Αδιαπραγμάτευτη εθνική μας θέση είναι ότι μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας υφίσταται μία, και μόνη, διαφορά, εκείνη της οριοθέτησης της νησιωτικής υφαλοκρηπίδας.
Του ΝΙΚΗΤΑ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗ, Αντιπροέδρου της Βουλής, βουλευτή Α’ Αθηνών, Ν.Δ.
Τέλη Φεβρουαρίου ή το αργότερο στις αρχές Μαρτίου, η Ελλάδα θα καθίσει ξανά στο τραπέζι των διερευνητικών συζητήσεων με την Τουρκία του «δημοκρατικού δικτάτορα» Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Ενός ανθρώπου που φαντασιώνεται την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δύο αιώνες μετά τον διαμελισμό της και προκαλεί παραβιάζοντας κάθε έννοια των κανόνων του Διεθνούς και του Ευρωπαϊκού Δικαίου.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το «κλειδί» αυτών των συζητήσεων, που θα καθορίσουν τι μέλλει γενέσθαι στην Ανατολική Μεσόγειο, στα Βαλκάνια και στην Κύπρο, αφού θα κρίνουν τα πάντα για τις επόμενες δεκαετίες.
Η Ελλάδα προσέρχεται στο τραπέζι με ένα «πυρηνικό όπλο». Πρόκειται για το Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο (Σύμβαση Λωζάννης, Δικαίου της Θάλασσας – Montego Bay 1982), που τη θωρακίζει με κάθε ασφάλεια απέναντι στα όνειρα και στις ορέξεις του Ερντογάν.
Γι’ αυτό και πρέπει να έχει ως οδηγό την πλήρη αξιοποίησή του, δίχως νοοτροπία υποχωρητικότητας και δήθεν συμβιβασμών, αναφορικά με την υπεράσπιση κάθε είδους δικαιωμάτων της, ιδίως δε των κυριαρχικών.
Αυτή είναι η μία και μοναδική αλήθεια, που πρέπει να επιβληθεί από την ελληνική πλευρά στον 62ο κύκλο των διερευνητικών με τους Τούρκους.
Αποτελεί την «κόκκινη γραμμή», που έχει χαραχθεί και δεν παραβιάστηκε ποτέ από κανέναν Έλληνα πρωθυπουργό μετά το 1974. Θυμίζω: Κωνσταντίνος Καραμανλής, Ανδρέας Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου και Αντώνης Σαμαράς. Μοναδική εξαίρεση; Ο Κώστας Σημίτης.
Μάλιστα, η ίδια «κατακόκκινη γραμμή» πρέπει να χαραχθεί και για την Κύπρο, στην οποία επιχειρείται… καθημερινά από τους Τούρκους κατάφωρη παραβίαση του Διεθνούς και του Ευρωπαϊκού Δικαίου, με αποκορύφωμα την παρουσία στρατού κατοχής επί σχεδόν μισό αιώνα.
Παράλληλα, όμως, με τη διαρκή προβολή τους και την αντίστοιχη νομική τεκμηρίωση, σε όλα τα διεθνή και ευρωπαϊκά fora και κυρίως ενώπιον του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, να δημιουργηθεί μια ατζέντα που θα κλείνει ακόμη και την «Κερκόπορτα», την οποία άνοιξε στο Ελσίνκι η κυβέρνηση Σημίτη, «γκριζάροντας» το Αιγαίο και επιχειρώντας να ανοίξει έτσι τον δρόμο για τη Χάγη.
Μια «Κερκόπορτα» που, δυστυχώς, επιδιώκουν να κρατήσουν ανοιχτή ακόμη και σήμερα οι «ειδήμονες» του ΕΛΙΑΜΕΠ, τη στιγμή που ο Ερντογάν ομιλεί περί «γαλάζιων πατρίδων» τουρκικής Θράκης! Τι κρίμα, αλήθεια…
Απογοήτευση με γεμίζει, όμως, και κάτι ακόμη:
Ελλάδα και Κύπρος είναι κράτη-μέλη της Ε.Ε. Συνοριακά, μάλιστα, αποτελούν το έσχατο κομμάτι της ευρωπαϊκής επικράτειας. Όσοι, λοιπόν, λογίζονται ως «σύμμαχοι» και «εταίροι» μας -με πρώτους και… χειρότερους τους Γερμανούς- δεν θα έπρεπε να έχουν ξεκάθαρη θέση απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα, αντί να αναβάλλουν διαρκώς τις κυρώσεις προς τον Ερντογάν;
Προσέξτε:
Μιλάμε από τη μια πλευρά για την Ε.Ε., για Διεθνή Δίκαια, για «ρήτρες αμοιβαίας Αμυνας και Αλληλεγγύης» και από την άλλη, για πειρατές που έχουν καταλάβει εδώ και 47 χρόνια κομμάτι ενός κράτους-μέλους της Ε.Ε.!
Η Συνθήκη της Λωζάννης και του Δικαίου της Θάλασσας, λοιπόν, πρέπει να αποτελούν τη διαπραγματευτική «Βίβλο» της πατρίδας μας, αφού αποδεικνύουν κρυστάλλινα ότι:
Θέμα αποστρατικοποίησης των ελληνικών νησιών στο Αιγαίο δεν υφίσταται, αφού η Ελλάδα ουσιαστικά ασκεί το δικαίωμα της «νόμιμης άμυνας» απέναντι σε μια συνεχώς προκλητική χώρα (ακαταμάχητο τεκμήριο, η εισβολή του 1974 στη Κύπρο), όπως μπορεί να κάνει ως κράτος-μέλος του ΟΗΕ (άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ).
Θέμα ΑΟΖ δεν τίθεται καν, έστω κι αν οι Τούρκοι υπέγραψαν ένα δήθεν μνημόνιο με μια δήθεν «κυβέρνηση» στη Λιβύη, το οποίο αποτελεί ωμή παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου (αγνοεί μέχρι και μείζονες γεωγραφικούς όγκους, όπως της Κρήτης και της Ρόδου).
Επιτομή δε της απειλής χρήσης βίας από την Τουρκία αποτελεί το «casus belli» για επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης από την Ελλάδα.
Αδιαπραγμάτευτη εθνική μας θέση είναι ότι μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας υφίσταται μία, και μόνη, διαφορά, εκείνη της οριοθέτησης της νησιωτικής υφαλοκρηπίδας και των αντίστοιχων θαλάσσιων ζωνών. Και βέβαια, είναι θεσμικώς αυτονόητο ότι η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) των κρατών-μελών είναι και ΑΟΖ της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Κατά συνέπεια, οποιαδήποτε παραβίασή της θα αποτελεί παραβίαση αποκλειστικά των δικαίων του ελληνικού κράτους, αλλά και της Ε.Ε.!
Όλα τα παραπάνω, συμπεριλαμβανομένων της Θράκης και της Αγίας Σοφίας, είναι εθνικά ζητήματα όπου δεν χωρεί η ελάχιστη υποχώρηση. Τα ιδανικά και οι αξίες, που γεννήθηκαν πριν από 200 χρόνια με την Ελληνική Επανάσταση, πρέπει να παραμείνουν αναλλοίωτα για το έθνος μας…