Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ ο Αιγύπτιος
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ
Η ΑΓΙΑ ΕΥΦΡΑΣΙΑ
Η ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΤΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ του Θεολόγου
ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΘΑΥΜΑΤΟΣ Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Αρχιεπίσκοπος Κερκύρας
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΕΛΕΤΙΟΣ ο Γαλασιώτης ο Όμολογητής
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ο Ευγενικός
Ο ΟΣΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ο Χρυσοστόματος
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ (Ρώσος)
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ του Νόβγκοροντ (Ρώσος).
Αναλυτικά
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ ο Αιγύπτιος
Ήταν αναχωρητής Αιγύπτιος άσκητικότατος. Πέρασε τα χρόνια της ζωής του μέσα στην έρημο, σ’ ένα στενότατο κελί, με πολλή εγκράτεια και προσευχή. Για τα ασκητικά του παλαίσματα, ο Μακάριος, ονομάστηκε μέγας και ή φήμη του ήταν διαδεδομένη σχεδόν σ’ όλα τα άσκητήρια της Αιγύπτου. “Οταν μαζευόταν πολύ πλήθος κοντά του, ‘ για να πάρει τη συμβουλή του και ν’ ακούσει άπ’ το στόμα του ρήματα ζωής αιωνίου, αυτός εξαφανιζόταν μέσω υπόγειας σύραγγας πού ένα μέρος αυτής έσκαψε ο ϊδιος με τα χέρια του σε μια σπηλιά. ο δε Παλλάδιος, διηγείται για τον όσιο Μακάριο, πολλά φοβερά και εξαίσια κατορθώματα, νίκες κατά των δαιμόνων και αναστάσεις νεκρών. “Εζησε στα χρόνια του Μεγάλου Θεοδοσίου (373) και πέθανε ειρηνικά 90 χρονών.
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ
Ασκητής και αυτός και πρεσβύτερος των λεγομένων Κελλιών. Πέρασε τη ζωή του στην Αιγυπτιακή έρημο με άκρα ησυχία, στερήσεις πολλές και κακουχίες. “Εζησε πολεμώντας κατά των δαιμόνων (σχετικά γράφει ο Παλλάδιος στο Λαυσαϊκό) και πέθανε ειρηνικά. (Πιθανόν να είναι το ϊδιο πρόσωπο με τον πιο πάνω Μακάριο, διότι οι βιογραφίες τους είναι σχεδόν ταυτόσημες).
Απολυτίκιο. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Ζωής της μακαριάς φερωνύμως έτύχετε, ως πολιτευθέντες όσίως, θεοφόροι Μακάριοι” εν νόμω γαρ τω θείω εύσεβώς, ιθύναντες τάς τρίβους της ζωής θείας δόξης άνεδείχθητε κοινωνοί, σώζοντες τους κραυγάζοντας· δόξα τω ένιοχύσαντι υμάς, δόξα τω στεφανώσαντι, δόξα τω ένεργούντι δι’ υμών πάσιν Ίάματα.
Η ΑΓΙΑ ΕΥΦΡΑΣΙΑ
Πατρίδα της ήταν ή Νικομήδεια και έζησε στα χρόνια του βασιλιά Μαξιμιανοΰ (290). Ή οικογένεια της διακρινόταν για το επίσημο του γένους της, ή ίδια δε ή Εύφρασία, έλαμπε από μεγάλη σωφροσύνη και ευσέβεια. Καταγγέλθηκε ότι πίστευε στον Χριστό και ο έπαρχος τη συνέλαβε και την παρέδωσε σ’ ένα άγροΐκο βάρβαρο, για να την ατιμάσει. Ή Εύφρασία όμως, άλλαξε την σε 6άρος της κατάσταση, υπέρ της. Είπε δηλαδή σ’ εκείνον τον βάρβαρο, ότι αν την άφηνε άπείρακτη, θα του γνώριζε κάποιο φάρμακο, πού θα τον προφύλαγε στις μάχες από κάθε πληγή και αυτού ακόμα του ξίφους. Και πρόσθεσε: “αν θέλεις να πεισθείς για την αλήθεια των λόγων μου, κτύπα δυνατά με το ξίφος σου τον λαιμό μου και θα δείς ότι δεν θα με βλάψει”. ο βάρβαρος δοκίμασε. Το κεφάλι της Αγίας κόπηκε και έπεσε κάτω αιμόφυρτο, Άλλ’ ή τιμή της σώθηκε και ή αγνή παρθένος πήρε το βασιλικό στεφάνι του μαρτυρίου.
Η ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΤΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ του Θεολόγου
Ή άνακομιδή του τιμίου αυτού λειψάνου έγινε από τον Κωνσταντίνο τον Πορφυρογέννητο, πού το κατέθεσε στον ναό των Αγίων Αποστόλων. Την ιερή κάρα του Αγίου Γρηγορίου θησαυρίζει ή Ιερή Μονή του Βατοπεδίου στο “Αγιον ‘Όρος.
ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΘΑΥΜΑΤΟΣ Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Αυτή τη μέρα γίνεται ή ανάμνηση του μεγάλου θαύματος στη Νίκαια, όταν ο Μέγας Βασίλειος με την προσευχή του άνοιξε τις πόρτες της Καθολικής Εκκλησίας και την έδωσε στους Ορθοδόξους .
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Αρχιεπίσκοπος Κερκύρας
Υπήρξε στα χρόνια του αυτοκράτορα Βασιλείου του Μακεδόνα (867-886), στην Ιερουσαλήμ. ο πατέρας του ήταν και αυτός από την Ιερουσαλήμ, ή δε μητέρα του από τη Βηθανία. Σε μικρή ηλικία οι γονείς του τον αφιέρωσαν σ’ ένα των εκεί μοναστηριών, οπού διδασκόταν τη μοναχική ζωή και 12 χρονών έκάρη μοναχός. Αργότερα έφυγε από την Ιερουσαλήμ και πήγε στη Σελεύκεια, όπου χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Από τη Σελεύκεια επανήλθε στην Ιερουσαλήμ και από ‘κεί πήγε στην Κων/πολη, όπου επί Πατριάρχου Τρύφωνος (928-931) πήρε Ιερατική θέση. Επί δε του διαδόχου του Τρύφωνα, Θεοφύλακτου (933-956) εκλέχτηκε επίσκοπος Κερκύρας για την πολύ ενάρετη ζωή του. Σαν ποιμενάρχης διακρίθηκε για την ευαγγελική του δράση και αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στις ανάγκες του ποιμνίου του. Κάποτε όμως, ο Κων/νος Πορφυρογέννητος (911 -959), άγνωστο για ποιο λόγο, ζήτησε να παρουσιαστούν στη βασιλεύουσα οι Κερκυραίοι πρόκριτοι. ο γέροντας, πλέον Αρσένιος, ανέλαβε να διευθετήσει τα πράγματα και πήγε στην Κων/πολη. Στην επιστροφή όμως, πέθανε στο δρόμο κοντά στην Κόρινθο. Από ‘κει μετακομίστηκε στην Κέρκυρα και το Ιερό του λείψανο έκανε, με τη χάρη του Θεού, πολλά θαύματα.
Απολυτίκιο. Ηχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Σοφίας τάς χάριτας, καρποφορήσας πιστώς, ποιμήν ίερώτατος, της Εκκλησίας Χριστού, έδείχθης Αρσένιε, όθεν εν τη Κέρκυρα, εύκλεώς διαπρέψας, ίθυνας τον λαόν σου, προς νομάς αληθείας. Και νυν ταις σαίς ικεσίαις, σώζε τους δούλους
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΕΛΕΤΙΟΣ ο Γαλασιώτης ο Ομολογητής
Μαρία ονομαζόταν ή μητέρα του και Γεώργιος ο πατέρας του, πού ήταν αξιωματικός. Καταγόταν από μια κωμόπολη της Μαύρης Θάλασσας. Το αρχικό του όνομα ήταν Μιχαήλ και ο ευσεβής πόθος του τον έφερε στους αγίους Τόπους, άπ’ όπου βάδισε πεζός στο θεοβάδιστο Ορος Σινά, και κατατάχθηκε στο εκεί μοναχικό τάγμα. Αργότερα πήγε στην Αίγυπτο, από κεϊ στη Δαμασκό για να καταλήξει στη Μονή Όσιου Λαζάρου, πού ήταν στο όρος Γαλάσιο, και άπ’ αυτό πήρε το επώνυμο Γαλασιώτης. Το 1261 ήλθε στην Κωνσταντινούπολη και δίδασκε μαζί με τον συμμοναστή του Γαλακτίονα στους χριστιανούς, να είναι ακλόνητοι στην Όρθοδοξία και πώς να εξασφαλίζουν την ψυχική τους σωτηρία. ο Μιχαήλ Παλαιολόγος τους εξόρισε στη Σκύρο το 1275, αλλά μετά μερικά χρόνια επέστρεψαν στην Κων/πολη. ο τότε λατινόφρων πατριάρχης Ιωσήφ Βέκκης, είπε στον Μελέτιο να γίνει ιερέας, άλλ’ αυτός δεν δέχτηκε από έναν πολέμιο της Εκκλησίας να γίνει ιερέας. Τελικά πέθανε το 1283 σε ηλικία 77 ετών. Τάφηκε στη Μονή του αγίου και δικαιου Λαζάρου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ο Ευγενικός
