Η Παγκοσμιοποίηση έτσι όπως την καθοδηγούν εδώ και κάποιες δεκαετίες οι ΗΠΑ δεν τις ευνοεί σαν χώρα. Μπορεί να ευνοεί κάποιες εταιρείες που πουλάνε παγκόσμια (ιδιαίτερα τις ψηφιακές που λογόκριναν τον Τραμπ παρεπιπτόντως) αλλά όχι όλες και σίγουρα όχι τη θέση των ΗΠΑ στον κόσμο. Εάν αφεθεί ανεμπόδιστη η κυκλοφορία εμπορίου και ατόμων σε όλη τη γη,τα κεφάλαια θα κατευθυνθούν προς τις περιοχές που υπάρχουν τα φθηνότερα εργατικά. Αυτό ευνοεί την Κίνα σήμερα, την Ινδία αύριο και την Αφρική μεθαύριο. Ευνοεί και τη Ρωσία που θέλει να υποβαθμιστεί οικονομικά η Δύση και ιδιαίτερα η Αμερική που την ανταγωνίζεται γεωπολιτικά.
Επιπλέον τα οικονομικά και γεωπολιτικά προβλήματα που προκαλεί η Παγκοσμιοποίηση στις ΗΠΑ πλήττουν περισσότερο κάποιες ομάδες του πληθυσμού από άλλες και δημιουργούν ένα μεγάλο διχασμό στον αμερικανικό λαό. Η σύγκρουση συμφερόντων είναι ανάμεσα στους somewheres (όσους συνδέονται με τις τοπικές κοινωνίες, συνήθως εργάτες, αγρότες και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες) και τους anywheres(φιλελεύθεροι που εξυπηρετούνται από το διεθνές εμπόριο πιχιδουλεύοντας σε πολυεθνικές). Oι somewheres δημιούργησαν σοκ στους anywheres όταν κέρδισαν το 2016 τις εκλογές στις ΗΠΑ μέσω του Ντόναλντ Τραμπ και το δημοψήφισμα για το Brexit στη Βρετανία.
Το ερώτημα είναι γιατί μία χώρα σαν τις ΗΠΑ θα πρέπει να προωθήσει κάτι που οδηγεί στην απώλεια της κυριαρχίας της στον κόσμο. Ακόμη και εάν είναι αναπόφευκτο δεν υπάρχει λόγος να το διευκολύνει να έρθει μια ώρα αρχύτερα. Επομένως η αντίδραση από αυτούς που χάνουν από αυτη τη διαδικασία μέσα στις ανεπτυγμένες χώρες είναι αναπόφευκτη, είτε θα την εκφράσει ο Τραμπ ή κάποιος άλλος και ακόμη είτε τους πουν ακροδεξιούς και καθυστερημένους είτε δεν τους πουν.
Όσο για την πολιτική ορθότητα που χτυπάει έθνος, θρησκεία, οικογένεια αλλά και την πλειοψηφία των δυτικών λαών για χάρη των μειονοτήτων και αυτή θα είναι θύμα της επιτυχίας της. Οι εκτός Ευρώπης και Αμερικής λαοί και κυβερνήσεις δεν ενδιαφέρονται για όλα αυτά και όσο ενισχύονται από τη διαδικασία της διαίρεσης της Δύσης δεν θα έχουν και λόγο να υιοθετούν δυτικές ιδεοληψίες.
Οι ινστρούκτορες της πολιτικής ορθότητας έχουν τυφλωθεί και δεν βλέπουν το προφανές. Η παγκοσμιοποίηση με τη μεταφορά κεφαλαίων ενδυναμώνει ΜΗ δυτικούς λαούς που δεν δίνουν δεκάρα για τις αρχές της πολιτικής ορθότητας. Εξελίσσεται λοιπόν σε αυτοκαταστροφική διαδικασία που απλά τρώει τις σάρκες της Δύσης. Ας πάει οποιοσδήποτε καθηγητής, από όσους αρθρογραφούν υπέρ της Παγκοσμιοποίησης, στους Ρώσους ή τους Ινδούς για να τους πει να παραδώσουν την εθνική κυριαρχία τους, να δει τι απάντηση θα λάβει.
