Alastair Crooke, Strategic Culture, 25-1-21
[ Ο συντάκτης αυτού του άρθρου –που οξύνει την όραση, κατανόηση και κρίση του αναγνώστη για διεθνούς βαρύτητας γεγονότα με σοβαρές προεκτάσεις και στην Ελλάδα, που συσκοτίζονται και διαστρέφονται από ξένους και ντόπιους πομπούς παραπλανητικής η υπνωτιστικής προπαγάνδας,είναι Βρετανός, πρώην πρεσβευτής και κατάσκοπος, περιζήτητος στην παγκόσμια, αφίμωτη ακόμη παράλληλη ενημέρωση.
Τούτο οφείλεται στην βαθιά καλλιέργεια, τη γυμνασμένηανάγνωση, επισήμανση και ερμηνεία σημαντικών κινήσεων στην διεθνή σκακιέρα. Η παρακολούθηση της προσφοράς του διευρύνει και βαθαίνει το οπτικό πεδίο, την εποπτεία, την γνώση την ικανότητα ερμηνείας και κρίσης του αναγνώστη]
Μετάφραση/ εισαγωγή Μιχαήλ Στυλιανού
Οι Ιδές του Μαρτίου ήρθαν εφέτος νωρίς –στις 6 Ιανουαρίου, τουλάχιστον για έναν σύγχρονο Αμερικανό «Καίσαρα». Τι συνέβη; Πως συνέβη; Ποιος μηχανεύτηκε τα γεγονότα στο Καπιτώλιο, θα συζητιέται για πολύ καιρό. Ωστόσο τα στιλέτα ακονίζονταν για τον Καίσαρα πολύ πριν την εισβολή στο Καπιτώλιο. Υπό μιαν έννοια η σκηνή είχε ήδη στηθεί. Ο Τραμπ μπήκε στην μεγάλη αίθουσα και τέλειωσε από χτυπήματα στιλέτου, όπως ο Ιούλιος Καίσαρ.΄Ηταν κάτι πραγματικά Σαιξπηρικό.
Ήταν γενικά γνωστό ότι ο Τραμπ μπορούσε να απορρίψει τα αποτελέσματα των εκλογών, λόγω της πιθανής νοθείας με την ταχυδρομική ψήφο (καθώς οι ταχυδρομικές ψήφοι εξασφάλιζαν την δυσανάλογη υπεροχή τους στις εκλογές του 2020). Το Σχέδιο Ακεραίας Μεταβίβασης που είχε προβληματίσει τον Τραμπ τον Ιούνιο με την πρόβλεψή του για διαφιλονικούμενες εκλογές στις οποίες ο Τραμπ θα έχανε «μετά την καταμέτρηση όλων των ψήφων» Το σχέδιο Ακεραίας Μεταβίβασης εξέταζε στην συνέχεια τις πιθανές τακτικές και την δράση για την βίαιη έξωση από τον Λευκό Οίκο ενός προέδρου που απορρίπτει το εκλογικό αποτέλεσμα. (Τα ΜΜΕ και διάφορα άλλα μέσα επικοινωνίας συμμετείχαν σε αυτό το πρώιμο πολεμικό παιχνίδι του πώς να αντιμετωπίσεις έναν Τραμπ που αμφισβητεί το εκλογικό αποτέλεσμα,την νομιμότητα και την γνησιότητα των ταχυδρομικών ψήφων).
Δεν θα έπρεπε να γίνουν έτσι τα πράγματα –αλλά κανένας συμβιβασμός για την ταχυδρομική ψηφοφορία δεν επιχειρήθηκε (μάλλον το αντίθετο.) Σε κάθε περίπτωση η επίθεση στο Καπιτώλιο προβάλλεται τώρα σαν μείζον ψυχολογικό γεγονός (η «εξέγερση») που και την αμερικανική συνείδηση. Εκτός του ότι αναστατώνει τους νομοθέτες, ασυνήθιστους στο να υφίστανται μιαν ξαφνική απώλεια ασφάλειας, η εισβολή έγινε μια βεβήλωση «ιερού χώρου» (με τα συναφή παρεπόμενα για την εξέχουσα, θεϊκή αποστολή της Αμερικής.) Τα στιλέτα βυθίστηκαν με αγαλλίαση στην ράχη του προέδρου: Ο Τραμπ κατηγορείται και πάλι, θα δικαστεί πάλι από την Γερουσία και αυτός και η οικογένειά του μπορούν να περιμένουν τον νομικό διαμελισμό που θα ακολουθήσει.