“Μάρκος ούχ υπέγραψε, λοιπόν έποιήσαμεν ουδέν”. ο Μάρκος δεν υπέγραψε, λοιπόν δεν κάναμε τίποτα. Μια παροιμιώδης φράση του Πάπα Ρώμης, όταν ο Μάρκος ο Ευγενικός δεν έβαλε την υπογραφή του στο πρωτόκολλο για την ένωση των Εκκλησιών, ενώ είχαν υπογράψει όλοι οι άλλοι ορθόδοξοι επίσκοποι. ο υπέρμαχος αυτός της Ορθοδοξίας γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1392. Γονείς είχε τον διάκονο Γεώργιο και τη Μαρία, πού ήταν κόρη κάποιου γιατρού Λουκά ονομαζόμενου. ο Μάρκος είχε πολλά χαρίσματα και αναδείχθηκε έξοχος στις θεολογικές και άλλες σπουδές. Δίδασκε στο φροντιστήριο του πατέρα του, και αργότερα, μετά τον θάνατο αυτού, τον διαδέχθηκε στο διδασκαλικό επάγγελμα. Διακρίθηκε σαν δάσκαλος της ρητορικής και, στο 25ο έτος της ηλικίας του αποφάσισε να γίνει μοναχός και γι’ αυτό έφυγε σε μια Μονή στους Πριγκηπόνησους. Εκεί έτάχθη υπό την πνευματική επιστασία ενάρετου μοναχού, του Συμεών, ο όποιος τον έκειρε μοναχό και τον μετονόμασε από Μανουήλ, πού ήταν το πρώτο του όνομα, σε Μάρκο. Κατόπιν από τα νησιά αυτά έφυγε και πήγε στη Μονή των Μαγκάνων, όπου χειροτονήθηκε Ιερέας. Άφοϋ έγινε κληρικός, το 1436 εκλέγεται Αρχιεπίσκοπος Εφέσου. Τότε, ο βασιλεύς Ιωάννης ο Παλαιολόγος, μπροστά στον τουρκικό κίνδυνο και με την ιδέα ότι θα μπορούσε να τον βοηθήσει ο Πάπας, πηγαίνει στη Φερράρα της Ιταλίας για να συζητήσει την ένωση των δύο Εκκλησιών. Στήν τελική Σύνοδο, πού γίνεται στη Φλωρεντία το 1439, βλέπουμε, δυστυχώς, τους ορθόδοξους Αρχιερείς, ιδιαίτερα για το “πρωτείο” του Πάπα, να υπογράφουν όλοι. Εδώ, ακριβώς στην πιο κρίσιμη στιγμή της ορθόδοξης χριστιανικής Ιστορίας, σηκώνει το πνευματικό του ανάστημα ο Επίσκοπος Εφέσου Μάρκος ο Ευγενικός και λέει “”Οχι. Καλύτερα σκλαβωμένα σώματα στους Τούρκους, παρά σκλαβωμένο πνεϋμα στον αιρετικό Πάπα”. Κατόρθωσε, έτσι, να κρατήσει ψηλά τη σημαία της Όρθοδοξίας και να διδάξει σ’ όλους μας πώς την ορθόδοξη παράδοση μας δεν πρέπει να συμβιβάζουμε και να προδίδουμε, χάριν εφήμερων και ιδιοτελών σκοπών. Κατόπιν αυτού ο “Αγιος Μάρκος υπέστη άπ’ αυτούς πού κυβερνούσαν πολλές εξορίες, καταδιώξεις και ταπεινώσεις, άλλ’ έμεινε αδιάσειστος. Αρρώστησε, για περίπου 14 μέρες και πέθανε στίς 23 Ιουνίου (οπού κανονικά πρέπει να γιορτάζεται και ή κυρίως μνήμη του, σύμφωνα με τον Σ. Εύστρατιάδη) του έτους 1444, σε ηλικία 52 ετών. Τάφηκε στη Μονή Αγ. Γεωργίου των Μαγκάνων.
Απολυτίκιο. Ηχος γ’. Θείας πίστεως
Θείας πίστεως, ομολογία, μέγον εύρατο, ή Εκκλησία, ζηλωτήν σε θειε Μάρκε πανεύφημε, ύπερμαχούντα πατρώου φρονήματος, και καθαιροϋντα του σκότους υψώματα. “Οθεν άφεσιν, Χριστόν τον θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ήμϊν τοις σε γεραίρουσι.
Ο ΟΣΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ο Χρυσοστόματος
Ή μνήμη του αναφέρεται στο Τυπικό της Κυπριακής Μονής του Χρυσοστόμου, πού σώζεται στην εθνική Βιβλιοθήκη των Παρισίων ύπ’ αριθμ. 402 Coislin φ, 101. Στό Τυπικό λοιπόν αυτό, σημειώνεται ή μνήμη του ως εξής: <<Ίστέον ότι κατά ταύτην την ήμέραν έπιτελοϋμεν μνημόσυνα του οσίου πατρός ημών Κοσμά του Χρυσοστόματος, ωσαύτως και τα μνημόσυνα του πρεσβυτέρου και καθηγουμένου κυρ Νικηφόρου”, Σύμφωνα λοιπόν, μ’ αυτά, ο όσιος Κοσμάς ήταν μοναχός της Κυπριακής Μονής του Αγίου Χρυσοστόμου, άπ’ όπου πήρε και την επωνυμία Χρυσοστόματος, και άφού έζησε ζωή όσια και ασκητική απεβίωσε ειρηνικά και γιορτάζεται στη Μονή του.
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ (Ρώσος)
ό Νηστευτής (12ος αϊ.)
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ του Νόβγκοροντ (Ρώσος).
Δια Χριστόν σαλός.