Ποιός θα αφαιρέσει την εθνική κυριαρχία από τις χώρες που δεν θέλουν και με ποια μέσα; Ο αμερικανικός στρατός εν ονόματι ποιανού πράγματος θα πολεμήσει εάν πολεμήσει; Επειδή ακριβώς η ιστορία έχει εξελιχθεί σε μπούμερανγκ για τη Δύση βλέπουμε πράγματα αδιανόητα. Πριν 20 χρόνια θα θεωρούνταν φτηνό σενάριο επιστημονικής φαντασίας μια πολιτική αναταραχή στην Αμερική ή στην Ευρώπη. Οι πορτοκαλί επαναστάσεις γίνονταν στις πρώην σοβιετικές χώρες. Σήμερα η Ευρώπη και η Αμερική έχουν γεμίσει από δήθεν πράκτορες του Πούτιν. Και λέω δήθεν διότι δεν γίνεται μια χώρα σαν τη Ρωσία με οικονομία μεγέθους Ισπανίας να χρηματοδοτεί εξεγέρσεις σε πολύ πλουσιότερες χώρες από αυτήν. Απλή λογική είναι. Οι υστερίες αυτές είναι που μετέτρεψαν τις δυτικές χώρες από παραδείγματα και εξαγωγείς πολιτικών συστημάτων σε πεδία μάχης και εσωτερικής διαίρεσης. Πως θα επιβάλλει ο διαιρεμένος που τρώγεται εσωτερικά το σύστημά του στον άλλο που έχει εθνική ενότητα;
Άντε και είπαν ο Μπάιντεν με την Πελόζι κάτω η οικογένεια και δεν θέλουμε να ακούμε ούτε τις λέξεις μαμά και μπαμπά. Μόνο την αμερικανική κοινωνία θα ζημιώσουν, όχι τη ρωσική ή την κινεζική. Τις δικές τους χώρες βάζουν σε μπελάδες όλοι αυτοί και όχι τον υπόλοιπο κόσμο.
Βγήκαν οι New York Τimes και κυκλοφόρησαν έντυπο που λέει ότι η Αμερική είναι ρατσιστική χώρα από το 1619. Αν όμως είσαι ρατσίστρια χώρα τότε κάτσε στα αυγά σου και μην πας σε άλλες χώρες. Ποια δημοκρατία θα φέρει μια ρατσιστική χώρα; Το μόνο που πετυχαίνουν τέτοιες αυτομαστιγωτικές δηλώσεις είναι τη γελοιοποίηση των ΗΠΑ διεθνώς και την ενίσχυση των αντιαμερικανών και αντιδυτικών.
Επιπλέον η αντίληψη της υποχρεωτικής μετανάστευσης και αλλοίωσης του πληθυσμού δεν υπάρχει όχι απλώς στον υπόλοιπο κόσμο αλλά ούτε καν στους συμμάχους της Αμερικής στον Ειρηνικό.
Η Ιαπωνία είναι δυναμικός μοχλός της οικονομικής Παγκοσμιοποίησης εδώ και δεκαετίες. Ιαπωνικά προιόντακυκλοφορούν στον κόσμο εδώ και δεκαετίες, το ίδιο και τουρίστες. Το σύνταγμά της γράφτηκε από Αμερικανούς νομικούς των δυνάμεων κατοχής. Είναι γεμάτη από την αμερικανική κουλτούρα (το ίδιο και η Ν. Κορέα και η Ταιβάν).
Κατά τον πόλεμο διέπραξε φοβερά εγκλήματα (και εναντίον Αμερικανών αιχμαλώτων) που θα μπορούσαν άνετα να χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία “κινήματος αντιεθνικισμού”. Άλλωστε θεσμικά είναι αντιεθνικιστική αφού απαγορεύεται για τους λόγους αυτούς να στείλει στρατό έξω από τα σύνορά της. Επί πλέον αντιμετωπίζει οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα. Ο πληθυσμός συρρικνώνεται από το 1970 και το δημόσιο χρέος είναι το μεγαλύτερο του κόσμου λόγω στασιμότητας που προκαλείται από τη δημογραφική συρρίκνωση και τα μεγάλα για την περιοχή ημερομίσθια. Με όλους τους ιστορικούς και οικονομικούς κανόνες λοιπόν χρειάζεται μετανάστες αλλά μετανάστες δεν έχει.