Το «Γαλάζιο Κράτος» ήταν –από την πρώτη εκλογή του Τραμπ- αποφασισμένο να τον συντρίψει. Αυτό είναι σε εξέλιξη. Και κάπως συγχρονισμένα έχουμε τώρα την τεχνοκρατική ψηφιακή διαγραφή της «Κόκκινη Αμερικής» από τα κοινωνικά μέσα πληροφόρησης, με συζήτηση για «εκκαθάριση» και πολιτιστική «αναμόρφωση» των οπαδών του Τραμπ (και των παιδιών τους). Ο Μπάϊντεν μιλάει ήδη ως Πρόεδρος Πολέμου και (το Καπιτώλιο έχει προσλάβει τα χαρακτηριστικά ενός πολεμικού θεάτρου, με τους διαδρόμους του στρωμένους με στρατιώτες και όπλα): «Ο Τραμπ-είπε ο Μπάϊντεν- έχει εξ αρχής εξαπολύσει μιαν γενική επίθεση στους δημοκρατικούς θεσμούς μας και χθες δεν ήταν παρά το αποκορύφωμα αυτής της αμείλικτης επίθεσης.
Εδώ είναι η πρώτη επίπτωση κλειδί σε αυτό το «ψυχικό γεγονός» – όχι μόνο για τους Αμερικανούς, αλλά για τον κόσμο που παρακολουθεί τα γεγονότα ως εξελίσσονται: Ο Μπάϊντεν έχει ζητήσει μέτρα κατά της “εγχώριας τρομοκρατίας”, και χρησιμοποιεί γλώσσα που συνήθως προορίζεται στον πόλεμο με ένα εξωτερικό εχθρικό κράτος – γλώσσα που συνοδεύει μεγάλους πολέμους.
Αυτό είναι υλικό «κύκλου εκδίκησης». Απαντάται στην περίπτωση δύο εθνών, σε πολεμική αναμέτρηση. Είναι μέρος του πολέμου. Ελπίζουν να τερματίσουν τη διαμάχη τους με την ταπείνωση, την καταστολή και της αναγκαστική υποταγή του αντιπάλου (όπως της Ιαπωνίας μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο). Αλλά η Αμερική είναι, τουλάχιστον ονομαστικά, ένα έθνος. Τι συμβαίνει όταν ένα ενιαίο έθνος διασπάται, με το ένα τμήμα να μεταβαπτίζει τα ανυπότακτα στοιχεία σε έναν «άλλο, ξένο»;
Δεν ξέρουμε. Αλλά το μίσος είναι έντονο, τόσο προς τον Τραμπ όσο και προς τους «αξιοθρήνητους» οπαδούς του. Και τώρα, αυτά τα συναισθήματα ανταποδίδονται ως αντίκτυπος της ταπείνωσης του Προέδρου, με μια μομφή καθαίρεσης χωρίς περιεχόμενο, που σκαρώθηκε μέσα σε λίγες ώρες. Αυτό που φαίνεται βέβαιο είναι ότι η πορεία των γεγονότων πιθανότατα θα οδηγήσει σε έναν αυτό-ενισχυόμενο κύκλο ολοένα και μεγαλύτερης πόλωσης.
