώπιζε την Τουρκία ως επεκτατική δύναμη.
Από το 1999 και εντεύθεν, επιχειρήθηκε να «διαπαιδαγωγηθεί» εκ νέου ο ελληνικός λαός. Το θέμα δεν περιορίσθηκε στη βελτίωση της εικόνας της Τουρκίας στην ελληνική κοινή γνώμη. Προχώρησε πολύ πιο βαθιά. Έγινε προσπάθεια να εξισωθεί ο θύτης με το θύμα, με απώτερο σκοπό τη συναγωγή του συμπεράσματος ότι Έλληνες και Τούρκοι έχουν ίσες ευθύνες. Κατά συνέπεια, η ελληνική πλευρά δεν μπορεί να έχει επιπλέον αξιώσεις.
Η προσπάθεια αυτή πήγε πολύ πιο βαθιά από τα γεγονότα της τελευταίας πεντηκονταετίας. Θέλησε να αποσυνθέσει τις εθνικές αφηγήσεις και να διαστρεβλώσει ιστορικά γεγονότα (εξιδανίκευση της Τουρκοκρατίας, εθνοκαθάρσεις μουσουλμανικών πληθυσμών από τους Έλληνες το 1821 ή το 1919-1922, αμφισβήτηση της γενοκτονίας που συντελέσθηκε κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή κ.ο.κ.). Απώτερος στόχος ήταν η αποδόμηση της εθνικής ταυτότητας και η απαξίωση του πατριωτισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της προσπάθειας χειραγωγήσεως της ελληνικής κοινής γνώμη ήταν το θέμα της επεκτάσεως των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια. Η άσκηση αυτού του δικαιώματος ακυρώνει αυτομάτως τις περισσότερες από τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο (πλην της αποστρατιωτικοποιήσεως των ανατολικών νησιών). Μετά τη θέση εν ισχύι της Συμβάσεως για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1994 και την κύρωσή της από την ελληνική βουλή το 1995, δεν υπήρχε άλλη δικαιολογία για τη μη άσκηση του δικαιώματος επεκτάσεώς τους. Εν αντιθέσει προς αυτά τα νόμιμα και λογικά, το κυβερνητικό μήνυμα προς την ελληνική κοινή γνώμη ήταν ότι η επέκταση των χωρικών υδάτων (δηλ. το δικαίωμα που μας δίνει το Δίκαιο της Θάλασσας) συνιστούσε ακραία, εθνικιστική ενέργεια.
Σε αυτό το σημείο φάνηκαν οι αδυναμίες του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Πρόθυμοι βαρόνοι των μέσων μαζικής ενημερώσεως συνεισέφεραν στη συστηματική προπαγάνδα. Η πλέον χαρακτηριστική περίοδος ήταν αυτή των σεισμών του 1999, όταν τα ΜΜΕ βομβάρδιζαν την κοινή γνώμη με δακρύβρεχτες ιστορίες αδελφοσύνης Ελλήνων και Τούρκων. Η αντίφαση ήταν ότι, ενώ χαρακτηριζόταν ως εθνικιστική η αντιμετώπιση της Τουρκίας ως επεκτατικής δυνάμεως, την ίδια περίοδο οι αμυντικές δαπάνες της χώρας εκτινάσσονταν στα ύψη. Η Κρίση των Ιμίων προσέφερε την αφορμή στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα να προχωρήσει στην αγορά νέων και σε πολλές περιπτώσεις άχρηστων όπλων.
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Άγγελου Συρίγου “Ελληνοτουρκικές Σχέσεις”, Φεβρουάριος 2015)