Κανείς δεν θέλει στην Ιαπωνία να θέσει σε αμφισβήτηση την ομοιογένεια του αριθμητικά μειούμενου ιαπωνικού έθνους και κανείς δεν τους πιέζει από την Αμερική, από την οποία εξαρτώνται πλήρως αμυντικά, να το κάνουν. Το ίδιο συμβαίνει και με τους άλλους συμμάχους των ΗΠΑ, Ν.Κορέα, Ταιβάν κλπ. Είναι κλασικά έθνη κράτη όπως τα ευρωπαϊκά της δεκαετίας του 50 και δεν υπάρχει καμία σκέψη αλλαγής παρ’ ότι είναι όλα στην πρωτοπορία της οικονομικής (όχι όμως πολιτικής) Παγκοσμιοποίησης με ανάπτυξη τεχνολογίας και εξαγωγές. Τα σοροπαραμύθια περί πολυπολιτισμών και ανοιχτών συνόρων ευδοκιμούν μόνο στους λευκούς, όχι στους κίτρινους.
Στην Άπω Ανατολή δεν υπάρχει αντισυστημική λαϊκή δεξιά, ούτε ανθούν θεωρίες συνωμοσίας επειδή οι κυβερνήσεις δεν έχουν ρητορική κατά του έθνους και υπέρ των μεταναστών και περίεργων μειονοτήτων. Δεξιά φυσικά υπάρχει, ανάλογη της συντηρητικής που υπήρχε στην Ευρώπη το 1950, βραχίονας του κράτους βέβαια και όχι “ελευθεριακή” και των δικαιωμάτων ως μεταμφίεση της άτυπης απαγόρευσης εθνικής εξουσίας.
Υπήρξε στην Ιαπωνία ένας εθνικιστής διανοούμενος, ο ΓιούκιοΜισίμα, που αμφισβήτησε τη μεταπολεμική τάξη πραγμάτων και κάποιοι σκόρπιοι νοσταλγοί αλλά ο πολύς κόσμος λογικά σκέφτηκε ότι ο πόλεμος χάθηκε, ατομικές βόμβες έπεσαν και δεδομένων των καταστάσεων δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο. Μάλιστα πήγε πολύ καλά στη μεταπολεμική περίοδο η Ιαπωνίακαι γι’ αυτό δεν αμφισβητεί την αμερικανόφερτη δημοκρατία εφόσον αυτή δεν αμφισβητεί τον λαό. Κανείς πολιτικός της δεν λέει ότι πρέπει να αλλάξει η σύνθεση του λαού με τη μετανάστευση και ας λείπουν εργατικά χέρια.
Η Αμερική κέρδισε τον πόλεμο και η Ιαπωνία τον έχασε. Αλλά στην Αμερική πιστεύει ο λαός της δεξιάς ότι τον έχουν πουλήσει ενώ στην Ιαπωνία δεν έχει παράπονο κανείς.
Δεν υπάρχει λοιπόν αυτοκατάργηση των εθνών κρατών παγκοσμίως αλλά μόνο σε χώρες της Δύσης.
Τα υπόλοιπα έθνη-κράτη χαίρουν άκρας υγείας. Ενααμερικανικό ρητό λέει: a house divided can not stand. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να κουμαντάρει τον υπόλοιπο κόσμο.
……………………………………………..
Ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος είναι τοπικός εκδότης, αρθρογράφος και συγγραφέας. Το νέο του βιβλίο έχει τίτλο “Έθνος-κράτος εναντίον Παγκοσμιοποίησης-Η μητέρα των μαχών με φόντο το lockdown των κοινωνιών” και το προλόγισε ο καθηγητής Κωνσταντίνος Βέργος.