Η άνοδος του Tραμπισμού έχει δημιουργήσει έναν νέο ριζοσπαστικό μανιχαϊσμό μεταξύ της φιλελεύθερης ελίτ. Η τεχνολογία, με τον καημό της να τροφοδοτεί ομοειδές υλικό στους ομοϊδεάτες, έχει μεγάλη ευθύνη γι’ αυτό το ψηφιακό και ιδεολογικό χάσμα. Αλλά η ουσία είναι ότι αυτό το χάσμα ψευδώς παρουσιάζεται ως θανάσιμος αγώνας, τώρα σε εξέλιξη, μεταξύ ενός μονολιθικού φιλελευθερισμού και ενός μονολιθικού αντί-φιλελευθερισμού.
Αυτό μεταφέρει ένα τεράστιο μήνυμα για τη Ρωσία, το Ιράν και την Κίνα (και άλλους) – ότι οι ΗΠΑ είναι βαθιά διχασμένες, αλλά η «νέα αποστολή» τους θα είναι «ένας υψηλού επιπέδου» πόλεμος κατά των αντιπάλων του φιλελευθερισμού – πρώτα οίκαδε – και στη συνέχεια στο εξωτερικό.
Ωστόσο, μεγαλύτερη – και ευρύτερη – σημασία έχει ότι το «ευγενές ψέμα» – η μάσκα που έκρυβε την κυνική διευθέτηση που είναι η αμερικανική «δημοκρατία» – έχει αφαιρεθεί. Η κρίσιμη σημασία της αποκάλυψηςυπογραμμίστηκε από τον Γερμανό υπουργό των Εξωτερικών Χέϊκο Μάας, ο οποίος δήλωσε: Χωρίς Δημοκρατία στις ΗΠΑ, [δεν υπάρχει] καμία δημοκρατία στην Ευρώπη».
Τι μπορεί να εννοούσε ο Μάας; Ενδεχομένως, αναφερόταν στα οργισμένα 75 εκατομμύρια των ψηφοφόρων του Τραμπ στην «κόκκινη Αμερική», που έχουν πλέον αντιληφθεί το συγκλονιστικό μέγεθος της απάτης που παίζεται σε βάρος τους. Γράφοντας «απάτη» δεν αναφερόμαστε εδώ στις καταγγελίες για τις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου, αλλά στην πολύ μεγαλύτερη απάτη ενός συστήματος στημένου έτσι που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της αθέατης εξουσίας.. Αυτό ήταν ένα από τα βασικά στηρίγματα της κατασκευασμένης συναίνεσης πάνω στην οποία η δημόσια τάξη και η κοινωνική σταθερότητα στηρίζονται εδώ και δεκαετίες, στην Αμερική και στην Ευρώπη: η αφελής πίστηστη δημοκρατική φύση του συστήματος.
Αυτό το στήριγμα ανατρέπεται από το «Μπλε Κράτος», ακριβώς για να απολαύσει μια γλυκιά εκδίκηση σε βάρος του Τραμπ για το τράβηγμα και πέταγμα της μάσκας που κάλυπτε τόσα πολλά άλλα του αμερικανικού κατεστημένου. Ο Τραμπ αποκάλυψε πόσο διεφθαρμένος είχε γίνει ο «βάλτος» και εξέφρασε τις βαθύτερες ανησυχίες και απογοητεύσεις της « Κόκκινης Αμερικής»για τις εκπατρισμένες θέσεις εργασίας, την οικονομικήαβεβαιότητα και τους συνεχείς πολέμους.. Αυτοί, με τη σειρά τους, είχαν εμπιστευτεί στον Τραμπ την οργή, την πικρία και τις απογοητεύσεις τους, καθιστώντας τον αυτομάτως σημαιοφόρο τους.
Ωστόσο – εκπληκτικά – αυτή η ανατροπή του πυλώνα ενός τεχνητού «ευγενούς ψέματος» γίνεται ακριβώς από εκείνους (το Κατεστημένο), που θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί, πως είχε το μεγαλύτερο συμφέρον να διατηρηθεί άθικτο. Αλλά δεν μπορούν να αντισταθούν. Απλά δεν μπορούν να συγχωρήσουν την διείσδυση του «αουτσάιντερ» Τραμπ στις προσεκτικά οικοδομημένες ψευδαισθήσεις τους: πλήττοντας το φροντισμένο σκηνικό της πραγματικότητας που είχαν στήσει, απλά με την μαγική παρουσίαση νέων «γεγονότων» διέψευδε την «επιστήμη» τους.
Δεν είναι αυτό τρομακτικό για τη Μέρκελ και τον Μάας; Η ΕΕ έχει το δικό της, πιο εύθραυστο, «ευγενές ψέμα». Είναι το εξής: τα κράτη –εγκαταλείποντας ένα μέρος της κυριαρχίας τους– θα μπορούσαν να ελπίζουν να συμμετάσχουν σε μια «μεγαλύτερη κυριαρχία» (δηλαδή στο Ευρωπαϊκό Σχέδιο), που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναι «δημοκρατικό».
Αυτή η κυνική ευρωπαϊκή σκηνοθεσία είναι πειστική μόνο εάν η Μέρκελ και ο Μακρόν μπορούν να κρατήσουν την αμερικανική «δημοκρατία» ως κατευθυντήρια αρχή για το Ευρωπαϊκό Σχέδιο (όσο παραπλανητικό και αν είναι αυτό). Αλλά τώρα, με τα«φώτα να σβήνουν» στην «Πόλη στο Λόφο» ( Ουάσιγκτον) και με μόνο ένα ερειπωμένο δημοκρατικό ιδεώδες, βάσει του οποίου οι ηγέτες της ΕΕ μπορούν να εξασφαλίσουν πώς θα επιβιώσει η θλιβερή συνταγή μιας αραιωμένης κυριαρχίας, χωρίς πραγματική δημοκρατία· χωρίς ρίζες στο έδαφος και με την ΕΕ να κινείται προς μια ολοένα στενότερη ολιγαρχία και να καθοδηγείται από ένα ανυπόληπτο και μυστικοπαθές “πολιτικό γραφείο”;
Το θέμα είναι ότι η ευρωπαϊκή “δημοκρατία” είναι επίσης έτσι στημένη που να ευνοεί τη Γερμανία και τις ελίτ. Και οι απλοί Ευρωπαίοι έχουν παρατηρήσει, (ειδικά όταν μόνο ένα μέρος της κοινότητας φέρει ένα δυσανάλογο βάρος του οικονομικού πόνου από τον Κορωνοιό. Οι ελίτ φοβούνται τον Τραμπ: Ότι μπορεί να τα ξεγυμνώνει όλα, για να τα δουν όλοι.
Ορισμένοι ηγέτες της ΕΕ μπορεί να ελπίζουν ότι ο τραμπισμός θα συνθλιβεί τόσο ολοκληρωτικά, και η φωνή του θα σιγήσει ώστε να μπορέσει ναδιατηρηθεί και της Ευρώπης η τεχνουργημένη και θρυμματιζόμενη κοινή συναίνεση. Ωστόσο, πρέπει να γνωρίζουν, στην καρδιά τους, ότι η προσφυγή στην ταυτότητα και την ιδεολογία του φύλου (ως πρόσχημα για μεγαλύτερο κρατισμό) μόνο θα θωρακίζει τις φυσαλίδες και τις διαιρέσεις, επειδή εμποδίζουν τους ανθρώπους να ακούν ο ένας τον άλλον. Είναι η μετά-πειθώ, μετά-επιχειρηματολογία, πολιτική της πόλωσης.
Σίγουρα, ο υπόλοιπος κόσμος παρακολουθεί προσεκτικά και σημειώνει . Δεν θα δέχονται ηθικές διαλέξεις από την Ευρώπη στο μέλλον (αν και αναμφίβολα, θα εξακολουθούν να τους προσφέρονται), και τα κράτη θα κοιτάξουν να οικοδομήσουν μιαν «δημόσια συναίνεση» γύρω από εντελώς διαφορετικούς «πόλους» – χαλαρές συναυλίες κρατών, παραδοσιακό πολιτισμό και τις ιστορικές αφηγήσεις των κοινοτήτων τους.